คือเรารู้สึกว่าเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า คือ พ่อกับแม่เราหย่ากันแม่ไปมีสามีใหม่พ่อก็มีภรรยาใหม่ ตอนนี้เราอยู่กับพ่อแล้วก็แม่ใหม่หรือแม่เลี้ยงเหละ แล้วแม่เขามีลูกหนึ่งคนเขาเป็นน้องเรา ก็อยู่ด้วยกันแบบปกติดีนะ แต่บางครั้งเรากลับคิดว่าแม่ใหม่เขาไม่ได้รักเราจริงๆอะคือต้องหน้าพ่อเขาทำดีกับเราแต่ลับหลังเขาดุแต่เราเราก็ไม่รู้ว่าทำไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่าทั้งๆที่น้องก็ทำผิดด้วยแต่เขากลับเหมือนด่าเราแค่คนเดียว มันเลยน้อยใจพ่อก็คงรู้เหละว่าเรารู้สึกยังไง มีวันหนึ่งพ่อคงสงสารเราเลยไล่เราไปอยู่กับแม่แท้ๆ ใจเราก็อยากไปนะแต่เราคิดกลับตัวเองว่าเราต้องทนได้เราอยู่ที่นี้เพราะเรารักพ่อ ที่ทำให้เราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าคือ เราไม่กล้าตัดสินใจเวลาอยู่กลับแม่กลัวว่าเขาจะไม่ชอบเราเวลาตัดสินใจไปแล้วก็กังวลว่าเขาจะคิดยังไงมันเลยรู้สึกผิดก็เลยเก็บไปคิดคนเดียวแล้วอยู่ๆน้ำตาก็ไหล เราเป็นคนเก็บตัวไม่เล่นกับใครเวลาอยู่บ้านแต่ที่โรงเรียนกลับเป็นอีกแบบหนึ่งเราอยู่กลับเพื่อนแล้วสบายใจมากกว่าอยู่บ้านอะเวลาอยู้บ้านมันกังวลตลอดว่าถ้าทำอันนี้จะผิดไหมถ้าผิดก็จะโดนแม่ด่าเลยไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรเลยเวลาอยู่ต่อหน้าแม่บางครั้งก็เคยคิดว่าตัวเองไรค่าอยากจะไปอยู่ที่อื่นเพราะอยู่ที่บ้านเราเหมือนเป็นภาระของคนในบ้านน้องทำอะไรเขาก็ว่าเหละแต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนที่เขาว่าเราเลยคิดว่าถ้าอยู่นิ่งๆไม่ทำอะไรทำแค่งานบ้านที่เขาให้ทำก็คิดว่าเขาจะไม่ว่าแต่ก็ไม่เขากลับบอกเราทำอะไรบ้างสิน้องเขาเด็กกว่ามันยังทำอยางอื่นได้เลยเหมือนเขามองแต่ภายนอกเราอะเขาคงคิดว่าเราอยู่บนห้องเล่นแต่โทรศัพท์แต่เราไม่ได้ทำอย่างนั้นเราคิดเลขช้าน้องคิดเร็วเขาบอกเราว่าโง่อายุ13 14 แล้วคิดไม่ได้แต่ที่จริงแล้วอะเราคิดได้แต่อาจช้าอาจไม่ใช่คนเก่งอะไรแต่เราคิดได้ไม่ได้โง่เขาพูดจนเรารู้สึกไร้ค่าอะอยากหนีไปไกลๆแต่เพราะรักพ่อเลยต้องอยู่

เรามีอาการ โทษตัวเองบ่อย ไม่กล้าตัดสินใจ รู้สึกว่าตัวเองไรค่าสำหรับคนในครอบครัว ไปโรงเรียนกลับมาไม่เคยสบายใจเลยกังวลอยู่ตลอดว่าจะโดนว่าอะไรอีกไหม ชอบอยู่คนเดียวเพื่อจะได้ไม่เป็นปัญหาของคนอื่น พยามทำใจแต่ก็ทำไม่ได้ นอนไม่เคยหลับเลย เวลาโดนว่าเราก็เอากลับมาคิดมาก เป็นคนเงียบทั้งที่เมื่อก่อนเป็นคนชอบพูดชอบเที่ยวแต่เดียวนี้กลับอยากอยู่บ้าน แล้วก็เคยคิดว่าถ้าพ่อไม่อยู่แล้วจะกลับไปอยู่กลับแม่แท้ๆที่เข้าใจเราอะแต่ก็กลัวพ่อเสียใจกลัวเป็นภาระแม่แท้ๆ  ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าพ่อไม่อยู่ค่อยให้กำลังใจเราบอกว่าไม่เป็นอะไรเวลาแม่ว่า เราจะทำยังไง[

แต่ที่โรงเรียนเราตรงกันข้ามเลยนะชอบพูดชอบคุยแต่พออยู่บ้านก็เป็นแบบนี้เหละ อยากถามอยากระบายให้ใครฟังแต่คงไม่มีใครเข้าใจ

เลยอยากรู้ว่าอาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรอะ