คือพ่อเเม่เราจะชอบทำเหมือนเราเป็นเด็ก​ จนเรารู้สึกไม่ดี​ เราเข้าใจว่าพ่อเเม่เป็นห่วงเเต่บางทีความเป็นห่วงของพ่อเเม่มันล้ำเส้นเราเกินไป​ ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูงมากไม่ยอมให้ใครล้ำเส้นเด็ดขาดเเล้วก็เป็นคนหวงอิสระของตัวเองมากๆเรียกได้ว่าทั้งชีวิตนี้เอาเเต่โหยหาอิสระมาตลอด​ เเต่สิ่งที่พ่อเเม่ทำคือเขาห่วงเราเกินไปจนเราไม่มีอิสระ​ ปกติเเล้วใครที่ล้ำเส้นเราเราจะไม่ชอบมากๆเเล้วจะลบคนๆนั้นออกจากชีวิตทันที​ อาจจะฟังดูเกินไปเเต่สำหรับเรามันเป็นเรื่องใหญ่มาก​ พอเป็นพ่อเเม่เราเลยทำอะไรไม่ได้​ ทำได้เเค่อยู่เเบบอึดอัดต่อไป​ ซึ่งเราไม่ชอบเลย​ ตอนนี้คิดๆไว้ว่าจะชิงทุนไปอังกฤษดูเผื่ออะไรมันจะดีขึ้น​ เรารู้นะว่าการออกไปใช้ชีวิตคนเดียวมันลำบากมากขนาดไหนเเต่เราก็ยอมถ้ามันเเรกกับการได้ใช้ชีวิตอย่างมีอิสระ​ เราอาจจะดูเป็นคนเผ้อฝันไปหน่อยเเต่ทุกวันนี้คือไม่มีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่เลยเราเอาเเต่จินตนาการสร้างโลกอีกใบเพื่อหลอกตัวเองว่ามีความสุขเเต่จริงๆมันก็เเค่ความคิด​ ในโลกความเป็นจริงในสังคมรอบข้างเรามันเเทบไม่มีอะไรทำใหัเรามีความสุขได้เลย​ นี่ไม่คิดเลยนะว่าถ้าไม่เปิดคลิปตลกหรือฟังเพลงผ่อนคลายจะเอาความสุขมาจากไหน​ กลับเข้าเรื่อง​ ก็ตามนั้นเลยค่ะเราไม่ชอบให้พ่อเเม่ห่วงเรามากเกินไป​ เราไม่โอเคมากๆ​ เราไม่รู้จะเริ่มบอกพ่อเเม่ยังไง​ เพราะเราเป็นคนไม่ค่อยพูด​ เวลารู้สึกไม่ดีหรืออยากระบายอะไรก็ชอบร้องไห้คนเดียวเเล้วโน้ตไว้ในมือถือ​ เคยปรึกษาพ่อเเม่เเล้วเเต่เขาก็เอาเเต่สอน​ รู้ว่าเป็นห่วง​ เเต่บางทีเราก็เเค่อยากได้กำลังใจจากเเม่​ ตอนเราอารมณ์ดิ่งสุดๆเเบบนั้นมันไม่รับรัอะไรหรอกเเต่เขาก็เอาเเต่ติ, สอน,ไม่ก็พล่ามอดีตตัวเอง​ เราไม่โทษพ่อเเม่หรอก​ พวกเขาก็พึ่งได้เป็นพ่อคนเเม่คนครั้งเเรกเคยเลี้ยงลูกครั้งเเรก​ เราเเค่อยากให้พ่อเเม่เข้าใจเเค่นั้นเอง​ เราควรทำยังไงดีคะ? 

(ไม่ต้องตอบว่า"ลองมาเป็นพ่อเเม่เเล้วจะเข้าใจ" ไม่ต้องการค่ะ ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตไป)​