ถ้าผมเขียนผิดยังไงก็ขอโทษด้วยครับ เรื่องมันเริ่มตั้งแต่เมื่อวานในตอนดึกๆครับ ครอบครัวผมอยู่กันสามคนฐานะปานกลาง ด้วยความทีบ้านอยู่บ้านนอกพ่อผมจึงชอบออกไปหาปลาในตอนดึกๆแต่จริงๆพ่อก็ออกไปเสพยา ในบางครั้งแต่ตัวผมเองไม่ได้ว่าอะไรมากเพราะพ่อเสพแล้วมาทำงานไม่ได้มาทำอะไรไม่ดีกัยครอบครัว ส่วนแม่ผู้ที่อยู่กับพ่อมานาน ก็ไม่ชอบที่พ่อไปเสพยา แม่ก็ได้เล่าให้ผมฟังว่าตั้งแต่ผมยังไม่คลอดพ่อก็ชอบเที่ยวเสพยา บอกให้เลิกหลายครั้งแต่เลิกได้แปปเดียวก็เสพอีก ในตอนดึกคืนนั้นพ่อไปหาปลาดึเที่ยงคืนยังไม่กลับ แม่เลยบอกว่า วันนี้พ่อคงอยู่ยันเช้ามันดีดยา แม่ผมก็สอนผมบางไม่รู้ว่าสอนหรือระบาย ตอนนั้พ่อไปหาปลา แม่จึงบอกให้ผมบอกพ่อ ว่าให้เลิกยาได้แล้ว เพราะแม่ห้ามก็ไม่ฟัง แม่ขู่ผมถ้าพ่อไม่เลิกยาแม่ทิ้งพ่อไปทำงานที่กรุงเทพแน่
แม่ขู่ยังงี้มาหลายครั้งแล้วตั้งแต่เด็กว่าจะหนีไปทำงานที่กรุงเทพ และทุกครั้งที่แม่ขู่มันก็จะมีคำถามเข้ามาในหัว ว่า แม่จะปล่อยให้ผมอยู่กับพ่อสองคนหรอ แม่ไม่คิดถึงผมหรอทั้งที่ตลอดมานี่ ผมคิดว่าผมมีความสุขมากเลยนะถึงบางที่จะทะเลาะกันบางวันไม่มีเงินในกระเป๋าตังเลยสักบาท แต่พ่อแม่กับผมก็อยู่ได้อาหารไม่หรูแค่ส้มตำกับไข่เจียวแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว คำถามพวกนี้วันอยู่ในหัวผมตั้งแต่เด็ก จนวันนี้ผมตื่นมากในตอนเที่ยง พ่อแม่ไม่คุยกันทำงานใครทำงานมัน พ่อกับแม่นอนคนละห้อง พ่อพยามๆคืนดีกับแม่ พ่อก็ตำส้มตำกับย่างปลาที่หามาได้ ผมเองก็คิดว่ามันต้องอร่อยมากแน่ๆในัวันนี้ ผมไปเรียกแม่มากินข้าวแม่บอกว่ากินเลยไม่หิว ผมก็ไม่คิดอะไรมาก ผมกลับมานั่งกินข้าวกันสองคนกับพ่อ ต่างคนต่างเงียบเหมือนมีอะไรขาดไป อาหารเยอะขนาดนี้ทำไมแม่ไม่มากินด้วย พ่อเองก็พูดว่า จะกินให้อร่อยก็ไม่อร่อยเลย พ่อข้าวแบ่งไว้ให้แม่ แม่พอแม่เข้ามาในบ้านแม่ไม่กินข้าว แม่อาบน้ำเข้านอนเลย อาหารกับข้าวที่พ่อแบ่งไว้ให้ก็ไม่มีใครกินรู้สึกเสียดาย ที่วันนี้รสชาติของกับข้าวที่น่าอร่อยมันขม ตอนที่ผมเขียนผมก็นั่งจ้องส้มต่ำกับปลาย่างนี้แหละครับ มันรู้สึกว่างเปล่าไม่มีใครให้คุยเพื่อนแท้ก็ไม่มี พ่อแม่เองก็ไม่กล้าที่จะบอก ว่าความรู้สึกที่ผมต้องมานั่งอยู่คนเดียวที่ห้องนั่งเล่นในตอนที่พ่อแม่ทะเลาะมันเป็นยังไงเศร้าโดดเดี่ยวไหนจะเสียงที่พ่อแม่ทะเลาะกันผมรับรู้ทุกอย่างว่าแม่เคยทำอะไรพ่อเคยทำอะไรที่เป็นสิ่งไม่ดี เพราะผมนั่งฟังข้อเสียของพ่อกับแม่มาตั้งแต่ตอนเด็กแล้วต่อให้จะไม่บ่อยแต่แค่หนึ่งครั้งผมแทบอยากเอาหัวมุดดิน ตอนนี้ที่ผมเขียนอยู่ผมโครตเหงา สับสน คำถามคำเดิมๆเลย ผมแค่กลัวว่าสักวันแม่จะหนีไปที่อื่นที่ไม่ใช่บ้าน