ก็ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะเเม่ห่วงเรามาตั้งเเต่เด็กจนโตเลยค่ะตอนเด็กเราพอเข้าใจเเต่พอโตมารู้สึกไม่มีอิสระเลยปัจจุบันปวช.2เเล้วค่ะเราไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยอย่างมากสุดก็เเค่บ้านมันพอเราจะไปเที่ยวห้างใกล้บ้านหลังเลิกเรียนก็จะโทรมาหาเราทุกๆนาทีเลยค่ะไม่ก็พิมย์ยาวเลยอย่าให้เเม่โมโหไม่ก็ไปคุยกับพ่อเองพอมีเรื่องเราเเวะไปไหนก็จะบอกพ่อตลอดพ่อก็มาด่ามาว่าเราเป็นเด็กนู่นนี่จนเพื่อนเรามักพูดกับเราตลอดเลยค่ะว่าเเม่ไม่ว่าหรอบ้างู้นบ้างจนเราต้องถามเพื่อนว่าเเม่เราดูเจ้ากี้เจ้าการขนาดนั้นเลยหรอเราเลยคิดว่าทำไมพ่อเเม่เราไม่ให้ลูกไปเที่ยวกับเพื่อนเหมือนคนอื่นบ้างพอเเม่เเชทมาเรารู้สึกอยากร้องไห้มากค่ะเเต่ก็ต้องเเสร้งยิ้มเพื่อไม่ให้เพื่อนสงสัยพอไปบ้านตจว.ก็จะโดนคนมองว่าเราเป็นเด็กเก็บกดบ้างถามบ้างว่าไม่เคยออกข้างนอกหรอเพราะพ่อเเม่เราเป็นห่วงจนเราอึดอัดมากที่สุดตอนเเรกเราพอเข้าใจเรามักขอเค้าตรงๆเสมอเราเป็นเด็กดีให้เค้าตลอดเลยค่ะตอนนี่รู้สึกอึดอัดมากๆระบายกับใครก็ไม่มีใครรับฟังเราเลยสักคนเราเเค่อยากใช้ชีวิตวัยรุ่นทั่วไปเเบบเพื่อนๆเค้าอ่ะค่ะฝากพี่ๆในกระทู้ช่วยให้คำปรึกษาหรือเเนะนำทีค่ะขอบคุณค่ะ