มีสติตามระลึกถึงความตาย อันทรงตรัสว่าควรพิจารณเนื่อง ๆ ไม่ว่าจะเป็นบรรพชิต คฤหัสถ์ ชาย หรือ หญิง

มรณะ ธัมโมมหิ มะระณัง อะนะตีโต (หญิงว่า อะนะตีตา) 
- เรามีความตายเป็นธรรมดา จักล่วงพ้นความตายไปไม่ได้
เอวัง อัมเหหิ อะภิณหัง ปัจจะเวกขิตัพพัง
- เราทั้งหลายพึงพิจารณาเนื่อง ๆ อย่างนี้แล.

อนิจฺจา  วต  สงฺขารา อุปฺปาทวยธมฺมิโน
อุปฺปชฺชิตฺวา  นิรุชฺฌนฺติ เตสํ  วูปสโม  สุโข.
(สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ มีการเกิดขึ้นและดับไปเป็นธรรมดา
เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป การเข้าไประงับดับสังขารเหล่านั้นเสียได้ เป็นความสุข)

สัพเพ สัตตา มะรันติ จะ, สัตว์ทั้งหลายทิ้งสิ้น ตายอยู่ด้วย ;
มะริงสุ จะ มะริสสะเร, สัตว์ทิ้งหลาย ตายแล้วด้วย สัตว์ทิ้งหลาย จักตายด้วย ;
ตะเถวาหัง มะริสสามิ, ตัวเราจักตายอย่างนั้นนั่นเทียว ;
นัตถิ เม เอตถะ สังสะโย. ความสงสัย ในเรื่องตายนี้ ไม่มีแก่เรา ดังนี้.

อะจิรัง วะตะ ยัง กาโย ปะฐะวิง อธิเสสสะติ ฉุฑฺโฑ อะเปตะวิญญาโณ นิรัตถังวะ กะลิงคะรัง. 
ไม่นานหอ กายนี้ จะนอนนิ่ง กายจะทิ้ง ตนลงแคร่ นอนแผ่หรา บนกองซาก กากดิน ถิ่นพสุธา ปราศวิญญาณ์ ดุจท่อนไม้ ไร้คนมอง