ขอระบายหน่อยนะคะ(อาจจะยาวหน่อยนะคะ) เรารู้สึกล้มเหลวในชีวิตมาก ทั้งการเป็นแม่เป็น การเป็นภารยา หรือแม้กระทั่งการเป็นลูกที่ดี เราทำมาตั้งเท่าไหร่ สุดท้ายก็มองตางที่เราผิดพลาดอยู่ เราโดนตะตอกใส่ก่อน พอเราทำกับบ้างก็กลายเป็นเราที่มันดูรุนแรง เราไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปได้ยังไง เราพยาอธิบายกับแม่ แต่เขาก็เลือกจะฟังลูกเขย สามีเราเป็นคนเริ่มก่อนแท้ๆ แต่เอาไปพูดว่าตัวเองถูก ละกลายเป็นเราไปทั้งหมดที่มันแย่ ลูกเราเป็นไข้นัก อายุก็แค่6เดือนเอง เราเห็นลูกร้องเลยบอกสามีว่าเอานมให้ลูกกินก่อนไหม เพราะลูกร้องไม่หยุดเลย อาจจะอยากกินนมก็ได้ แต่เขาโดนตะคอกกลับ เราเลยว่าเราไม่ออกความคิดเห็นก็ได้ นั่นทำให้เราโกรธว่าทำไมต้องมาจึ้นเสียงใส่เราทั้งๆที่เราแค่แสดงความคิดเห็นเอง เรารู้สึกโกรธและได้พูดได้กระทำและแสดงอาการโกรธออกมา เราทำลายข้าวของ เรารู้แย่กับเรื่องนี้จริงๆ อยากตายไปให้มันพ้นๆ สงสารลูกที่ต้องมามีแม่แบบนี้ สงสารมามี และพ่อแม่มากที่ต้องมามีคนแบบเราในชีวิต เราทำความสัมพันธ์พวกนี้พังเอง เราก็ควรที่จะออกจากชีวิตพวกเขา เราจึงมีความคิดนี้ผุดมาในหัวอยู่บ่อยครั้งว่าเราควรตายไปเลยดีไหม พวกเขาจะได้พ้นจากคนอย่างเราไปสักที เราท้อค่ะ และเหนื่อย กับการที่เราพยายามทำตัวดี พยามเป็นแม่ที่ดี แต่สุดท้ายมันก็พัง เราไม่สามารถประคับประคองครอบครัวเราได้ เราควรทำอย่างไรดีคะ เราควรเดินออกจากครอบครัวใช่ไหมคะ(ขอบคุณนะคะที่อ่านกระทู้ของเรา เราแค่อยากระบายค่ะ เราอาจจะเป็นคนToxic people ในสายตาพวกคุณก็ได้  แต่ขอร้องอย่าซ้ำเติมเราเลยนะคะ)