ผมเป็นคนหนึ่งที่เมื่อก่อนเคยโหยหาความรักมาตลอด แต่ก็ไม่เคยสมหวัง ไม่เคยพบเจอความรักจริงๆเลยสักครั้ง ทุกครั้งมีแต่ผิดหวัง ซ้ำไปซ้ำมา ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะความรักของผมมันแตกต่างด้วยละมั๊งนะ(ผมเป็นเกย์นะครับ)แต่ส่วนนึงมันก็เป็นเพราะตัวผมเองและอะไรหลายๆอย่างด้วย จนรู้สึกเหนื่อยที่จะตามหา รู้สึกชินชากับทุกๆสิ่งขึ้นเรื่อยๆ ปล่อยตัวปล่อยใจทำให้ความรักมาทำลายตัวเอง จนวันนึงที่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคนี้ มันอาจจะไม่ได้ถือว่าเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตนะครับ เพราะก่อนหน้านี้สิ่งที่พบเจอมามันทำให้รู้สึกเฉยชากับเรื่องต่างๆไปหมดแล้ว แต่ก็ยอมรับเลยว่าช่วงแรกๆคือรู้สึกพังรู้สึกแย่มากๆ มันเหมือนโลกทั้งใบที่มืดมิดอยู่แล้วยิ่งมืดมนไร้หนทางขึ้นไปอีก จากที่รู้สึกแย่ก็ยิ่งแย่มากขึ้นไปอีก รู้สึกว่างเปล่าไปหมด แต่ผมก็ไม่ได้ยอมแพ้นะครับ เพราะผมยังมีคนที่ผมรักและยังต้องอยู่เพื่อพวกเขาอยู่ แค่ก็รู้สึกเสียใจมากๆเท่านั้นที่ตัวเองโง่เง่าทำให้พวกเขาผิดหวัง แต่ยังไงก็ต้องอยู่ต่อไป ต้องก้าวเดินต่อไป ถึงมันจะแย่แต่มันก็ไม่ได้มีแต่สิ่งแย่ๆอย่างเดียวนะครับ เพราะอย่างน้อยผมก็ยังมีชีวิต และอย่างน้อยมันก็ช่วยสอนอะไรผมหลายอย่างนะครับ สอนให้ผมรู้จักสิ่งต่างๆมากยิ่งขึ้น ทำให้รู้ว่าบางทีสิ่งที่สำคัญที่สุดอาจจะอยู่ไม่ไกลตัวเราเลย เราแค่มองข้ามมันไปเท่านั้น ทำให้รู้ว่าที่ผ่านมาตัวเองคิดและทำผิดทำพลาดมาตลอด แต่ก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเราก็ต้องเดินหน้าต่อไป ทำให้ผมเติบโตขึ้น ทำให้รู้ว่าการมีชีวิตอยู่ให้มีความสุขในทุกๆวันมันดีที่สุดแล้ว ตอนนี้สำหรับผมการรักใครสักคนหรือการที่ถูกรักมันไม่ได้สำคัญเลยครับ เพราะเราต้องรักตัวเองก่อนถึงจะไปรักใครหรือให้ใครมารัก ถึงบางครั้งอาจจะเหงาบ้าง แต่ชีวิตคนเรามันก็ไม่แน่นอนมีขึ้นมีลง มีสุขมีทุกข์ เป็นเรื่องธรรมดา ตราบใดที่เรายังมีชีวิตอยู่ เราก็ต้องพบเจอกับมันไม่ว่าสิ่งไหน คนเราไม่ได้อยู่เพื่อรักหรือถูกรัก แต่อยู่เพื่อเติบโตเพื่อเรียนรู้ และเลือกที่จะรักให้เป็น บ้างครั้งโรคร้ายอาจจะไม่ได้เป็นสิ่งที่ทำร้ายเราแต่เป็นตัวเอาเองมากกว่านะครับที่คิดและทำร้ายตัวเราเอง และไม่ใช่แค่คนที่เป็นโรคร้ายแต่รวมถึงคนที่กำลังรู้สึกแย่หรือพบเจอปัญหาอยู่ด้วยนะครับ ต้องสู้ๆอย่าให้สิ่งแย่ๆมาทำให้เราหลงทาง จนรู้สึกชีวิตมืดมน แต่ตัวเราจะต้องเป็นแสงสว่างเพื่อส่องทางให้ตัวเราเองและคนอื่นๆนะครับ เพราะวันพรุ่งนี้มันยังคงมีอยู่เสมอ ☺️✌️