ตอนนั้นแม่อายุได้26ปี และถานะการเงินก็ค่อนข้างลำบากอยู่ห้องเช่า  เงินเดือนตอนนั้นได้แค่7500  (พศ.2547) พอครบกำหนดก็ส่งไปให้ย่าเลี้ยงดูตอนด็กเพราะต้องทำงานหาเงิน แต่ส่งค่านมไปให้ย่าเดือนละ3000จนเขาเข้าป. 1  ถึงเอามาอยู่ด้วยมาเรียนที่กรุงเทพฯและแม่ก็ทำงานตั้งแต่ป.1-ปัจจุบันเขาอายุ19เขาไม่เคยทำอะไรเราได้สบายใจเลย เขาค่อยข้างเป็นเด็กเอาแต่ใจ ทำอะไรตามใจตัวเองไม่เคยเเคร์ว่าจะต้องทำอะไรให้แม่ได้ยิ้ม เขาเป็นคนโกหกเก่งและชอบขโมยเงินของแม่ แม่ทำงานหนักมากในช่วงที่ต้องแบกถาระรับผิดชอบส่วนมากคือแม่เป็นคนวิ่งเต้นหาคนคนเดียว มีพ่อแต่พ่อไม่เคยรับผิดชอบอะไรในเรื่องทุกๆอย่างในครอบครัวแม่เป็นคนจัดการ คือต้องทำงานหาเงินเองรับผิดชอบเองทุกเรื่อง มีครอบครัวแต่ก็เหมือนไม่มีสถานะเหมือนตัวเองเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว สามมีไม่สนอะไรเลย พอลูกสาวคนโตอยู่ป3 9ขวบก็มีน้องมาเกิดคือมีลูกอีกคนโดยที่ไม่ได้วางแผน ภาระก็เพิ่มมาอีก1 แต่คนนี้เลี้ยงเองจนถึงปัจจุบัน เป็นลูกชาย ที่ผ่านมาเราดูแลลูกทั้ง2และทำงานไปด้วย เป็นกิจการที่บ้านทุกอย่างก็คือเราหละที่เป็นที่วางงานทุกอย่าง แต่สามีก็ไม่ได้รับผิดชอบอะไรเหมือนเดิม กิน อยู่ เที่ยวใช้ชีวิตเขา  โดยที่เราวิ่งวุ้นหางานเข้าบ้าน  จนปัจจุบันนี้ลูกสาวคนโตเขาหนีออกบ้านไป โดยไม่ติดต่อเราเลย ที่ผ่านมาส่งให้ไปเรียนแต่เขาก็เรียนไม่จบพร้อมรุ่น ตอนแรกไม่บอกเราซักคำว่ายังมีวิชาที่ติดค้างติด 0 มส.  แต่กลับบอกรอลาเซ็นใบจบอยู่  จนแม่มารู้เองว่าเขาไม่จบต้องไปลงเรียนส่วนที่ติด  แม่ก็ได้พาไแลงเรียนที่ติดค้างอีกปี  จ่ายเงินลงทะเบียนใหม่ พอหมดปีการศึกษาปีที่แก้อีก1ปี ก็เกิดปัญหาอีก  คือไม่ผ่านอีกคือเขาไม่ไปติดตามอะไรต่ออีก ก็โกหกอีกเหมือนเดิมคิอรอลายเซ็น มาปีการศึกษาใหม่แม่พาไปอีก ครูบอกเหลือแค่เล่มเดียว กับอีก1กิจกรรม  เวลาล่วงเลยเข้ามา5ปีนี้ของการเรียน ปวช.  แต่แม่ก็ได้เสียใจอีกรอบ  คือเขาก็จะไม่จบ แม่ได้ไปติดต่อครูอีกรอบที่3ของการแก้ จนปัจจุบันแม่พึ่งได้รู้ว่าที่ผ่านมาลูกเราออกเที่ยวตอนกลางคืน โดยที่แอบออกตอนที่เราหลับแล้ว  ที่ผ่านมาปล่อยให้ไปเรียนและทำอะไรค่อนข้างอิสระ คือจะมีที่ไปข้างนอกแล้วโทรตามกลับบ้าน  แต่ที่มารู้คือพึ่งรู้ว่าเขาออกกลางคืน พอรู้เราก็บอกเตือน แต่เขาไม่รับฟัง แม่อยากจะให้จบเคยบอกให้ไปกาที่เรียต่อมหาลัย จะเรียนอะไรไม่ได้เคยบังคับ ที่เรียน ปวช. ที่ยังไม่จบปัจจุบันก็เขาเป็นเลือกเอง  แต่ตอนนี้เขาหนีหายออกจากบ้านโดยไม่ติดต่อ ไม่นึกถึงใจเราเลย คนเป็นแม่ต้องห่วง และคิดมากขนาดไหน  เขาเลือกที่จะออกไปจากครอบครัว ทั้งๆที่ผ่านมาเขาทำผิด  และไม่เคยขอโทษแม่เลย แม่แค่อยากเห็นเขามีอนาคตที่ดี มีงานมีการศึกษาที่ดีที่ป่านมาค่าเล่าเรียนแม่ก็ยอมเหนื่อยหาเงินมาส่ง  ไม่ได้ให้เขาไปทำงานข้างนอก  ทุกวันนี้สภาพจิตใจแย่มาก กินไม่ได้นอนไม่กลับ ทำงานก็ไม่มีสมาธิ จิตใจนึกถึงแต่ลูก ทำไมไม่นึกถึงแม่ทำไมตัดขาดกันได้ขนาดนี้