พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน ขุททกนิกาย ธรรมบท ว่า

“พหุ ํ เว สรณํ ยนฺติ           ปพฺพตานิ วนานิ จ
อารามรุกฺขเจตฺยานิ           มนุสฺสา ภยตชฺชิตา
เนตํ โข สรณํ เขมํ            เนตํ สรณมุตฺตมํ
เนตํ สรณมาคมฺม             สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ ฯ
โย จ พุทฺธญฺจ ธมฺมญฺจ       สงฺฆญฺจ สรณํ คโต
จตฺตาริ อริยสจฺจานิ           สมฺมปฺปญฺญาย ปสฺสติ
ทุกฺขํ ทุกฺขสมุปฺปาทํ          ทุกฺขสฺส จ อติกฺกมํ  
อริยญฺจฏฺฐงฺคิกํ มคฺคํ         ทุกฺขูปสมคามินํ   
เอตํ โข สรณํ เขมํ            เอตํ สรณมุตฺตมํ
เอตํ สรณมาคมฺม             สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ   

     มนุษย์เป็นอันมาก ถูกภัยคุกคามแล้ว ย่อมถึงภูเขา ป่า อาราม และรุกขเจดีย์ว่าเป็นที่พึ่ง สรณะนั่นแลไม่เกษม สรณะนั่นไม่อุดม เพราะบุคคลอาศัยสรณะนั่น ย่อมไม่พ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้ ส่วนบุคคลใดถึงพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ว่าเป็นที่พึ่ง ย่อมเห็นอริยสัจ ๔ (คือ) ทุกข์ เหตุให้เกิดทุกข์ ความก้าวล่วงทุกข์ และมรรคมีองค์ ๘ อันประเสริฐ ซึ่งยังสัตว์ให้ถึงความสงบแห่งทุกข์ ด้วยปัญญาอันชอบ สรณะนั่นแลของบุคคลนั้นเกษม สรณะนั่นอุดม เพราะบุคคลอาศัยสรณะนั่น ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้”

จากคาถาธรรมบทและแปลไทยข้างต้น พอจะสรุปได้ไหมว่า การถึงพระรัตนตรัยเป็นสรณะ กับ พุทธานุสสติ ธัมมานุสสติ และ สังฆานุสสติ เป็นสิ่งเดียวกัน