อยากได้ความคิดเห็นครับว่าสิ่งที่ผมทำมันถูกผิดรึตัดใจอยู่บนโลกแห่งความจริง  
ขอเริ่มครับ
ตัวผมเองอายุ 40กว่าแล้ว ไม่มีครอบครัวอยู่เป็นโสด และก็ไม่ได้ดิ้นรนที่จะหาคำตอบว่าผมอยากอยู่แบบนี้รึเปล่า
เพราะผมยังชอบการเดินทางคนเดียว ชอบทำอะไรที่ไม่มีคำตอบว่าจะทำไปเพื่ออะไร จนมาวันนึง ผมได้ไปทำการรักษาฟัน ที่โรงพยาบาล แล้วเกิดเรื่องที่ทำให้
ผมต้องกลับมาคิด ว่าเราจะเดินคนเดียวไหวรึเปล่า
เพราะตอนที่คิดจะทำอะไรผมยังไม่เคยเห็นหน้าหมอเลย ด้วยเหตุที่ว่า
เจอทุกครั้ง หมอก็จะใส่หน้ากากใส่ชุคลุม
แต่มีสิ่งนึงที่ทำให้ผมจำภาพ หมอได้ดี คือการตั้งใจในทำงาน บอกเหตุผลในการกระทำ ภาพนั้นมันยังคงติดอยู่ในความทรงจำแบบฝั่งลึกมาก จนมาวันนึงผมก็ไม่รู้ว่า
เพราะอะไร ผมถึงมีความคิดอยากจะทำอะไรบ้าง จนผมใช้ความรู้สึกในการที่จะซื้อของให้หมอ และก็คิดว่าผลจะออกมาแบบไหนผมก็จะยอมรับมัน ผมเลยซื้อของไปให้หมอและในวันนั้น ผมได้เห็นหน้าหมอ เป็นครั้งแรกซึ่งบอกตามตรงว่า หมอน่ารักเกินกว่าคำว่าหมอ และสิ่งที่ทำให้ผมฝั่งใจอีกเรื่องคือรอยยิ้ม ของหมอนั้น มันน่ารักมากจนทำให้ผมประทับใจจริงใจๆ
จนผมเริ่มมีความคิดเกินกว่าคนไข้ ที่จะให้หมอทำฟัน แต่ในวันนั้นหมอเขาก็รับของผมไป แต่ก็ไม่รู้ว่ารับไปเพราะเกรงใจหรือไม่อยากให้เกิดเหตุให้วุ่นวายรีบรับรีบกลับไปทำงาน
แต่ผมได้อ่านเนื้อเรื่องต่างๆจากหลายที่รวมถึงถามเพื่อน ซึ่งมากกว่า80% ให้ผมทำใจ แม้จะมีบางท่านมีผลดีแต่หมอฟันท่านนั้นเขามีเนื้อเรื่องมาก่อนการเจอในฐานะหมอฟัน ผมจึงไม่รู้จะทำยังไงดี รึผมจะทำให้หมอรับรู้ไปเลยและรอรับผล หรือจะรอให้รักษาให้จบไปก่อนแล้วทำให้รู้และรอรับผล และสุดท้ายคือเก็บความทรงจำดีๆนี้ไว้แบบที่เป็นอยู่
แต่มันมีความรู้สึกบางๆ ว่าถ้าเราทำดีและไม่ไปรบกวนเวลาความเป็นหมอ ก็ทำไปเพราะเราไม่ได้ไปก่อกวน แต่มันก็อยากคุยถามเนื้อเรื่องบ้าง
ผมจึงไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมเป็นอยู่รึจะทำ มันคืออาการอะไร ทำไปเพื่ออะไร แต่ในใจผมบอกว่าเราแอบชอบหมอแต่จะแสดงออกอย่างไร
จะบอกก็ผิดไม่บอกก็ผิดหวัง ได้โปรดแนะผมด้วยครับ

มีเนื้อเรื่องบางอย่างที่ผมไม่ได้เขียนไปเพราะเป็นเนื้อเรื่องที่ผมและหมอรู้กันแค่2คน เพราะน่าจะมีบางท่านเป็นหมอฟันและทำงานที่เดียวกัน

ผิดถูกขออภัยผมไม่ได้เรียบเรียงอะไร รู้สึกอย่างไรก็พิมพ์ไปแบบนั้น