ชีวิตมหาลัยนี่พูดได้ว่าไม่ง่ายเลยค่ะ ไหนจะเรียน อ่านหนังสือ ต้องรับมือกับสังคมเพื่อน ความเครียดต่างๆนานา
เพราะแบบนั้น ที่พักใจเดียวสำหรับคนไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านแบบเรา ก็คือ'หอ'นี่ล่ะค่ะ
(ใครไม่ชอบช่วงอารัมภบทสามารถข้ามไปอ่านเนื้อหาในคอมเม้นท์ที่1ได้เลยนะคะ)
เราอยู่หอนี้มา2ปีด้วยกันค่ะ ตั้งแต่ตอนเข้าปี1ใหม่ๆ หอพักแห่งนี้เป็นหอในของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งแถบชานเมือง เป็นหอแบบนอนได้4คน มี2ห้องนอน 1ห้องนั่งเล่น สาธารณูปโภคครบครัน เรียกได้ว่าอยู่สบายเลยค่ะ ราคาตกเทอมละ 12,xxx - 15,xxx รวมค่าน้ำแล้ว เป็นราคาที่ถือว่ารับได้ และเพราะโลเคชั่นดีที่ มีรถฟรีของมหาลัยผ่านตลอด เราจึงตั้งใจว่าจะอยู่ที่นี่จนเรียนจบ
ช่วงแรกเนื่องจากบ้านอยู่ในเมือง นั่งรถเมล์แค่1ชั่วโมงกว่า เราจึงกลับบ้านค่อนข้างบ่อยประมาณอาทิตย์ละหน ด้วยความที่รูมเมทก็เป็นเด็กกรุงเทพ ในวันหยุดเลยไม่มีคนอยู่ที่ห้อง แต่การเดินทางกลับบ้านแต่ละหนนี่เหนื่อยมากค่ะ บางครั้งรถติดๆก็ใช้เวลา1-2ชั่วโมงบนถนน รอรถก็นาน แต่ที่บ้านอยากให้กลับไปอยู่ที่บ้าน เพราะมองว่ามหาวิทยาลัยไม่ได้ไกลมาก ตัวเราเองรู้ว่าเดินทางแต่ละหนไปกลับมันเสียเงินและเวลาเยอะมาก หมดพลังงานก็เยอะ ตื่นสายไม่ได้อีก สุดท้ายที่บ้านเลยยื่นคำขาดว่า ถ้าจะอยู่หอ ต้องหาจ่ายเองทั้งหมด เราก็เลยคิดว่า 'เอาวะ ลองดูซักตั้ง' สุดท้ายก็หางานพาร์ทไทม์ทำใกล้ๆหอ ทั้งหาค่าหอและหาค่าใช้จ่ายส่วนตัวให้ตัวเองเล็กน้อย ให้มีบุฟเฟ่ต์เป็นกำลังใจให้ตัวเองเดือนละหนสองหน
ตั้งแต่นั้นเราก็กลับบ้านน้อยลง อยู่หอช่วงวันหยุดมากขึ้น เพราะงานเราเน้นทำช่วงวันหยุด ส่วนเรื่องอ่านหนังสือก็อ่านให้หนักขึ้นในวันที่ไม่ได้ทำงาน สุดท้ายชีวิตเราก็บาลานซ์มากขึ้น จนวันนึง รูมเมทเราย้ายออกค่ะ
รูมเมทย้ายออก หมายความว่าแต่นี้ต่อไปเราต้องนอนคนเดียว ถึงจะมีเมทที่อยู่อีกห้อง แต่เค้าก็กลับบ้านกันบ่อย เหลือเราอยู่คนเดียวกับเตียงว่างๆโต๊ะว่างๆ แรกๆก็สบายดีค่ะ เพราะชอบนอนคนเดียว ค่าหอก็ไม่ต้องจ่ายเพิ่มเพราะเป็นแบบเหมาจ่ายรายคน วันไหนเมทอีก2คนอยู่ก็สนทนาพาเพลินกันปกติไม่มีเหงา
จนเมื่อปิดเทอมที่แล้ว ก็ไม่มีวี่แววว่าทางหอจะจัดหาใครย้ายเข้ามา แต่ยังไม่ทันจะได้เปิดเทอม เราถูกเรียกตัวกลับมาทำงานกะทันหัน เพราะช่วงใกล้เปิดเทอมจะมีงานในมหาลัยเยอะขึ้น ร้านคนเยอะขึ้น จนพนักงานประจำทำกันเองไม่ไหว เราเองที่บ้านอยู่ใกล้สุดเลยต้องกลายมาเป็นพนักงานประจำช่วงนี้ไปโดยปริยาย
กลับมารอบนี้เหงาค่ะ กว่ารูมเมทจะกลับมาก็อีกอาทิตย์กว่าๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ เรากลับมาทำงานไม่ได้มานอนเฉยๆ เลยไม่ได้มีเวลาให้เหงาขนาดนั้น โดยช่วงที่อยู่คนเดียวจะเปิดพัดลมเป็นส่วนใหญ่ เพราะค่าไฟของหอนั้นหารและหักให้อัตโนมัติ ทำให้เกรงใจเพื่อนที่ต้องมาหารค่าไฟกับเราในช่วงปิดเทอมทั้งที่เราอยู่คนเดียว
นี่ๆ ... อยากเห็นหน้าเราไหม
เพราะแบบนั้น ที่พักใจเดียวสำหรับคนไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านแบบเรา ก็คือ'หอ'นี่ล่ะค่ะ
(ใครไม่ชอบช่วงอารัมภบทสามารถข้ามไปอ่านเนื้อหาในคอมเม้นท์ที่1ได้เลยนะคะ)
เราอยู่หอนี้มา2ปีด้วยกันค่ะ ตั้งแต่ตอนเข้าปี1ใหม่ๆ หอพักแห่งนี้เป็นหอในของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งแถบชานเมือง เป็นหอแบบนอนได้4คน มี2ห้องนอน 1ห้องนั่งเล่น สาธารณูปโภคครบครัน เรียกได้ว่าอยู่สบายเลยค่ะ ราคาตกเทอมละ 12,xxx - 15,xxx รวมค่าน้ำแล้ว เป็นราคาที่ถือว่ารับได้ และเพราะโลเคชั่นดีที่ มีรถฟรีของมหาลัยผ่านตลอด เราจึงตั้งใจว่าจะอยู่ที่นี่จนเรียนจบ
ช่วงแรกเนื่องจากบ้านอยู่ในเมือง นั่งรถเมล์แค่1ชั่วโมงกว่า เราจึงกลับบ้านค่อนข้างบ่อยประมาณอาทิตย์ละหน ด้วยความที่รูมเมทก็เป็นเด็กกรุงเทพ ในวันหยุดเลยไม่มีคนอยู่ที่ห้อง แต่การเดินทางกลับบ้านแต่ละหนนี่เหนื่อยมากค่ะ บางครั้งรถติดๆก็ใช้เวลา1-2ชั่วโมงบนถนน รอรถก็นาน แต่ที่บ้านอยากให้กลับไปอยู่ที่บ้าน เพราะมองว่ามหาวิทยาลัยไม่ได้ไกลมาก ตัวเราเองรู้ว่าเดินทางแต่ละหนไปกลับมันเสียเงินและเวลาเยอะมาก หมดพลังงานก็เยอะ ตื่นสายไม่ได้อีก สุดท้ายที่บ้านเลยยื่นคำขาดว่า ถ้าจะอยู่หอ ต้องหาจ่ายเองทั้งหมด เราก็เลยคิดว่า 'เอาวะ ลองดูซักตั้ง' สุดท้ายก็หางานพาร์ทไทม์ทำใกล้ๆหอ ทั้งหาค่าหอและหาค่าใช้จ่ายส่วนตัวให้ตัวเองเล็กน้อย ให้มีบุฟเฟ่ต์เป็นกำลังใจให้ตัวเองเดือนละหนสองหน
ตั้งแต่นั้นเราก็กลับบ้านน้อยลง อยู่หอช่วงวันหยุดมากขึ้น เพราะงานเราเน้นทำช่วงวันหยุด ส่วนเรื่องอ่านหนังสือก็อ่านให้หนักขึ้นในวันที่ไม่ได้ทำงาน สุดท้ายชีวิตเราก็บาลานซ์มากขึ้น จนวันนึง รูมเมทเราย้ายออกค่ะ
รูมเมทย้ายออก หมายความว่าแต่นี้ต่อไปเราต้องนอนคนเดียว ถึงจะมีเมทที่อยู่อีกห้อง แต่เค้าก็กลับบ้านกันบ่อย เหลือเราอยู่คนเดียวกับเตียงว่างๆโต๊ะว่างๆ แรกๆก็สบายดีค่ะ เพราะชอบนอนคนเดียว ค่าหอก็ไม่ต้องจ่ายเพิ่มเพราะเป็นแบบเหมาจ่ายรายคน วันไหนเมทอีก2คนอยู่ก็สนทนาพาเพลินกันปกติไม่มีเหงา
จนเมื่อปิดเทอมที่แล้ว ก็ไม่มีวี่แววว่าทางหอจะจัดหาใครย้ายเข้ามา แต่ยังไม่ทันจะได้เปิดเทอม เราถูกเรียกตัวกลับมาทำงานกะทันหัน เพราะช่วงใกล้เปิดเทอมจะมีงานในมหาลัยเยอะขึ้น ร้านคนเยอะขึ้น จนพนักงานประจำทำกันเองไม่ไหว เราเองที่บ้านอยู่ใกล้สุดเลยต้องกลายมาเป็นพนักงานประจำช่วงนี้ไปโดยปริยาย
กลับมารอบนี้เหงาค่ะ กว่ารูมเมทจะกลับมาก็อีกอาทิตย์กว่าๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ เรากลับมาทำงานไม่ได้มานอนเฉยๆ เลยไม่ได้มีเวลาให้เหงาขนาดนั้น โดยช่วงที่อยู่คนเดียวจะเปิดพัดลมเป็นส่วนใหญ่ เพราะค่าไฟของหอนั้นหารและหักให้อัตโนมัติ ทำให้เกรงใจเพื่อนที่ต้องมาหารค่าไฟกับเราในช่วงปิดเทอมทั้งที่เราอยู่คนเดียว