ถ้าคุณแค่ไม่ชอบในใจ ไม่แสดงออกไป ทางกาย วาจา ก็ไม่นับว่าผิดอะไรค่ะ

เกือบทุกคน น่าจะเคยมีประสบการณ์ การไม่ถูกชะตากับใครแบบนี้
แม้อีกฝ่าย จะไม่ได้ทำความผิดอะไรใหญ่โตนัก
(แถมหากเป็นคนที่ถูกชะตา ความผิดหนักหนา ยังมองข้ามไปได้อย่างหน้าตาเฉย)

เราเคยรู้สึกแบบนี้ กับเพื่อนร่วมงาน …
เราจะหงุดหงิดมาก หากเขามาใกล้ๆ … แล้วเขาก็ขยันมาใกล้เราเสียจริงๆ  ซึ่งเราก็จำเป็นต้องคุยด้วย
พอคุยด้วยเท่านั้นแหละ ยาวเลย … ไม่กลับไปง่ายๆล่ะ
เราก็หงุดหงิดอีกรอบ ที่ต้องปฏิเสธและขอตัวทำงาน  (ตรงนี้มั้ง ที่ทำให้เราอึดอัด คือจริงๆ เราไม่ชอบปฏิเสธใคร เราจะรู้สึกผิด)

เราไม่ชอบที่ ทุกคำที่ออกจากปากเขา คือ พลังลบทั้งสิ้น  บ่นได้ทุกคนทุกเรื่อง
เรารู้สึก เสียดายเวลา (ที่ปกติ เราจะเอาไว้ใช้ภาวนาในใจของเราเงียบๆ) ไปกับการฟังเขา บ่นดินฟ้าอากาศ /ผู้บริหาร / รัฐบาล …

เวลาผ่านไป เราเติบโตขึ้น … เจริญเมตตามากขึ้น

พอมีโอกาสเจอเขาอีก
เขายังเหมือนเดิมทุกอย่างค่ะ  … แต่เราไม่หงุดหงิดเขาอีกแล้ว

กลายเป็นว่า เราเริ่มชักจูงให้เขาทำสิ่งที่มีประโยชน์กับตัวเขา (เขาเลยไม่ว่างบ่นเรื่องอื่นๆอีกต่อไป)

ทุกวันนี้ เลยกลายเป็นเพื่อนที่ดีของเราคนหนึ่งค่ะ

เล่าให้ฟัง เพื่อจะบอกให้คุณเปิดใจ มองมุมเขา และเมตตาเขาให้มากขึ้นกว่าเดิม
ก็ในเมื่อจำเป็นต้องอยู่ใกล้กัน / ไหนๆก็ทำอะไรดีกว่านี้ไม่ได้ จะบอกเขาตรงๆก็ไม่ดี บอกป้าก็ไม่ได้

ฉะนั้น มาแก้ที่ใจคุณดีกว่าค่ะ

ถือซะว่า เขาคือเครื่องมือ ฝึกเมตตาในใจคุณ หากคุณเมตตาเขาได้ ใจคุณจะมีความสุขก่อน
ส่วนผลดีอื่นๆ เช่นได้เพื่อนที่ดีเพิ่มมาอีกคนนั้น เป็นผลพลอยได้ที่คุ้มค่าอยู่นะคะ