สวัสดีค่ะ มีใครเป็นโรคซึมเศร้าบ้างคะ ความรู้สึกเป็นยังไงบ้าง ?

เราจะมาเล่าประสบการณ์การเป็นโรคซึมเศร้าของเราให้ทุกคนฟัง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ เราเป็นผู้หญิงโลกสวยมากๆคนนึงที่ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นโรคนี้ได้ และคิดมาตลอดว่าเราไม่มีทางเป็นโรคนี้แน่นอน เมื่อก่อนเราไม่เข้าใจเลยว่าคนที่เค้าฆ่าตัวตายเป็นเพราะอะไร อกหัก ผิดหวัง เสียใจอะไร เรายังไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของคนที่เค้าตัดสินใจที่จะจบชีวิตตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เราได้สัมผัสมันแล้ว เราเข้าใจแล้วละว่าการเป็นโรคนี้มันทรมานจริงๆ เราบอบบาง อ่อนแอ อ่อนไหว  เจ็บปวดกับหลายๆเรื่องในชีวิต เราเจ็บปวดกับครอบครัว ผิดหวังกับความรักที่แบบแย่มากๆ เครียดเรื่องการเรียน  เจ็บปวดกับเรื่องเพื่อน การใช้ชีวิต เงิน โรคประจำตัว คือทุกอย่างเลยอะที่ทำให้เราเครียด เราเป็นโรคซึมเศร้ามาสักพักแล้วละแต่เราไม่รู้ตัวว่านี่คือโรคซึมเศร้า เรานอนไม่หลับ หลับๆตื่นๆ กังวล เครียดกับทุกๆอย่าง กินข้าวไม่ลงก็ไม่กินเลย พอกินก็กินเยอะมากๆ ขี้แง น้ำตาไหลง่ายๆเลย ถ้าถามว่าอายมั้ยที่ร้องไห้ให้คนอื่นเห็น อายสิ ไม่มีใครอยากให้คนอื่นเห็นตอนเราอ่อนแอหรอก เราเป็นแบบนี้มาสักพัก พอมีหลายๆอย่างมากระตุ้นมากๆเราเลยระเบิดความรู้สึกพวกนั้นออกมา เราถึงรู้ตัวว่าเราเป็นโรคนี้ ตอนแรกที่รู้ตัวเรากลัวมากๆ เรารับไม่ได้ที่เราเป็นแบบนี้ แต่ก็นะเป็นแล้ว รู้ตัวแล้วเราก็ต้องหาทางแก้ไข ด้วยการพบจิตแพทย์ และก็ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าที่มีโอกาสฆ่าตัวตายปานกลาง ใจเราไม่ได้อยากใช้ชีวิตต่อแล้วละ แต่ทำไมเราถึงไม่ฆ่าตัวตาย เพราะเรามีคนที่เรารักมากๆรอเราอยู่ เรารักครอบครัวเรามากกว่าตัวเราเอง หากเราตัดสินใจหนีปัญหาด้วยการฆ่าตัวตาย คนที่เรารักเค้าคงจะเสียใจมากๆกับการกระทำของเรา เราถึงอดทน เข้ารับการรักษา ทรมาณมากๆที่ตัวเองเป็นแบบนี้ เป็นห่วงความรู้สึกคนอื่น แคร์คนอื่นมากกว่าตัวเองทั้งๆที่เราเองก็บอบช้ำอยู่แล้ว ทำไมเราถึงมาเล่าประสบการณ์ของเราให้เพื่อนๆฟัง เพราะเราอยากให้เข้าใจคนที่เป็นโรคนี้ คนที่เค้าไม่ได้เป็น ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่เค้าเป็นโรคนี้ เค้าก็สามารถพูดได้ว่า เครียดทำไม เราก็มีปัญหานิเรายังผ่านมันได้เลย ฆ่าตัวตายนี่โง่ไปปะ เรียนขนาดนี้แล้วเรื่องแค่นี้เอง ฆ่าตัวตายหนีปัญหา ไม่รักตัวเอง จะตายแล้วยังเป็นภาระให้คนอื่นอีก ร้องไห้อะไรเยอะแยะมันดูเหมือนเสแสร้ง เรียกร้องความสนใจ แต่ละคำพูดที่เราได้เจอมันแบบชาจนพูดไม่ออกอะ โครตแย่เลยแหละ คนเราพบเจอปัญหาไม่เหมือนกัน สิ่งที่เจอมันไม่เหมือนกัน ความเข้มแข็งความอดทนของคนเราก็มีขีดจำกัด ถึงภายนอกเราจะดูเหมือนคนปกติแต่ในใจเรา ความคิดของเรา ไม่มีใครรับรู้ว่าเราเป็นอะไร ผ่านอะไรมาบ้าง  ก่อนหน้านั้นเราแย่มากๆเลยแหละ คิดซ้ำๆว่าเราไม่มีค่า เรามันไม่ดี เรามีความคิดอยากจะฆ่าตัวตายตลอดเวลา ในหัวมีแต่วิธีต่างๆที่จะทำให้เราตาย เราอดทนกดความคิดนี้ไว้ เราต้องห้ามฆ่าตัวตายเด็ดขาด เรายังมีห่วงอยู่จะหนีไปง่ายๆไม่ได้นะ เราก็ได้แต่บอกตัวเองแบบนี้ทุกๆวัน หมอถามว่าอยากฆ่าตัวตายไหม เราก็บอกไปตรงๆว่าอยากหายไปจากโลกนี้โดยไม่ต้องฆ่าตัวตาย อยากลบตัวเองออกจากโลกนี้เหมือนคอมพิวเตอร์  ความสามารถในการใช้ชีวิตเราแย่มาก เราลืมง่าย ลืมเร็วมากๆแค่ไม่กี่วินาทีก็ลืม ความคิดเริ่มช้าลง เข้าใจอะไรยากขึ้น ภายนอกก็พยายามทำตัวปกติแหละ แต่ในใจนี่อยากจะกรี๊ดมากๆ เราเคยเป็นหนักถึงขั้นขังตัวเองไว้ในห้องแล้วกรี๊ด ตอนนั้นเสียสติมากๆ สภาพจิตใจย่ำแย่สุดๆ ทั้งร้องไห้ทั้งกรี๊ด เราไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเป็นหนักขนาดนี้ เรากลัวว่าเราจะกลายเป็นบ้า เรายังมีครอบครัวที่เราต้องดูแล เราจะเป็นอะไรไปไม่ได้ ณ ตอนนี้เราก็กินยา  อยู่กับตัวเอง ใช้ธรรมะช่วย คิดบวกให้มากๆ อดทน ตั้งใจทำงานให้เสร็จจะได้เรียนจบสักที ถึงตอนนี้แล้วเราก็อยากให้เพื่อนๆเข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นโรคนี้ เค้าไม่ได้อยากอ่อนแอ เค้าแค่ยังไม่เข้มแข็งพอ อย่าใช้คำพูดทำร้ายจิตใจกันเลย ช่วยรับฟังเค้า ปลอบใจเค้า ให้กำลังใจและอยู่เคียงข้างเค้า สักวันเค้าจะหายจากโรคนี้ได้

ปล. เราขอเป็นกำลังใจให้กับทุกๆคนที่กำลังเป็นโรคนี้อยู่ สู้ๆนะ เราเป็นกำลังใจให้ เราเข้าใจคุณนะ รักตัวเองให้มากๆนะคะ
และสำหรับคนที่กำลังอ่อนแอ หมดกำลังใจ ท้อแท้ เครียด หรือผิดหวังอยู่ เราขอเป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ เราสามารถผ่านมันไปได้
Life must go on, fighting