แฟนเราคบเพื่อนผู้หญิงคนนี้มาเกิน 5 ปี สนิทกันมาก เพื่อนหญิงคนนี้มีแฟนแล้ว เรารู้ว่าแฟนเราไม่ทำอะไรเกินเลยกับเพื่อนคนนี้แน่นอน แต่เขาสนิทกันแบบไปไหนมาไหนแค่สองคนบ่อยมาก ไปยิม ไปกินข้าว ส่วนเราทำงานกลับมาเลี้ยงลูกต่อ เป็นอีเพิ้งที่แทบไม่ได้ออกจากบ้านถ้าไม่ได้ไปทำงาน

คือเราพยายามคิดมาตลอดว่าเขาเป็นเพื่อนกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันคงปกติ ก็คงเป็นงี้กันมานานแล้ว (แต่ฉันไม่เคยรู้จักเพื่อนคนนี้เลยจนฉันคลอดลูกแล้วนางมาเยี่ยมนั่นแหละถึงเพิ่งรู้จัก) แต่อีกใจมันค้านว่านั่นเพื่อนผู้หญิงนะ คือจะไม่รักษาระยะห่างกันนิดนึงหรอในเมื่อก็มีแฟนกันแล้วทั้งคู่???

ล่าสุดที่ทำให้เกิดเรื่องทุกข์ใจจนอยากจะทึ้งหัวตัวเองให้หลุดก็คือเขาไปยิมด้วยกันแล้วฝนตก ติดอยู่ที่ยิมกันจนเกือบเที่ยงคืน ก็นั่งเล่นเกมกันอยู่ที่ยิม (คือถ้าไม่โทรไปตามคงไม่บอกกันเลยมั้งว่าทำอะไรกันอยู่) แล้วก็ซ้อนมอไซไปกินก๋วยเตี๋ยวกันต่อตอนฝนซา แล้วฝนก็ตกลงมาอีก รอจนเกือบเที่ยงคืนถึงขับฝ่าฝนกลับมาบ้านเรา

แล้วแฟนเราก็ให้เพื่อนผู้หญิงคนนั้นนอนค้างที่บ้านเพราะฝนมันยังตกอยู่แต่ไม่ได้หนักแล้ว เขาก็บอกแม่เขาแล้วว่าให้เพื่อนนอนที่บ้านนะให้นอนอีกห้องนึงที่ว่างอยู่ แม่ก็โอเค

แต่เรารู้สึกไม่โอเคมากๆ เราคิดว่าถ้าเราเป็นผู้หญิงคนนั้นเราจะขับมาส่งแฟนเราที่บ้าน แล้วเราก็จะกลับบ้านตัวเองไปเลยเพราะไหนๆ มันก็เปียกแล้วขับต่ออีกหน่อยจะเป็นไร เราไม่อยากทำให้แฟนเพื่อนไม่สบายใจประมาณนั้น

แต่สรุปก็คือเพื่อนคนนั้นก็มาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนอยู่ห้องตรงข้ามห้องเรากับแฟน คือออออ นี่แหละ ส่วนตัวเรารู้สึกไม่โอเคอะ ถึงสนิทกันขนาดไหนก็น่าจะให้เกียรติแฟนเพื่อนนิดนึงรึเปล่า เรารู้สึกเหมือนเขาไม่เห็นหัวเรา เหมือนแฟนไม่ได้คิดว่าเราจะรู้สึกยังไงที่เห็นเธอไปไหนมาไหนกับเพื่อนสาวแค่สองคนแล้วยังพามาที่บ้านอีก
 
เราคุยกับแฟนแล้ว แฟนบอกคนอื่นเขาโตกันแล้วเขาคิดได้ = ความคิดฉันคือเด็กน้อยหวงของไม่รู้จักโตค่ะ(ตรงนี้ฉันสรุปเองตามสิ่งที่เขาตอบกลับมา)

คำถามคือเราคิดแบบนี้ รู้สึกแบบนี้ เราเห็นแก่ตัวใช่มั้ย หรือจริงๆ มันก็เป็นสิทธิที่เราจะรู้สึกจะพูดได้อยู่แล้ว เราอยากรู้ความเห็นของคนอื่นๆ ค่ะ