ถามคุณแม่ครับ
ตั้งแต่เด็กๆ คุณจัดการยังไงเลาลูกสาวทำอะไรไม่เหมาะไม่ควร เช่น กินอาหารแล้วไม่เก็บ กินอาหารแล้วไม่ล้างจาน ถอดรองเท้าไม่เรียบร้อย จะไปเรียนแล้วไม่จัดกระเป๋า โต๊ะหนังสือรก จะไปเข้าค่ายไปค้างแรม
ถ้าคุณเลี้ยงมาด้วยการ"ทำให้" มาโดยตลอด ต่อให้ดุ ด่า อบรมยังไง เมื่อไม่ทำ ก็"ทำให้" เค้ารู้ว่ายังไงๆก็ไม่ลำบากและไม่เคยได้รับผลเสียจริงจังจนต้องปรับปรุงตัว

เช้าๆลูกตื่นไปโรงเรียน ต้องปลุกมั้ย ต้องรีบเร่งแต่งตัวอาบน้ำป้อนข้าวกันให้เร่งกินมั้ย?
ทั้งหมด มันจะสะท้อนออกมาเป็นปัจจุบันครับ ซึ่งอยากบอกตรงๆเลยว่า "แก้ยาก" แล้วล่ะครับ จนกว่าวันที่เค้าจะรู้สึกตัวอยากเปลี่ยนเอง เดี๋ยวมีผู้เข้ามาก็เก็บห้องเองแหละครับ พอแต่งงานไปก็คงแก้ไขบ้างเพราะถ้าไม่เก็บบ้านก็คงเละ หรือไม่ก็ภาวนาให้ได้ผู้มาทำให้

ลูกสาวผมอายุจะ 14 ก็เป็นคล้ายๆกันครับ เพราะได้แบบอย่างพ่อมา อันนี้เป็นเรื่องที่ไม่สามารถจี้เค้าได้ เราก็เป็น (ผมเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวนะ) ตัวผมเอง ซักผ้ารอบละ 2-3 เดือนหน ยกเว้น เสื้อผ้าใส่ไปข้างนอก ตะกร้าผ้าจะแยกคนละ 3  ถังคือ ชั้นใน เสื้อผ้าลำลอง(ชุดนอน ชุดอยู่บ้าน) และ เสื้อผ้าใส่ทำงาน(ชุดทำงาน ชุดนักเรียน)
ถังเสื้อผ้าใช้งานจะซักทุกสัปดาห์ ชั้นในเต็มก็ซักที ส่วนอีกถังนั้น ล้นแล้วถึงซัก

ลูกสาวก็ลอกไปเป๊ะเลย แถมเพิ่มพิเศษคือ ดีกรีการกองไว้จะสูงกว่า เรียกว่าไม่หมดก็ไม่ซัก ไม่จวนตัวก็ไม่ซัก กางเกงในต้องจะหมดแล้วถึงซัก เสื้อใน ต้องจะหมดจะไม่มีใส่อีกวันสองวันก็ซักทั้งกองทีนึง
แต่สิ่งที่เราจะไม่ทำเลยคือการ กระจาย เละ กองไว้ จะหมกยังไงก็ได้แต่ขอให้หมกที่ๆมันควรอยู่
เมื่อก่อนผมก็ซักให้เค้าตลอดครับทั้งชั้นนอกชั้นใน จนมาราวๆ 12  ให้ซักเอง แรกๆก็ไม่ซักหรอก เคยตัว กองจนล้นพูนขึ้นมา ผมก็ไม่สนใจ จนถึงขั้น จะไปข้างนอกแล้วไม่มี กกน ใส่หลายๆครั้งนั่นแหละ ถึงจะปรับตัวได้ เพราะของแบบนี้ พอรู้ว่าไม่มีมันก็คือวินาทีที่ต้องใส่ คิดดูสิครับ จะออกไปกินข้าวกันแล้วไม่มี กกน จะทำยังไง? มี 2 ทางเลือกเท่านั้น
...จะยกเลิกไม่ไปข้างนอก
..หรือ จะไปแบบไม่ใส่

และนางก็ไม่ค่อยรักษาสุขอนามัยที่ส่วนตัวเท่าไหร่ ซึ่งก็เรียนรู้ด้วยตัวเองไปครับ ติดเชื้ออักเสบเป็นไข้ จะด้วยอะไรก็ตามแต่ มันก็ทำให้เอเริ่มดูแลความสะอาดตัวเอง จากเมื่อก่อนเดินผ่านน้ำ แต่วันหนึ่งคันยิบๆๆที่ข้อมือ พอถอดนาฬิกามาดูแล้วเป็นขี้กลากดวงๆขาวๆเลย เค้าก็เริ่มอายเอง เวลาทำอะไรไม่สะอาดก็จะเตือนง่ายๆว่า คอยดูเถอะเดี๋ยวเหมือนขี้กลากขึ้นข้อมือคราวนี้ขึ้นหน้าเลยนะ เค้าก็จะหาว่าพ่อบูลลี่เค้า เค้าปรับปรุงตัวแล้ว

ผมทำแม้กระทั่ง เช้าๆไม่ตื่นนอนไปโรงเรียน ผมก็ไม่ปลุกครับ จะนอนดึกตื่นสายไปไม่ทันก็เรื่องของเค้า แต่ถ้าไปสาย งานค้างต้องตามงานมันเหนื่อยกว่าไปเรียนตรงเวลา ดังนั้นเจอแบบนี้ไป 2-3 หนเค้าก็ตื่นได้เองไม่ต้องตามปลุกมากอีกแล้ว

เรื่องที่นอนไม่เรียบร้อย ปกติก็ไม่เก็บไม่จัด แต่พอมีเพื่อนมาค้างที่บ้าน ตื่นมาเห็นเพื่อนจัดที่นอนพับผ้าเก็บ เค้าก็จัดเก็บเองบ้าง(อายเพื่อน)
ของแบบนี้ ต้องให้เรียนรู้ครับ การเข้าไปจัดการให้หมดทุกอย่างมาโดยตลอด สุดท้ายเค้าจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องทำ
ถ้าคุณจะเลี้ยงให้เค้ามีคนทำให้ เค้าก็จะต้องมีคนทำให้ไปจนโตนั่นแหละ

งานบ้านต่างๆ คุณแม่เคยทำกับลูกเป็นกิจวัตรขนาดไหน? หรือ ทำให้เค้ารู้สึกว่างานบ้านคือเรื่องหนักหนา บ่นกับลูกตลอดเวลาว่า ซักผ้า ถูบ้าน กวาดบ้าน เหนื่อย งานหนัก หน้ามุ่ยเวลาทำ หงุดหงิดเสมอเมื่อต้องทำ เค้าก็เรียนรู้ว่านี่คือสิ่งไม่น่าสนุก
แม้ว่าลูกสาวผมก็ไม่ได้เรียบร้อยเป็นสตรีศรีเคหะ แต่ก็พอจะรอดได้ กวาดบ้านเป็นถูบ้านได้ ที่สำคัญ ถ้าวันหยุดต้องทำงานบ้าน จะต้องมาทำเป็นเรื่องปกติ ช่วยกันขนผ้าไปซัก เปลี่ยนผ้าปูที่นอน เอาลงไปปั่น เวลาตากก็ช่วยกัน เอาออกจากเครื่อง ช่วยกันแยกชิ้นไหนของใครตากตรงไหน

ล้างรถก็ต้องช่วยกัน ตัดหญ้า คนนึงตัดอีกคนกวาด พยายามทำให้ไม่ใช่ทุกข์ ทำไปคุยกันไป วางแผนหาอะไรกินกันไป ดูหนังอ่านหนังสืออะไร เล่นเกมส์อะไรมา ก็เอามาคุยกันตอนซักผ้า นั่งเก้าอี้ซักมือ(ชั้นใน) คนละกาละมังข้างๆกัน คุยกันไปเพลินๆ
ถึงจะไม่ได้ทำตามวิสัยที่ควรทำบ่อยๆ แต่เนื่องจากบ้านผมแก้ปัญหาความขี้เกียจด้วยจำนวน มีกางเกงในกันเยอะพอที่จะวนได้สองเดือน มีชุดนอนมากพอที่จะวนได้กว่าเดือนถึงจะหมด

จริงๆมันมาจากที่มาของความงกครับ เครื่องซักผ้ามันใหญ่มาก(เมื่อก่อนแม่เค้าก็อยู่) ทีนี้พอเหลือสองคน จะซักบ่อยก็ไม่ถึงครึ่งถัง เราเลยกองสุมไว้รวมกันให้เต็มถังแล้วซักทีเดียว
(ข้ออ้าง)