ปัญหา คือ แฟนเราไม่ทำการบ้านเลย ตั้งแต่ท้องจนถึงตอนนี้ลูกจะ 3 ขวบแล้ว อยู่ดีๆ ก็หยุดไปเลยและบอกให้เราทำใจกับเรื่องนี้ ซึ่งเราก็ไม่ได้มีความต้องการอะไรมากมายแต่มันควรมีบ้าง กระชับมิตรกันบ้าง ไม่ใช่ไม่มีเลยแบบนี้
.
เราเคยจับเข่าคุยกันถึงสาเหตุ เป็นที่ตัวเราหรือเปล่า อยากให้ปรับปรุงตรงไหนมั๊ย แต่เค้าบอกว่านกเขาไม่ขันเอง และอายที่เป็นแบบนี้เลย มันทำให้ไม่มีอารมณ์ไปเลย และบวกกับเค้าก็ไม่แสดงความรักรูปแบบอื่นด้วย เช่น การกอด การหอมนี่ไม่มีเลย แล้วขอแยกห้องนอนอีก เราก็เลยยิ่งน้อยใจเอามากๆ ประท้วงทีนึงถึงจะหอมแก้มมาทีนึงแล้วก็เหมือนเดิม แต่ก็ค่อนข้างมั่นใจได้ว่าเค้าไม่มีเรื่องนอกใจ หรือความเครียดจากงาน
.
ซึ่งเราน้อยใจกับเรื่องนี้ค่อนข้างมาก ก็เลยเปลี่ยนมาโฟกัสเรื่องลูกก็ทำให้ลืมเรื่องพวกนี้ไปได้บ้าง แต่สุดท้ายเราที่ยังทำใจรับสภาพนี้ไม่ได้ บวกกับแฟนเราไม่ได้ใส่ใจที่จะแก้ปัญหานี้สักเท่าไร ชวนให้ไปออกกำลังกายก็ไม่ทำ (แฟนเป็นคนเฉื่อยๆ ออกแนวขี้เกียจ ชอบอยู่เฉยๆ) กินยาหาหมอก็ไม่ไป คือไม่ทำอะไรเลย ได้แต่บอกให้เราทำใจเรื่องนี้
.
เราเคยให้กำลังใจเค้า เราจะรักษามันไปด้วยกัน มันน่าจะรักษาได้ ทำไมไม่ลองดูก่อน ถ้าหมอจนปัญญารักษาแล้วก็ว่าไปอย่าง เราจะยอมรับมันพยายามดูก่อน
.
ซึ่งตลอดหลายปีที่ผ่านมา เราเปิดใจคุยกันเรื่องนี้หลายครั้ง จนทะเลาะไม่มองหน้ากันก็หลายครั้ง พาลหงุดหงิดไปเรื่องอื่นๆ ซึ่งบางครั้งเค้าก็บอกว่าเดี๋ยวจะลองดู ซึ่งแค่ได้ยินแบบนี้เราก็ใจฟูแล้ว เพราะมันให้รู้สึกว่าเค้าได้พยายามที่จะแก้ปัญหาร่วมกัน แต่สุดท้ายก็ไม่ทำอะไรเลย บางทีเค้าก็รับปากไปงั้น บางทีก็ทำเป็นนิ่งไม่พูด แล้วก็บอกให้เราทำใจ เราว่ามันใจร้ายกับเราเกินไป ซึ่งเราก็อดทนมาโดยตลอด พยายามให้เวลา และเพราะเราก็ไม่ได้อยากเลิกกันด้วยสาเหตุนี้ ลูกยังเล็กด้วย
.  
จนครั้งล่าสุด เราถามเค้าว่าไปหาหมอวันก่อนมา ได้ไปคุยหมอความดันเรื่องยาที่อาจมีผลกระทบให้นกเขาไม่ขันหรือเปล่า (เราเคยอ่านงานวิจัยมาว่ายารักษาความดันอาจมีผลกับเรื่องนี้ ซึ่งสามารถแจ้งหมอเพื่อเปลี่ยนยาได้ เลยให้เค้าไปปรึกษาคุยหมอที่รักษาความดันอยู่ดู) แต่แฟนบอกว่าเค้าอายหมอที่จะคุยเรื่องนี้ แล้วจบด้วยการให้ทำใจ (อีกแล้ว? เกลียดการทำใจโว๊ยยยย!!!)
.
จบสนทนาปุ๊บ ใจเราหล่น หมดคำพูด หมดใจ จนรู้สึกเหนื่อยและท้อกับเรื่องนี้มาก เราคิดเองว่าความรักที่มีให้กันมันไม่พอแล้ว มันขม มันเหมือนไม่มีทางออก มันไปต่อไม่ได้แล้ว เราไม่อยากนอนร้องไห้บ้าบออยู่คนเดียวอีกแล้ว
อีกไม่กี่วันถัดมาเราก็เลยขอแยกทางกับเค้า แต่เค้าขอโอกาสให้อยู่กันเป็นครอบครัว และขอให้เราทำใจเรื่องนั้นได้มั๊ย? ซึ่งเราก็บอกว่ามันเร็วเกินไปที่จะให้เราทำใจเรื่องนี้ หาทางรักษามันไม่ได้เหรอ? ทำไมเราต้องมานั่งทำใจยอมรับอยู่ฝ่ายเดียว? ทำไมไม่คิดจะทำอะไรเลย? เราเหนื่อยหน่ายกับวังวนนี้สุดๆ เรายังทำใจไม่ได้ มันยังไม่ถึงวัยเลย และมันก็ต้องพอแล้วมั้งเพราะยังไงพวกเราก็วนกลับมาทะเลาะกันแบบนี้อยู่ดี!!!
การที่ให้เราแยกกันอยู่มันน่าจะทำใจได้มากกว่าการอยู่ด้วยกันแต่การแสดงความรักไม่มีเลย ซึ่งเค้าก็ร้องไห้ขอโอกาส
.
เราก็ไม่รู้จะยังไงต่อดี กลัวเค้าพูดขอไปทีแล้วไม่จริงจังที่จะแก้ปัญหาอีก แต่เค้าก็มาลงนอนเตียงเดียวกันแต่ก็ยังไม่มีอะไรนะคะ มันก็ดูเค้าพยายามปรับตัวนิดนึง
.
ขอคำแนะนำหน่อยคะ ควรทำไงกับเรื่องนี้ดี เพราะอีกใจก็อยากรักษาครอบครัวไว้ อยากแก่เฒ่าดูแลลูกไปด้วยกัน แต่อีกใจก็อยากเห็นแก่ตัวบ้าง (ซึ่งเราคิดว่าเราดูแลลูกคนเดียวได้) ทั้งที่อยู่ใกล้กันแต่กายกลับห่าง มันก็พาใจห่างไปด้วย