ทำไมการที่เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามันถึงทรมารขนาดนี้ ทำไมคนในครอบครัวต้องคิดว่าเรื่องแค่นี้ร้องไห้ทำไม ทำไมแม่ไม่เคยเป็นที่ปรึกษาให้เราตอนมีปัญหาได้เลย ทั้งที่เราเป็นอยู่แบบนี้เพราะคำพูดแย่ๆของคนในครอบครัว หรือเพราะเราเป็นน้องเล็กสุดทำอะไรก็เลยไม่ถูกใจใคร หรือเพราะการที่แม่เราบอกว่าไม่ได้อยากมีเราตั้งแต่แรก คนพูดไม่ได้คิดอะไรนะแต่สำหรับเราคือ เราไม่สมควรมีตัวตนแต่แรกอยู่แล้ว แค่นี้เราก็ทรมารมากพอแล้วทำไมไม่มีใครเข้าใจเลย แม่เราถึงขั้นเคยพูดว่าไม่รู้วันไหนมันจะลุกขึ้นมาฆ่ากู เราไม่เข้าใจเราไม่ได้เป็นบ้าเราแค่เป็นโรคซึมเศร้าซึ่งเราไม่อยากอยู่แบบนี้เลยแต่หลายๆอย่างหลายๆคำพูดทำให้เราคิดมาก คิดจนเราต้องอยู่แบบนี้ เราไม่มีความสุขเลย มีปัญหาเวลาเราจะปรึกษาใครคนแรกที่เราตัดออกเลยคือคนในครอบครัว เพราะทุกครั้งที่ปรึกษาเราจะโดนโต้กลับทันที่ว่าเป็นเพราะเราสรุปรู้สึกแย่กว่าเดิม แล้วยิ่งตอนนี้เราม.6 เตรียมตัวขึ้นมหาลัยเเราเครียดหลายอย่างมาก แต่แม่เราก็ยังใช้คำพูดแย่ๆทำร้ายจิตใจเรา พอเราร้องไห้ก็บอกว่านี่แหละพูดไรไม่ได้มีแต่ร้อง เราอยากบอกว่าบางครั้งเราไม่ได้อยากร้องไห้เลยแต่บางคำพูดที่แม่พูดออกมาอยู่ดีๆมันก็รู้สึกแย่แล้วร้องไห้ออกมาเอง บางครั้งเวลาเราร้องไห้เพราะปัญหาต่างๆเราแค่อยากให้แม่ถามบ้างว่าเป็นอะไรเหนื่อยมั้ยแล้วกอดเราบ้าง บางที่เราเจอปัญหาเราเครียดอยากให้แม่ถามบ้างว่าเป็นไงลูกเหนื่อยมั้ย แต่เราไม่เคยได้รับมันเลย ตอนนี้เรารู้สึกแย่แย่จนต้องมาเขียนกระทู้เพื่อระบาย เราเหนื่อยเเราเหนื่อยเราท้อไปหมด เราอยากหนีไปให้ไกลหรือหายๆไปเลย...