เรื่อง วันคืนล่วงไป เราทำอะไรกันอยู่ 
เสียงเทศน์ ...หลวงพ่อชา สุภัทโท (พระโพธิญาณเถร) 
วัดหนองป่าพง จังหวัดอุบลราชธานี
-----
อภิณหปัจจเวกขณธรรมสูตร
พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับหลวง) เล่มที่ ๒๔
สุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๑๐ ประการนี้ อันบรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ๑๐ ประการเป็นไฉน คือ 
1. บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่าเราเป็นผู้มีเพศต่างจากคฤหัสถ์ ๑ 
2. บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า การเลี้ยงชีพของเราเนื่องด้วยผู้อื่น ๑ 
3. บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า อากัปกิริยาอย่างอื่นอันเราควรทำมีอยู่ ๑ 
4. บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า เราย่อมติเตียน ตนเองได้โดยศีลหรือไม่ ๑ 
5. บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า เพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลายผู้เป็น วิญญูชนพิจารณาแล้ว ติเตียนเราได้โดยศีลหรือไม่ ๑ 
6. บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า เราต้อง พลัดพรากจากของรักของชอบใจทั้งสิ้น ๑ 
7. บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า เราเป็นผู้มีกรรมเป็น ของตน เป็นทายาทของกรรมมีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย เราจักทำกรรมใดดีหรือชั่วก็ตาม เราจักต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น ๑ 
8. บรรพชิตพึงพิจารณา เนืองๆ ว่า วันคืนล่วงไปๆ บัดนี้เราทำอะไรอยู่ ๑ 
9. บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า เราย่อม ยินดีในเรือนว่างเปล่าหรือไม่ ๑ 
10. บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆว่า ญาณทัสนะวิเศษอันสามารถกำจัดกิเลส เป็นอริยะ คือ อุตริมนุสธรรมอันเราได้บรรลุแล้วมีอยู่หรือหนอ ที่เป็นเหตุให้ เราผู้อันเพื่อนพรหมจรรย์ถามแล้วจักไม่เป็นผู้เก้อเขินในกาลภายหลัง ๑ 

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๑๐ ประการนี้แล อันบรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ฯ
-----

เพิ่มเติม
บทสวดมนต์ อภิณหปัจจเวกขณปาฐะ

( หันทะ มะยัง อะภิณหะปัจจะเวกขะณะปาฐัง ภะณามะ เส )

ชะราธัมโมม๎หิ ชะรัง อะนะตีโต ( หญิง . อะนะตีตา )
- เรามีความแก่เป็นธรรมดา , จะล่วงพ้นความแก่ไปไม่ได้

พ๎ยาธิธัมโมม๎หิ พ๎ยาธิง อะนะตีโต ( ญ . อะนะตีตา )
- เรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา , จะล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปไม่ได้

มะระณะธัมโมม๎หิ มะระณัง อะนะตีโต ( ญ . อะนะตีตา )
- เรามีความตายเป็นธรรมดา , จะล่วงพ้นความตายไปไม่ได้  

สัพเพหิ เม ปิเยหิ มะนาเปหิ นานาภาโว วินาภาโว
- เราจะละเว้นเป็นไปต่างๆ , คือว่าเราจะต้องพลัดพราก จากของรักของเจริญใจทั้งหลายทั้งปวง

กัมมัสสะโกม๎หิ กัมมะทายา โท ( ญ . ทา ) กัมมะโยนิ กัมมะพันธุ กัมมะปะฏิสะระ โณ ( ญ . ณา )
- เรามีกรรมเป็นของ ๆ ตน , มีกรรมเป็นผู้ให้ผล , มีกรรมเป็นแดนเกิด , มีกรรมเป็นผู้ติดตาม , มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย

ยัง กัมมัง กะริสสามิ , กัล๎ยาณัง วา ปาปะกัง วา ,  ตัสสะ ทายา โท ( ญ . ทา ) ภะวิสสามิ
- เราทำกรรมอันใดไว้ , เป็นบุญหรือบาป , เราจะเป็นทายาท , คือว่าเราจะต้องได้รับผลของกรรมนั้นๆ สืบไป

เอวัง อัม๎เหหิ อะภิณ๎หัง ปัจจะเวกขิตัพพัง
- เราทั้งหลายควรพิจารณาอย่างนี้ทุกวันๆ เถิด

( ฉกฺก . อํ . ๒๒ / ๖๒ / ๕๗ )
-----