เราอยากทำงานบ้างบางทีเพราะอยากมีรายได้แต่พ่อคือจะพูดหว่านล้อมว่าไปแบบนั้นแบบนี้มันไม่สบายหรอกหรือไปทำงานสู้อยู่บ้านช่วยงานสวนพ่อทำไร่ที่บ้านแต่พ่อไม่เคยถามซักคำว่าอยากทำไมจนเราไม่กล้าที่จะออกไปดูโลกภายนอกและอาจเป็นเพราะตั้งแต่เด็กพ่อเลี้ยงเรามาแบบไม่ให้ไปไหนนอกจากอยู่บ้านและเราไม่มีเพื่อนเลยพอโตมาเราไม่รู้วิธีเข้าสังคมและกลายเป็นคนไม่กล้าที่จะแสดงออกหรือชวนใครพูดคุยไม่เก่งและกลายเป็นคนถูกบูลี่ว่าหยิ่งบ้างพูดด้วยไม่พูดบ้างบางคนถึงกลับเกลียดหรือหมั่นใส้เลยและมีเพื่อนน้อยมากไม่ถึง3คนก็ว่าได้กลายเป็นคนปิดกั้นทุกอย่างจนเป็นซึมเศร้าทุกวันนี้กลายเป็นคนไม่มีจุดหมายหรือความอยากทำอะไรเลยกลายเป็นคนที่ไม่มีกะจิตกะใจใช้ชีวิตแค่ใช้ชีวิตทิ้งไปวันๆแบบไม่มีจุดหมายเราพยายามหาสิ่งที่ชอบแต่ก็รู้สึกเบื่อหน่ายมากถามตัวเองทุกวันว่าใช้ชีวิตไปเพื่ออะไรใช้ไปทำไมตายไปไม่ดีกว่าหรอ🥲