ตั้งแต่เด็กจนโตแม่เป็นคนที่ชอบดราม่ามากๆ ทุกเรื่องเป็นเรื่องใหญ่ทุกเรื่องเป็นเรื่องดราม่าได้หมด ไม่ชอบคนนั้นเกลียดคนนี้ และอยากให้เราเกลียดด้วย ชอบพูดเรื่องแย่ๆขณะกำลังกินข้าวกัน เป็นคนที่อาฆาตแค้นจำฟังใจ ร้องไห้ก็เก่ง พูดอะไรผิดใจไม่ได้เลย ถ้าไม่เห็นด้วยไม่คล้อยตามก็จะเจอสายตาและคำพูดทำไมไม่เข้าใจเขา

     ไม่เข้าใจจริงๆว่าคนเราจะไปโกรธเกลียดอะไรคนอื่นมากมายนัก เรื่องเล็กๆน้อยๆทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ แล้วทำไมต้องพูดเรื่องที่ไม่น่าฟังตอนกินข้าว รู้สึกลำบากใจในการคุยด้วยหลายๆครั้ง ไม่อยากให้จิตใจขุ่นมัวจึงไม่ชอบผูกใจเจ็บหรือเกลียดชังใคร แต่มักจะโดแม่ยัดเยียดความคิดร้ายๆให้เกลียดคนรอบๆตัวอยู่เสมอ บอกว่าสอนให้รักในสิ่งที่เขาทำดี เกลียดในสิ่งที่เขาทำไม่ดี แต่เราไม่ได้ต้องการมาคิดเล็กคิดน้อยอะไรโดยเฉพาะกับคนที่เป็นญาติพี่น้อง เขาไม่ดีก็ช่างเขาทำไมต้องเอามาผูกมาเก็บใส่ใจเราไว้

     ทุกวันนี้เป็นลูกทรพีไปแล้ว ทำให้แม่แอบไปร้องให้เพราะคำพูดและการกระทำของเราอยู่เรื่อย แม่แอบไปร้องแล้วมาบอกทีหลัง รู้สึกเสียใจนะคะที่รู้ว่าแม่แอบไปร้องไห้ และทำให้วางตัวลำบากไปอีก จะทำจะพูดอะไรกลัวจะทำให้แม่เสียใจ แต่ตัวเราเองก็ทุกข์ใจ อยากคุยกันในสิ่งดีๆสิ่งที่เบิกบานผ่องใสจิตใจจะได้โปร่งโล่งสบาย แต่ประมาณ 80% ของการคุยกับแม่คือขุ่นมัวหนักอึ้งทุกข์ใจ ทำอย่างไรถึงจะใช้ชีวิตอยู่กับแม่ที่เป็นแบบนี้ได้ 

     นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ไม่อยากกลับบ้านหรือใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน กระทั่งจะคุยกับแม่ผ่านทางโทรศัพท์ยังลุ้นว่าจะจบลงได้ด้วยดีไหม คุยครั้งหนึ่งนานเป็นชั่วโมงและส่วนมากก็จะเจอบ่นต่างๆเรื่องแย่ๆเรื่องเกลียดคนนั้นคนนี้ มาเล่าให้เราฟังเราก็คิดหรือจะให้เราไปตบให้เลยไหมจะได้จบๆ เคยพูดไปก็หาว่าก้าวร้าว แม่ถูกสอนมาให้เคารพผู้ใหญ่ (คนที่แม่เล่าให้ฟังคือญาติๆ ซึ่งเป็นผู้ใหญ่กว่าเราค่ะ อายุมากกว่าเรา) แล้วจุดประสงค์คืออะไรเคยถามแล้วได้คำตอบมาว่าเขาทำไม่ดีกับแม่เรื่องนี้ๆต่อไปอย่าทำดีกับเขานะ ต้องเกลียดเขานะเขาไม่ดี คือต้องมาฝังใจโกรธคนเกลียดคนเพิ่มขึ้นหรอคะ แบกความทุกข์ไว้กับตัวเองไอ้คนที่ทำให้เราทุกข์มันก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก คนที่ทุกข์ใจคือหนูนี่ 

     รบกวนขอคำแนะนำด้วยค่ะ เป็นปัญหาหนักอกหนักใจมาหลายสิบปีมาก อยากอยู่ร่วมกันกับแม่และคนในครอบครัวกระทั่งญาติๆอย่างมีความสุข