เห็นใจ จขกท  จะลองเล่าของเราให้ฟัง ไม่เหมือนแต่คล้ายๆ เราดีลสำเร็จ


ของเราเค้าจะพูดวิพากษ์วิจารณ์ก่อนเวลาเห็นอะไร จนเป็นนิสัย ไม่คิดถึงคนฟัง เช่น ไปซื้อ A มา ก็จะบอกว่า A เนี่ย ทำมาเพื่อหลอกผู้บริโภค หรือมีใครชมเรา ก็จะบอกว่า เออ คนนั้นเค้าดีใจ กลัวคนเสียใจเลยชม ที่เราเป็นเมื่อก่อนคือ โกรธ (แบบไม่เข้าใจว่าโลกนี้มีคนทำแบบนี้ด้วยเหรอ เป็นเราเราไม่ทำนะ) ร้องไห้ หรือไม่ก็ด่ากลับ ก็เข้าวงเวียนเกลียดกันไม่จบสิ้น

ทีนี้เรามีจุดเปลี่ยนในชีวิต ทำให้อยู่ดีๆก็คิดหาว่า เค้าโตมาแบบไหน ทำไมถึงคิดลบ พูดลบได้ขนาดนี้ สุดท้ายก็พบว่าเกิดจากการเลี้ยงดู คนที่ไม่เคยได้รับสิ่งบวกๆ จะทำสิ่งบวกๆไม่เป็น เพราะตอนเด็ก เราเรียนรู้จากการเห็นตัวอย่างเป็นวิธีแรก


พอเข้าใจ ความโกรธที่มาจากความไม่เข้าใจก็น้อยลง สิ่งที่เราทำคือ Reflection เช่น

: ไปซื้อ A มาทำไม เค้าหลอกคนซื้อ ไม่มีใครใช้กันแล้ว
: เคยโดนหลอกรึเปล่าคะ เพราะเห็นว่าตอนนี้ดูอารมณ์ไม่ดีหงุดหงิดมากเลยค่ะ

: เค้าชมเธอนี่ดีนะ เรื่องธรรมดามากเลย คงอยากชมให้ไม่เสียใจ
: เรารูสึกขอบคุณที่เค้าชมมากเลยนะ ไม่ชอบที่เค้าชมเราเหรอคะ ดูหน้าตาไม่พอใจเลย

เราพูดด้วยหน้าตาไม่โกรธ มองตา เสียงไม่ดังไม่ให้เค้ารู้สึกคุกคามแต่ชัดทุกคำ เชื่อไหมคะ ไม่เคยทะเลาะกันเลย เจอคำพูดลบแบบนี้น้อยลงมากๆ หลักการคือคนเหล่านี้ ไม่เคยคิดมองตัวเอง มองแต่คนอื่น และไม่คิดว่าคนอื่นจะมองตัว เพราะที่ผ่านมาทำให้คนอื่นช้ำใจได้ตลอด สิ่งเราทำคือ

- เราไม่ได้ตัดสินเค้า (ทำผิด ไม่ควรทำ ไม่ดี) แต่เราสะท้อนภาพเค้า ณ เวลานั้นๆ (ดูอารมณ์ไม่ดี สีหน้าไม่ชอบ หงุดหงิด อึดอัด)

- สังเกตว่าเราไม่ตอบทสนทนาเค้า (ใช้วิธีถามกลับสะท้อนอารมณ์แทน) เพราะคนแบบนี้ไม่ต้องการคนตอบ เค้าไม่ฟัง แต่ด้วยปมในชีวิต ต้องพ่นสิ่งที่เป็นปมในใจให้มีคนฟังถึงจะสบายใจ

- ถ้าเราไม่โกรธแล้วreflect อารมณ์เค้า เค้าจะฟัง แต่ถ้าเราโกรธแล้วreflectอารมณ์ เค้าจะไม่ฟังเพราะมีเหตุผลว่า แกคุมอารมณ์แย่กว่าชั้นอีก ทำไมชั้นต้องฟัง

เราไม่รู้จักคุณนะ แต่จุดอ่อนที่คุณมี เราเชื่อว่ามี เราก็มี ทุกคนก็มี อย่าคิดว่ามันเป็นปัญหาหรือแม่พูดถูกและเราสมควรรู้สึกแย่ จุดอ่อนไม่ใช่รัฐธรรมนูญ ไม่มีความจำเป็นต้องประกาศ คนที่ทำไม่ถูกคืออีกฝ่าย พอเค้าเริ่มประกาศ คุณตั้งหลักแล้วค่อยๆคิดดีกว่า ว่าจะช่วยแม่ให้เห็นตัวเอง เอาตัวเองออกมาจากนิสัยไม่ดีนั้นยังไง