เราอยากมาเล่าเรื่องนึงที่อบอุ่นหัวใจตัวเองนึกถึงกี่ครั้งก็มีความสุขกับเรื่องนี้ทุกครั้ง

 คิดว่าคุณคนที่กดเข้ามาอ่านก็คงจะมีใครสักคนที่ทำให้ตัวเองมีกำลังใจลงมือทำอะไรสักอย่างเหมือนกัน ลองมาแชร์กันดูนะคะ

บอกก่อนว่าเราเป็นเด็กธรรมดาคนนึงเรียนดีแต่ก็ไม่ได้เก่งถึงขนาดเป็นtopห้อง ตอนนั้นเราเป็นแค่เด็กที่เพิ่งขึ้นมัธยมต้น 

เราวาดฝันตัวเองไว้ไกลมากทุกอย่างดูดีไปหมดเพราะแค่เราสอบติดโรงเรียนดัง เราเป็นเด็กที่เข้าสังคมไม่เก่งเลยพูดไม่เก่ง เข้าหาคนไม่เป็น 

ชีวิตเราแหลกเหลวตั้งแต่ม.1เลยค่ะ 555 ไม่ลงดีเทลตรงนี้เยอะละกันเดี๋ยวดราม่า เข้าเรื่องเลยเนอะ

มีช่วงนึงที่เราป่วยหนักมากนอนคิดโน่นคิดนี่อยู่ดี ๆ ก็นึกถึงคุณหมอคนนึงที่เขาเคยรักษาเราตอนเด็ก ๆ ตั้งแต่จำความได้เราก็รู้จักหมอคนนี้แล้ว

คุณหมอใจดีมาก ป่วยกี่ครั้งก็ไปหาคุณหมอคนนี้ทุกครั้ง รู้สึกว่าหมอเป็นอีกหนึ่งสาเหตุแล้วก็เป็นหนึ่งกำลังใจใหญ่ ๆ เลยที่ทำให้อยากเป็นหมอ

สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ลืมคุณหมอคนนี้แล้วก็จะเป็นแบบหมอให้ได้ นี่พิมพ์ไปร้องไห้ไปเลย มันตื้นตันแบบบอกไม่ถูกที่ผ่านมาไม่เคยมีใครคาดหวังให้เราเรียนแพทย์ครอบครัวยินดีที่จะให้เราเรียนคณะตามที่เราอยากเรียน ตัวเราเองก็ไม่เคยคิดจะเรียนเพราะรู้ว่ามันหนักแล้วก็เหนื่อยมาก ไม่ได้คิดว่าตัวเองหัวดีขนาดนั้น แต่หมอคนนี้เป็นคนเดียวที่ทำให้เราเปลี่ยนความคิดเราตั้งใจอ่านหนังสือฝึกพัฒนาตัวเองให้เก่งมากกว่าเดิมมาตั้งแต่ตอนนั้น เรามีแพชชั่นแรงมาก ถึงบางทีจะท้อบ้างแต่ก็ไม่เคยคิดจะล้มเลิกเลยเรารู้สึกว่าเขาสุดยอดมากแล้วก็รู้สึกผูกพันกับหมอมาก

ถึงเราจะไม่ได้เป็นคนไข้ตัวน้อย ๆ ของหมอแบบเมื่อก่อนแล้ว แต่อยากให้คุณหมอได้รับรู้ว่าเด็กน้อยคนนึงที่หมอเคยรักษาเองก็เติบโตมาเป็นนศพ.ได้แล้วนะ

หมออายุมากแล้วไม่รู้ว่าหมอจะเป็นยังไงบ้างแต่เราอยากขอบคุณหมอมาก ๆ เลยที่รักษาเด็กคนนั้นมาโดยตลอด หมอเป็นไอดอลของเด็กคนนั้นเลย

จบแล้วค่ะ555 อินมาก จริง ๆ ทั้งหมดที่เราพิมพ์เราไปcopyมาจากทวีตที่ตัวเองพิมพ์ไปเมื่อกลางวันในแอคส่วนตัวของตัวเอง ตอนนั้นทั้งพิมพ์ทั้งร้องไห้ไปด้วย ปล่อยโฮเลย555 ตอนมาเรียบเรียงอีกทีในนี้ก็น้ำตาซึมอีก เอามาลงในนี้อีกทีเพราะตามที่เราบอกเลยค่ะ

 “คุณคนที่กดเข้ามาอ่านก็คงจะมีใครสักคนที่ทำให้ตัวเองมีกำลังใจลงมือทำอะไรสักอย่างเหมือนกัน”