จริงๆ ผมก็เข้าใจเพื่อนนะ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชาย ผู้หญิง ก็อยากสวย อยากหล่อกันนะ อยากดูดี ดูน่ามอง จะว่าไปผมก็เป็นแหละแต่ก็ไม่ได้มากเกินไป แค่ให้ดูสะอาดก็พอ 

มีวันนึงผมกับเพื่อนทะเลาะกันเรื่องวิตามิน คือตอนแรกก็ออกแนวตลก ขำๆ มากกว่า แต่พอทำไปทำมาเพื่อนโกรธผม แต่ตอนนี้ดีกันแล้วนะเพราะก็เพื่อนกันอะเนาะ อธิบายให้เค้าเข้าใจให้ความหวังดีของเรา  เรื่องของเรื่องคือเพื่อนผมถามว่าผมได้กินวิตามินอะไรไหม หรือทำอย่างไรทำไมผมผิวดี ผมก็บอกว่าก็มีกินวิตามินซี และกรดอะมิโน (แม่บอกให้กินเพราะอยากให้ลูกชายสูง) เพื่อนก็เซ้าซี้ว่าไม่เชื่อ ๆ ตื๊อถามอยู่นั่นแหละว่ากินพวกกลูต้าไธโอน หรืออะไรหรือเปล่า ผมก็บอกเปล่าๆ และเพื่อนก็บอกว่าจะลองกินดู อยากขาว ผมก็เริ่มเลย อธิบายให้ฟังว่ามันไม่ช่วยอะไรเลยนะ  แพงก็แพง มันเป็นสารสังเคราะห์ขึ้นมา เมื่สะสมเข้าไปในร่างกายเราเรื่อย ๆ ตับอาจจะเสียหายได้ ที่ผมกล้าพูดเพราะผมเคยถามรุ่นพี่ที่เรียนหมออยู่ 

เพื่อนบางคนยอมเก็บเงินค่าขนมที่พ่อแม่ให้มาเพื่อเอาไว้ซื้อกลูต้าไธโอนเม็ด 
เพื่อนบางคนกินคอลลาเจนผสมน้ำทุกเที่ยง ผมเห็นบ่อยๆ
เพื่อนบางคนกินวิตามินเยอะมากกๆๆๆๆ  ย้ำว่าเยอะมาก
เพื่อนบางคนก็เข้าคลินิคเสริมความงามบ่อยมากๆๆๆ 

แต่ผมเคยถามเพื่อนที่หน้าตาดีคนนึง  ผิวดี เป็นเพื่อน ผู้หญิง เพื่อนบอกว่าไม่เคยกินอะไรพวกนี้เลย แต่บ้านเธอจะกินผักที่ปลูกขายที่บ้านเอง  ปลาก็กินที่เลี้ยงเอง คือบ้านเธอเป็นเกษตรกรอะ แต่ยอมรับเลยว่าเธอผิวดีจริงๆ 

หรือมันกลายเป็นค่านิยมของนักเรียนมัธยมไปแล้วว่าต้องขาว หล่อ สวย ต้องทำให้ตัวเองดูดีขึ้น ทั้ง ๆที่จริงๆ หลัก ๆ ของมัธยมคือการตั้งใจเรียนและมองอนาคตของตัวเองไม่ใช่หรือ  ผมว่าหน้าตา การดูดี ก็เป็นไปตามวัยนะแต่ถ้ามากเกินไปผมว่ามันดูมากเกินไปจริงๆ จนลืมไปว่าเราควรทำอะไร แต่ 55
จะไปอะไรอะเนาะ  ชีวิตของเค้าผมก็ทำได้อย่างมากก็แค่แนะนำเพื่อนสนิท  เท่านั้นแหละ 

แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ก่อนเราจะกิน จะเอาอะไรเข้าร่างกายเรา เราถึงไม่อ่าน ไม่ศึกษางานวิจัย ก่อนที่จะกินเข้าไปในร่างกายเรา  ขนาดรุ่นพี่ผมที่เรียนเก่งคนนึง เป็นผู้หญิงนะ รุ่นพี่คนนี้เค้าบอกว่าเค้าก็กินกลูต้าไธโอนเป็นประจำ   

ผมว่านะเอาเงินไปซื้ออาหารที่ดี มีประโยชน์ จะดีกว่าไหมอะ