เรามีเรื่องอยากจะถามทุกๆคนค่ะ เราอายุ 22 ปี มีพี่น้อง3 คน เราเป็นน้องคนเล็ก ตั้งแต่เกิดมาเราไม่รู้ว่าพ่อแท้ๆของเราคือใคร ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรื่องพ่อค่ะ ปัญหาของเราตอนนี้คือ อาการแปลกๆที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้แล้วก็เหมือนจะรุนแรงขึ้นๆเรื่อยๆ จะขอเล่าถึงชีวิตของเราแบบสั้นๆนะคะ นิสัยส่วนตัวของเราคือ เราเป็นคนที่ชอบทำให้คนอื่นเฮฮาปาร์ตี้ค่ะ คือเวลาอยู่กลุ่มเพื่อนเรานี้คือตัวโจ๊กของกลุ่มเลยแหละ เวลาเห็นเพื่อนคนใหนมีปัญหา เราพร้อมจะสัพพอทในทุกๆเรื่อง ชีวิตของเราในวัยเด็กก็มีเรื่องแย่ๆที่กว่าเราจะผ่านมาได้เยอะอยู่เหมือนกัน แต่พอเราโตชึ้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรแล้วกับเรื่องที่ผ่านมา จนมาถึงจุดเปลื่ยนของชีวิตคือพ่อเลี้ยงกับแม่ของเราเลิกกันตอนเราอยู่ม.3 แม่เราเสียใจมาก ไม่เอาอะไรเลย แต่เราไม่ได้โทษแม่ที่เป็นแบบนี้นะคะ เราเข้าใจ ตอนนั้นเป็นช่วงที่เราไกล้จะเข้าวิทยาลัยแล้ว พี่ๆทั้งสองคนก่อนหน้านี้ก็แยกย้ายกันไปก่อนแล้ว ตอนนั้นเราต้องดิ้นรนทำงานเพื่อส่งตัวเองเรียนให้จบ แต่สุดท้ายความอดทนของเรามาสิ้นสุดที่ ปี3 ใช่ค่ะ เราได้ฝึกงานแล้วไกล้จะจบแล้ว แต่เราเหนื่อยมาก ทั้งงานที่บ้าน งานที่วิลัย ใหนจะหาเงินส่งตัวเองเรียน คือเราได้โควต้าเรียนต่อสาย คอมพิวเตอร์ธุรกิจ ห้อง 1 เกรดเราก็ถือว่าอยู่ในระดับที่ดี แต่เราไปต่อไม่ไหวจริงๆจนเราเจอแฟนคนแรก เขายุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดและพอเราคบเขา เราเลยหลงเข้าไปในวงโคจรนี้ค่ะ ทั้งเสพทั้งค้าตอนนั้นเรามีทุกอย่างที่เราอยากจะมี ทุกๆคนที่ทิ้งเราไปเขากลับมาขอความช่วยเหลือจากเรา เราก็ไม่เคยปฎิเสธแม้แต่ครั้งเดียว เพราะว่าสิ่งที่เราใฝ่ฝันมากที่สุดคือการได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว เราไม่เคยสัมผัสบรรยากาศนี้เลยค่ะ ไม่สักครั้งเดียว แต่ภายนอกเราก็ยังเป็นคนที่ร่าเริงปกติ เฮฮา แต่ไม่เคยมีใครจะได้รับรู้ถึงความรู้สึกจริงๆของเราเลย เราไม่เล่าให้ใครฟัง นานๆเข้าเราเริ่มเป็นคนเวลาถ้าโกรธ ก็จะมีอารมรุนแรงมาก จะจำฝังใจใครที่ทำอะไรกับเราไว้ จนตอนเราอายุ19 เราโดนจับค่ะ ตัดสินโทษ 2ปี 9เดือน  เราพึ่งออกจากเรือนจำมาได้ประมาน 9 เดือน เรารู้สึกออกมาแล้วทุกคนที่เราเคยช่วยกับมองเราแบบดูถูก เวลาไปใหนก็จะโดนนินทา แต่เราไม่ได้สนใจเพราะเราทำใจไว้แล้วว่าต้องเจอกับเรื่องพวกนี้ แต่พอนานๆเข้าเรารู้สึกแปลกๆเกี่ยวกับความคิดของเรา รู้สึกว่าตัวเองแย่ ตัวเองไม่ดีเหมือนที่ใครๆเขาพูดกัน รู้สึกไม่อยากไปใหน ไม่อยากเจอคนมากๆ บางครั้งอยากตายก็มี เราพยายามปลอบตัวเองว่าอาจจะคิดมาก แต่หลังๆไม่ว่าจะทำอะไรถ้ามีคนตินิดนึงเราก็จะรู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ จนมาวันนี้นั่งทำงานอยู่จู่ก็อยากตายขึ้นมา ถึงขั้นขะเขียนจดหมายลาตายไว้อีก เราพยายามดึงสติตัวเองกลับมา แบบนี้เราเป็นซึมเศร้ามั้ยคะ? ต้องไปหาหมอให้รักษาอาการหรือไม่ ช่วยเราด้วยค่ะ 🙏🙏😭