คืองี้ค่ะ เรามีความรู้สึกว่าเราไม่เคยมีเพื่อนเลยตั้งแต่อนุบาล55 คำพูดเหมือนติดตลกแต่แฝงความเศร้า จะเล่าเป็นช่วงๆค่ะ แปลกดีตอนอนุบาลเราเป็นเด็กพึ่งย้ายจากรร.ในเมือง ไม่เข้าใจภาษาถิ่นเท่าไหร่ เราเรียกสีนึงว่าสีเนื้อแต่เพื่อนเรียกว่าสีไข่ จากนั้นก็โดนมองเป็นตัวประหลาด พอมาประถมมีรุ่นพี่คนนึงแกประมาณไปเป่าหูเพื่อนเรารึป่าวอันนี้ไม่แน่ในแต่ก่อนที่จะไปเข้ากลุ่มกับพี่คนนี้เพื่อนเราก็เริ่มดีเป็นปกติกับเราทุกอย่าง ม.ต้นเจอเพื่อนใหม่เริ่มปรับตัวแต่ก็เหมือนเดิม เพื่อนทำตัวไม่ไว้ใจเราสร้างกลุ่มนินทาลับหลังเรา อันนี้เราเห็นกับตาค่ะ เลยตัดสินใจออกจากกลุ่มเพราะรู้สึกไม่โอเค ตัดมาม.ปลายเพื่อนที่เป็นเพื่อนกลุ่มใหม่เราไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรยังไงแต่ที่แน่ๆคือหมาเรากัดเพื่อนเพราะเพื่อนเอาของกินให้ เพื่อนเราน่าจะกลัวไม้ติดคอมาเลยดึงออก ทางบ้านเราให้ค่ารักษาพยาบาลไปไม่รู้พอหรือไม่พอ แต่พอเปิดเทอมมาเพื่อนคนนั้นก็ไม่ยอมคุยกับเราอีกเลย จากนั้นก็เริ่มเป็นเพื่อนในกลุ่มที่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเราแต่ก็ไม่คุย ทุกวันนี้ใช้ชีวิตเดินคนเดียวทำอะไรคนเดียวหมดเลยค่ะ ครูสั่งงานกลุ่มแต่ละครั้งยังคิดหนักว่าเราจะอยู่กลุ่มไหน กว่าจะผ่านมาแต่ละช่วงเหมือนเข้าคั้นซึมเศร้า ร้องไห้บ่อยมาก พยายามไม่คิดมากเรื่องนี้แต่ก็คิดไม่เลิกซักที เราควรปลอบใจตัวเองว่ายังไงดีคะ
พยายามฮีลใจเรื่องนี้หลายปีแล้วแต่ฮีลไม่ขึ้นซักที