สวัสดีค่ะ ทุกคน เราเป็นคุนแม่ที่เรียกว่าใจแตกมีลูกตั้งแต่เด็กก็ว่าได้ เรามีน้องตอนอายุ17 ปัจจุบันเราอายุ42 มีลุกคนเดียวและไม่คิดจะมีเพิ่ม ตอนที่เรามีน้องเราให้คุณแม่เราเลี้ยงตั้งแต่เด็กอยู่ ตจว.  ฐานะทางบ้านเราไม่ดีถึงขั้นจะจนเลยก็ว่าได้ พอเราคลอดเราคิดอย่างเดียวเราจะทำยังไง ถึงจะหาเงินมาส่งเสียลุกดูแลเขาส่งให้แม่เป็นค่าเลี้ยงดู การศึกษาเราก็ไม่มีหาทำงานไปเรื่อย เรื่องเงินเราหาส่งเสียไม่เคยขาดตกบกพร่อง ปิดเทอมเรารับมาอยู่ด้วยตลอด เรามีสามีใหม่ อยู่กับสามีใหม่มา 13ปีแล้ว สามีใหม่ส่งเสียดูแลเรากับลูกเป็นอย่างดี และลูกก็ดูยอมรับในตัวพ่อเลี้ยงเพราะเขาเป็นคนดีใจดี ลูกจะดีกับพ่อเลี้ยงมากกว่าแม่ด้วยซ้ำทั้งพฤติกรรมและคำพูดเพราะเวลาลุกอยากได้อะไรสามีเราไม่เคยขัดซื้อให้ตลอด  พอคำว่าครอบครัวเริ่มมั่นคง ลูกเริ่มเข้ามหาลัย เราไปรับลุกมาอยู่ด้วย สิ่งที่ประสบพบเจอคือ ลูกต่อต้านเราหนักมาก คือเข้ากันไม่ได้เลย พุดกันสามคำจ้องทะเลาะกันตลอด ลุกจะดีกับทุกคนในครอบครัวยกเว้นเราทุกๆวันแม่ลุกไม่เคยเอามาลัยมาไหว้เราเลย แต่ทุกๆวันพ่อ ลุกจะเอามาไหว้พ่อเลี้ยงเขาตลอดแล้วมองเราเป็นเหมือนอากาส แรกๆเราเข้าใจว่า เราคงทิ้งลุกนานเกินไป พยายามให้เวลาเขา ยอมเขา ปรับความเข้าใจเข้าหาเขา ให้เขาได้เท่าที่จะให้ได้เพื่อชดเชย  สถานการเหมือนจะดีขึ้น แต่พอลูกเริ่มมีแฟนมีสังคมเพื่อนมหาลัย ลูกเปลี่ยนไปสิ้นเชิง เปลี่ยนไปจนเราตั้งตัวไม่ทัน  ลูกมองเราเหมือนคนแปลกหน้า ลุกเอาครอบครัวเพื่อนมาเปรียบแม่ตัวเอง อะไรที่เพื่อนได้จากพ่อแม่ลูกมักมาระเบิดอารมกับเราเสมอว่าเราให้อะไรที่เขาขอไม่ได้ เช่น เงิน+ข้าวของแพงๆ ซึ่งบางอย่างเราให้ไม่ได้ด้วยเศรษกิจการเงินที่มันเกินตัว   ลุกจะทำพฤติกรรมทำเฉยชาก้าวร้าว ไม่ฟังดื้อเงียบใส่ ขังตัวเองในห้อง แต่โชคดีของเราคือลุกไม่เกเรเลย ตั้งใจเรียนจนจบโดยที่ไม่หนักใจเรื่องเรียนเลย  พอจบ สักพักลุกทำงานแล้วย้ายไปอยู่กับแฟน เราให้อิสระเค้าทุกอย่างไม่ห้าม แต่กลายเป็นจุดเปลี่ยนตรงนี้ทำให้ลูกออกจากเราไปสิ้นเชิง ลูกไม่ติดต่อทางบ้าน ไม่ติดต่อเรา แม้แต่ยายกับป้าที่เลี้ยงเค้ามาเค้าก็ไม่ติดต่อ เวลาลุกไปคุยกะเพื่อนสนิทเขา เพื่อนเขาแคปมาให้เราดู ลุกใช้คำพูดแทนตัวเราด้วยคำว่า มัน.! ตลอด ลุกบอกไม่อยากคุยกะเรา ไม่อยากเจอหน้า เห็นหน้าเรามีแต่ความทุกข์ ไม่อยากมีเราในชีวิต เราช่วยรึให้อะไรอย่างที่เขาต้องการไม่ได้ กำลังใจมันกินไม่ได้ ไม่เหมือนพ่อแม่คนอื่นที่ซัพพอตตลอด   เรื่องราวในอดีตที่เราบ้าแต่ทำงานหาเงินเพื่อส่งเสียเขา ไม่ได้ดูแลเขา ไม่สั่งสอนอบรมเขา ไม่อยู่กับเขาไม่ทำหน้าที่แม่เท่าที่แม่คนนึงควรทำ มันส่งผลกระทบให้เราเจ็บปวดได้ขนาดนี้เชียวหรือ เราพยายามคุยปรับทุกทางแล้วไม่ดีขึ้นเลย เหมือนยิ่งเข้าไกล้ลุกยิ่งหนี เราทุกข์ใจมาก เครียจคิดวนเวียนตลอดเวลา เวลาโทรหาแล้วลุกตัดสายรึตะคอกใส่ เราร้องไห้ทุกวัน มันสายไปแล้วใช่ไหมที่เราจะดึงลุกกลับมาให้รักเราบ้าง  เราอยากให้ลุกคิดว่าที่เราทำ ทำเพื่อเขาทั้งนั้น หาเงิน ๆๆเพื่อเขา แต่เหมือนยิ่งอธิบายเขายิ่งย้อนให้เราเจ็บปวดทุกครั้ง เราควรจัดการความรู้สึกทุกข์แบบนี้ยังไงดีคะทุกคน ทุกข์มากที่จะทำใจว่าเขาจะไม่มีเราแล้วในชีวิต