เราเป็นผู้หญิงอายุ15จะ16อีกไม่กี่เดือน เป็นเด็กต่างจังหวัด อยู่หอในรร.ชื่อดังในกรุงเทพ วันเสาร์อาทิตย์ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้กลับบ้าน
ที่บ้านมักจะพูดว่ายังเด็กอยู่ ใครชวนไปไหนก็ไม่ต้องไปนะ อยู่แค่บริเวณรร.พอ ในทางกลับกันพ่อก็พูดบ่อยๆว่าเราทำอะไรไม่เป็น นั่งรถไปไหนมาไหนเองก็ไม่ได้ ซึ่งเขาก็ไม่เคยปล่อยเราไปไหนมาไหนเอง ไม่เคยพานั่งรถไฟฟ้าด้วยซ้ำ พ่อคิดว่าเราเป็นคนนิ่งๆ เด็กเรียน ไม่ชอบสังคม ชอบอยู่คนเดียว กลัวกล้อง พูดน้อย หม่นหมอง ซื่อๆ ไม่ทันคน ไม่เหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ
จริงๆแล้วเรานั่งรถไฟฟ้าเป็น ขึ้นรถเมย์ถูกสาย ทำอะไรหลายๆอย่างที่พ่อคิดว่าเราทำไม่ได้ เราเป็นคนชอบเที่ยวมาก เรามักจะไปเที่ยว เดินห้าง ดูหนัง กินข้าวฯ (เงินเราเอง แบ่งจากเงินเก็บที่เหลือจากเงินที่พ่อให้แต่ละเดือน) เที่ยวก็ไม่ไกลจากรร.มาก นั่งรถไฟฟ้าไปกันเอง แต่เราก็รู้สึกผิดบ่อยๆเพราะพ่อห้ามไว้ แต่ก็ยังอยากไป ชอบแต่งตัว ชอบถ่ายรูป ชอบเต้น ชอบของน่ารักๆเหมือนเด็กผู้หญิงหลายๆคน ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบอยู่เฉยๆ กับเพื่อนจะพูดไม่หยุด เวลาใครมีปัญหาอะไรมักจะปรึกษาเรา(เพื่อนบอกว่าเราเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง) แต่พ่อก็ไม่เคยรู้เลย
เราไม่ค่อยคุยกับพ่อเพราะเราต่างกันมาก พูดให้ฟังเขาก็ไม่เข้าใจ เรารู้สึกเบื่อมากๆที่โดนจำกัดในสิ่งที่เราชอบ เขามักจะยัดเยียดอะไรหลายๆอย่างให้เราที่มาในรูปแบบตัวเลือกที่เราไม่อยากได้เลย เขาค่อนข้างจะยึดติดความคิดตัวเองว่ามันถูกเสมอ เขาวางอนาคตไว้ให้เราเรียบร้อยเลย เรารู้ว่าทางนี้มันสบายมากๆและเราก็ทำได้ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เราอยากทำ เรารู้ว่าโลกข้างนอกมันโหดร้าย แต่เราก็อยากสนุกกับชีวิต ไม่รู้ว่าจะเกิดมาเพื่อเครียดทำไม(เรื่องเรียนก็ไม่เคยดรอป เราทำvlog , studygramของตัวเอง)
หลายๆคนก็บอกว่าไม่ต้องรีบเที่ยวรีบใช้ชีวิตก็ได้ แต่ในความคิดเรา ชีวิตมันมีช่วงเวลาของมัน และมันสั้นมาก ช่วงวัยรุ่นเป็นช่วงที่เหมาะกับการเที่ยวกับเพื่อนสุดๆ ยิ่งถ้าขึ้นมหาลัยไปแล้วหาเพื่อนไม่ได้ โอกาสเจอเพื่อนใหม่ๆก็ยากขึ้นอีก พอถึงวัยทำงานเพื่อนที่เคยสนิท ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิต ทำงานงกๆ ไม่มีเวลาเที่ยว
ที่เราสรุปชีวิตมาได้แบบนี้เพราะเราเป็นคนติดโซเชียล อ่านการ์ตูน ดูหนังฯ มันทำให้เรามีมุมมองชีวิตเยอะมาก บวกกับประสบการณ์ในรั้วรร.ที่มีคนหลายรูปแบบ หลายๆคนโดนแบน โดนบูลลี่ ไม่มีเพื่อนจนต้องย้ายรร.เพราะเข้ากับเพื่อนไม่ได้
ปล.เราอยากได้มุมมองชีวิตจากคนอื่นๆว่าคิดยังไง? เด็กม.ปลายควรเที่ยวไหม? ความคิดเราเด็กน้อยไปไหม?
ปล.2 ถึงเราจะชอบเที่ยวแต่เราก็แบ่งเวลา เราเลือกคบเพื่อน เวลาเรียนก็พากันเรียน พากันติว เวลาเที่ยวก็เที่ยวกันหนักสุดๆ
อายุ15 มุมมองเด็กไปไหม
ที่บ้านมักจะพูดว่ายังเด็กอยู่ ใครชวนไปไหนก็ไม่ต้องไปนะ อยู่แค่บริเวณรร.พอ ในทางกลับกันพ่อก็พูดบ่อยๆว่าเราทำอะไรไม่เป็น นั่งรถไปไหนมาไหนเองก็ไม่ได้ ซึ่งเขาก็ไม่เคยปล่อยเราไปไหนมาไหนเอง ไม่เคยพานั่งรถไฟฟ้าด้วยซ้ำ พ่อคิดว่าเราเป็นคนนิ่งๆ เด็กเรียน ไม่ชอบสังคม ชอบอยู่คนเดียว กลัวกล้อง พูดน้อย หม่นหมอง ซื่อๆ ไม่ทันคน ไม่เหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ
จริงๆแล้วเรานั่งรถไฟฟ้าเป็น ขึ้นรถเมย์ถูกสาย ทำอะไรหลายๆอย่างที่พ่อคิดว่าเราทำไม่ได้ เราเป็นคนชอบเที่ยวมาก เรามักจะไปเที่ยว เดินห้าง ดูหนัง กินข้าวฯ (เงินเราเอง แบ่งจากเงินเก็บที่เหลือจากเงินที่พ่อให้แต่ละเดือน) เที่ยวก็ไม่ไกลจากรร.มาก นั่งรถไฟฟ้าไปกันเอง แต่เราก็รู้สึกผิดบ่อยๆเพราะพ่อห้ามไว้ แต่ก็ยังอยากไป ชอบแต่งตัว ชอบถ่ายรูป ชอบเต้น ชอบของน่ารักๆเหมือนเด็กผู้หญิงหลายๆคน ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบอยู่เฉยๆ กับเพื่อนจะพูดไม่หยุด เวลาใครมีปัญหาอะไรมักจะปรึกษาเรา(เพื่อนบอกว่าเราเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง) แต่พ่อก็ไม่เคยรู้เลย
เราไม่ค่อยคุยกับพ่อเพราะเราต่างกันมาก พูดให้ฟังเขาก็ไม่เข้าใจ เรารู้สึกเบื่อมากๆที่โดนจำกัดในสิ่งที่เราชอบ เขามักจะยัดเยียดอะไรหลายๆอย่างให้เราที่มาในรูปแบบตัวเลือกที่เราไม่อยากได้เลย เขาค่อนข้างจะยึดติดความคิดตัวเองว่ามันถูกเสมอ เขาวางอนาคตไว้ให้เราเรียบร้อยเลย เรารู้ว่าทางนี้มันสบายมากๆและเราก็ทำได้ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เราอยากทำ เรารู้ว่าโลกข้างนอกมันโหดร้าย แต่เราก็อยากสนุกกับชีวิต ไม่รู้ว่าจะเกิดมาเพื่อเครียดทำไม(เรื่องเรียนก็ไม่เคยดรอป เราทำvlog , studygramของตัวเอง)
หลายๆคนก็บอกว่าไม่ต้องรีบเที่ยวรีบใช้ชีวิตก็ได้ แต่ในความคิดเรา ชีวิตมันมีช่วงเวลาของมัน และมันสั้นมาก ช่วงวัยรุ่นเป็นช่วงที่เหมาะกับการเที่ยวกับเพื่อนสุดๆ ยิ่งถ้าขึ้นมหาลัยไปแล้วหาเพื่อนไม่ได้ โอกาสเจอเพื่อนใหม่ๆก็ยากขึ้นอีก พอถึงวัยทำงานเพื่อนที่เคยสนิท ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิต ทำงานงกๆ ไม่มีเวลาเที่ยว
ที่เราสรุปชีวิตมาได้แบบนี้เพราะเราเป็นคนติดโซเชียล อ่านการ์ตูน ดูหนังฯ มันทำให้เรามีมุมมองชีวิตเยอะมาก บวกกับประสบการณ์ในรั้วรร.ที่มีคนหลายรูปแบบ หลายๆคนโดนแบน โดนบูลลี่ ไม่มีเพื่อนจนต้องย้ายรร.เพราะเข้ากับเพื่อนไม่ได้
ปล.เราอยากได้มุมมองชีวิตจากคนอื่นๆว่าคิดยังไง? เด็กม.ปลายควรเที่ยวไหม? ความคิดเราเด็กน้อยไปไหม?
ปล.2 ถึงเราจะชอบเที่ยวแต่เราก็แบ่งเวลา เราเลือกคบเพื่อน เวลาเรียนก็พากันเรียน พากันติว เวลาเที่ยวก็เที่ยวกันหนักสุดๆ