เรื่องมีอยู่ว่า เราเรียนจบครู แต่ยังสอบบรรจุไม่ติด แล้วเป็นลูกคนเดียว หลานคนเดียวที่เรียนจบ เพราะนอกนั้นก็ดื้อจนเรียนไม่จบกันหมดเลยค่ะ ตอนนี้เหมือนเป็นความหวังของทั้งครอบครัวเลย พอสอบไม่ติด ก็เสียใจมาก กดดันตัวเองที่สุด อยู่บ้านว่างๆ 2 3 เดือนเลยค่ะ ที่บ้านไม่ให้ทำอะไร นอกจากอ่านหนังสือ จนวันนึงเห็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน ไปทำงาน มีงานทำ เลยคุยกับครอบครัวว่า ต้องการหางานทำ และพยายามข่วยเหลือค่ามช้จ่ายตัวเองค่ะ ที่บ้านก็ตกลงยอมให้ทำงาน งานแรกที่เริ่มทำ คืองานเกี่ยวกับบัญชีตัวเลข ซึ่งเป็นงานที่ไม่ถนัด แต่ก็ยอมทำค่ะ เพราะรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามาก อยู่เฉยๆ มองเห็นเพื่อนทำงานเราก็อยากมีงานทำบ้าง ทำได้อยู่ 6 เดือนค่ะ มีปัญหากับหัวหน้างาน เราเลยลาออก แล้วไปหางานทำใหม่ ทีนี้มาที่งานทวงหนี้ของบริษัทนึง ก็ถือว่าเป็นงานที่สบาย โอเคเลยค่ะ อยู่ไหว บริษัทดี เพื่อนร่วมงานดี แต่ดันมีปัญหากับหัวหน้างานอีกตามเคย เนื่องจากหัวหน้าเรียกเราไปด่าในที่ประชุมค่ะ กับคนเกือบ 50 คน แต่เรามารู้ทีหลังว่าหัวหน้าดูชื่อผิดคน เราโดนด่าฟรี เช้ามาเราเลยไปบอกหัวหน้าว่า เมื่อวาน คนที่ทำงานพลาดไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นชื่ออีกคน หัวหน้าดูผิด แต่หัวหน้างานพูดแค่ว่า "เออๆ ชั่งเหอะผ่านมาแล้ว" ตรงนั้นเป็นสิ่งที่เรารับไม่ได้เลยค่ะ เราเลยมีเคืองใจอยู่นิดนึง แต่ก็ทำงานปกติ แต่หัวหน้างานไม่ปกติแล้วค่ะ สั่งให้คนในทีม ใครห้ามพูดกับเรา บอกว่าตัวเองเป็นหัวหน้า จะทำผิดอะไรลูกน้องก็ห้ามมาทักท้วง วันนั้นเรารู้สึกอึดอัดเลยลาออก
หลังจากนั้น เราก็กลายเป็นบุคคลว่างงานเหมือนเดิมค่ะ ตอนแรกก็คิดว่า ออกมาหาฃานที่เป็นทางของเราดีกว่า แต่ว่างจากงานได้อยู่ 1 อาทิตย์
1. เริ่มมีอาการ เกลียดตัวเอง ไม่ชอบตัวเองมากๆเลย ไม่รู้เกิดจากอะไร บางครั้งอยากตายไปเลยเรื่องทุกอย่างจะได้จบๆไป แต่ก็มีวูบนึงที่กลัวเจ็บ นึกถึงหน้าแม่ก็เลยไม่ทำ
2. ทำอะไร ได้หน้าแล้วลืมหลัง อย่างบางที ขับรถแล้วจอด มานั่งสักพัก แล้วรีบวิ่งไปดู เพราะคิดว่าตัวเองลืมดับรถ สตาร์ทรถทิ้งไว้ แต่จริงๆแล้วคือเราดับรถเรียบร้อย
3. เราชอบบ่นว่าเหนื่อย เบื่อชีวิตตัวเองตอนนี้ แต่ไม่ได้ค้องการกำลังใจจากใครนะ แค่ต้องการพูดออกมาให้คนอื่นรับรู้แล้วแค่ฟังเราเฉยๆ ก็จะมีบางคนบอกให้ สู้ๆนะ หรือเป็นกำลังใจ เป็นรอยยิ้มให้อยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน เรามีความรู้สึกว่า จะให้เราสู้กับอะไร ให้สู้กับตัวเองหรอ สู้ไปทำไม เราเกลียดตัวเองขนาดนี้
4. บางครั้งนั่งอยู่เฉยๆ ก็ร้องไห้ มองอะไรก็เศร้า หังเพลงสนุกก็หงุดหงิดลำคาน จนบางทีร้องไห้ก็มี
แล้วคือเมื่อก่อน เวลาเรารู้สึกแบบนี้ เราจะมีที่พึ่งทางใจ คือการไปดูซีรี่ย์ เพื่อลืมเรื่องเครียดๆ หรือการไปดู เมนของตัวเองที่ตัวเองขื่นชอบ เราก็จะยิ้มแล้วก็หัวเราะ แต่ตอนนี้ ไม่มีความรู้สึกว่า กลับไปทำเรื่องพวกนี้ เราจะทำให้สบายใจได้เลย
ตกลง เราเครียดมากเกินไป ว่างเกินไป หรือกำลังเข้าขั้นซึมเศร้าแล้ว หรือใครมีกิจกรรมที่จะทำให้ไม่คิดมาก ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ พักหลังๆไม่อยากคุยกับใครเลย ขอแค่นอน แต่บางครั้งนอนก็น่าเบื่อ สับสนไปหมด ตกลง จะจัดการกับความคิดตัวเองยังไงดี ??
ตกลงเป็นซึมเศร้าหรือเครียดกันแน่
หลังจากนั้น เราก็กลายเป็นบุคคลว่างงานเหมือนเดิมค่ะ ตอนแรกก็คิดว่า ออกมาหาฃานที่เป็นทางของเราดีกว่า แต่ว่างจากงานได้อยู่ 1 อาทิตย์
1. เริ่มมีอาการ เกลียดตัวเอง ไม่ชอบตัวเองมากๆเลย ไม่รู้เกิดจากอะไร บางครั้งอยากตายไปเลยเรื่องทุกอย่างจะได้จบๆไป แต่ก็มีวูบนึงที่กลัวเจ็บ นึกถึงหน้าแม่ก็เลยไม่ทำ
2. ทำอะไร ได้หน้าแล้วลืมหลัง อย่างบางที ขับรถแล้วจอด มานั่งสักพัก แล้วรีบวิ่งไปดู เพราะคิดว่าตัวเองลืมดับรถ สตาร์ทรถทิ้งไว้ แต่จริงๆแล้วคือเราดับรถเรียบร้อย
3. เราชอบบ่นว่าเหนื่อย เบื่อชีวิตตัวเองตอนนี้ แต่ไม่ได้ค้องการกำลังใจจากใครนะ แค่ต้องการพูดออกมาให้คนอื่นรับรู้แล้วแค่ฟังเราเฉยๆ ก็จะมีบางคนบอกให้ สู้ๆนะ หรือเป็นกำลังใจ เป็นรอยยิ้มให้อยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน เรามีความรู้สึกว่า จะให้เราสู้กับอะไร ให้สู้กับตัวเองหรอ สู้ไปทำไม เราเกลียดตัวเองขนาดนี้
4. บางครั้งนั่งอยู่เฉยๆ ก็ร้องไห้ มองอะไรก็เศร้า หังเพลงสนุกก็หงุดหงิดลำคาน จนบางทีร้องไห้ก็มี
แล้วคือเมื่อก่อน เวลาเรารู้สึกแบบนี้ เราจะมีที่พึ่งทางใจ คือการไปดูซีรี่ย์ เพื่อลืมเรื่องเครียดๆ หรือการไปดู เมนของตัวเองที่ตัวเองขื่นชอบ เราก็จะยิ้มแล้วก็หัวเราะ แต่ตอนนี้ ไม่มีความรู้สึกว่า กลับไปทำเรื่องพวกนี้ เราจะทำให้สบายใจได้เลย
ตกลง เราเครียดมากเกินไป ว่างเกินไป หรือกำลังเข้าขั้นซึมเศร้าแล้ว หรือใครมีกิจกรรมที่จะทำให้ไม่คิดมาก ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ พักหลังๆไม่อยากคุยกับใครเลย ขอแค่นอน แต่บางครั้งนอนก็น่าเบื่อ สับสนไปหมด ตกลง จะจัดการกับความคิดตัวเองยังไงดี ??