กระทู้นี้ก็เป็นแค่กระทู้ระบายเท่านั้นค่ะ เราไม่เคยรู้สึกเหนื่อยที่จะเจอกับใครเท่าแม่เราเลยค่ะ เพราะเราไม่ใช่ลูกคนโปรดของแม่ ดั้งนั้นความใจเย็นและการรับฟังความเห็นต่างๆเลยไม่จำเป็นที่จะใช้กับเราค่ะ แม่เรามักจะเอาความโกรธของทุกๆเรื่อง ความผิดของทุกๆคน และความหงุดต่อหลายๆอย่างมาลงที่เรา เพราะเราเป็นอย่างเดียวที่แม่กล้าที่จะทำแบบนั้นใส่ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะมีความเป็นมายังไงหรือเป็นความผิดของใคร สุดท้ายมันก็คือความผิดเราค่ะ เอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น และบอกเหมือนว่าเราเป็นภาระตลอด ความใจเย็น ใจดี การรับฟัง และความรักที่พี่เราได้รับจากแม่ เราไม่เคยได้รับมันจากแม่เลยค่ะดั้งนั้นเราเลยเรียนรู้ที่จะเงียบเมื่อแม่ว่าเราแต่สุดท้ายแล้วการที่เราเงียบกลับกลายเป็นว่าเรากลายเป็นเด็กพูดไม่ฟัง ดื้อเงียบ แล้วจะให้เราทำยังไงในเมื่อถ้าเราเอยปากพูดก็จะกลายเป็นว่าเราเถียง ไม่ว่าจะทำอะไรสุดท้ายผลลัพธ์มันก็เหมือนเดิม แม่เป็นคนทำให้เราเกิดมา แล้วแม่เองก็เป็นคนที่ทำให้เราไม่อยากเกิดมา เราคิดมาตลอดเลยค่ะว่าชีวิตเรามันผิดพลาดมาตั้งแต่แรกแล้วค่ะ คนที่ควรจะเกิดมาควรจะเป็นพี่คนกลางไม่ใช่เรา คนที่ควรจะตายไปตั้งแต่แรกควรจะเป็นเราแท้ๆ ทุกๆอย่างมันแย่จนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกเลยล่ะค่ะ แม่คือคนที่ทำให้เราเป็นโรคซึมเศร้าและเราก็อุตส่าห์ดูแลตัวเองจนคิดว่าเราหายจากโรคซึมเศร้าได้แล้วแท้ๆ สุดท้ายก็ยังเป็นเหมือนเดิม เหมือนเมื่อก่อน เราก็ยังคงเป็นภาระและความผิดพลาดของที่บ้านอยู่ดี สุดท้ายนี้เราขอขอบคุณทุกๆคนที่มารับฟังความเครียดของเรามากๆเลยนะคะ