ก่อนอื่นเลยคือขึ้นปี3แล้ว  ช่วงเวลาปี1เทอม2-ปี2ก็เรียนเเต่ออนไลน์  เลยไม่ได้พบเจอใครเลย  ช่วงปี1เทอมเเรกก็มีกลุ่มอยู่ค่ะ กลุ่มใหญ่ด้วย เเต่เกิดผิดใจกับคนหนึ่งเข้าเพราะความขี้งอนของเรา  ทำให้ต้องออกมาจากกลุ่มนั้น ซึ่งเพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆไม่มีใครมาถามเลยว่าเพราะอะไร(แอบเสียใจมากๆ)

   เเต่เพื่อนกลุ่มนี้ก็ต้องเจอไปจนจบการศึกษา อยากคุยกับเพื่อนให้ปกตินะอยากขอโทษที่งี่เง่าเเต่พอเห็นหน้าก็รู้สึกเจ็บอกมันเเสบๆ หายใจไม่ออก อยากร้องไห้ทุกครั้ง แล้วพวกเขาก็ทำเหมือนเราไม่มีตัวตนเลย ทั้งที่ก่อนหน้านั้นยังเป็นเพื่อนกันอยู่เลย มันจุกมากๆเลย อยากให้ย้อนกลับไปตอนที่ยังไม่ทะเลาะกันมากแต่ก็คงไม่ได้เเล้ว

   พยายามอยากหาเพื่อนใหม่นะคะ เเต่ทำไม่ได้สักทีส่วนใหญ่ก็มีกลุ่มอยู่เเล้ว ชวนใครคุยก็ได้เเค่นิดหน่อย   เพราะบุคลิกเเละรูปร่างเราด้วยเลยทำให้คิดว่าเพื่อนอาจจะรู้สึกไม่อยากคุยด้วย เหมือนตัวเองเป็นคนที่ดูไม่น่าคบด้วยเลย ชวนคุยกับใคร ขอไปไหนกับใคร เพื่อนก็ทำเหมือนต้องจำใจให้ไป เหมือนเป็นคนเเปลกๆในสายตาพวกเขา(ทุกคนก็ต้องมีบ้างที่รู้สึกว่ามองใครสักคนเเล้วเขาดูแปลกๆ)เหมือนโดนฟ้าลงโทษให้ตัวเองเป็นคนไม่มีเพื่อนยังไงยังงั้น

เหงามากเลยค่ะ เรียนเสร็จก็ได้เเต่กลับหอเลยทั้งที่ในใจอยากไปเที่ยว หาของกิน หาเรื่องคุย อยากได้ใช้ชีวิตสนุกๆเหมือนคนอื่น 

 เเต่เหมือนประสบการณ์ต่างๆที่เคยเจอทำให้เราคิดไปเองเเล้วว่าเขาจะคิดยังไงกับเรา เราดูน่ารำคาญสำหรับเขาไหม ไม่กล้าพูดคุยกับใครๆเพราะกลัวว่าเขาจะคิดว่าเราน่าเบื่อ ใจสั่นมือชาทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องเพื่อนที่เคยเจอ ไม่อยากให้ความคิดแบบนี้มันติดตัวไปจนเราทำงาน กลายเป็นคนที่ใช้ชีวิตไปวันๆ อยู่อย่างเดียวดาย ไม่เข้าสังคมเพราะยึดติดกับความทรงจำในอดีต  กลัวว่าในสักวันที่ตัวเองต.ยจะไม่มีใครเสียใจให้กับเรา 

อยากเป็นคนที่มีความสุขมากกว่านี้