ผู้ใหญ่ ซึ่งเป็นยายของหลานเป็นลูกของเราเองคะ เขาวิ่งไปชนเกี่ยวหูกระเป๋าแล้วโทรศัพท์วางหมิ่นบนกระเป๋าทำให้โทรศัพท์ร่วงแตก  หน้าจอแตกคะ .แม่เราพูดกับหลานว่า สันดานไม่ดี ไม่ต้องมาคุยกันเลย พูดย้ำว่านิสัยไม่ดี.เรานั่งกินข้าวอยู่เราเห็นว่าลูกเราไม่ได้เอามือไปจับโทรศัพท์ขว้างนะมันล่วงเพราะเขาวางไม่ดีเองแต่ทุกครั้งเขาจะหาคนผิดให้ได้...ลูกเราอายุแค่4ขวบเองคะ ยากถามเพื่อนๆว่า ทำไมผู้ใหญ่ถึงโกรธ ถึงเกลียดเพราะเรื่องแค่นี้ เด็กมันไม่รู้เรื่อง เราก็เคืองนะ ลูกเราดูแท็ปแล็ตทำร่วงแตกเราก็แค่พูดว่าเดี๋ยวไม่มีดูนะ ไม่เงินซื้อให้แล้ว วางถือให้มันดีๆหน่อยแต่เราไม่เคยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแบบนี้เลยคะ เรารู้สึกอึดอัดมาก ทำไมถึงคิดแบบนี้กับเด็ก แม่เราไม่เคยเลี้ยงเรานะเราอยู่กับยาย .พ่อแม่เพิ่งย้ายมาอยู่ด้วย .เราก็รู้สึกไม่โอเคนะ โกรธลูกเราแค่เรื่องโทรศัพท์จะรัก มันมากกว่าคนเลยหรอค่ะ.โทรศัพท์จอแตกมันก็ซ่อมได้ป่าวค่ะ แต่ความรู้สึกลูกของเราละคะมันคืนมาไหมคะ.ตายายไม่พูดกับหลานเพียงเพราะเด็ก4ขวบบังเอิญวิ่งไปชนโต๊ะแล้วโทรศัพท์มันร่วง มันให่อภัยไม่ได้หรอคะ.แต่เราก็คิดว่า ไม่พูดก็คือไม่พูด ช่างแล้วคะ ถือสากับหลานแท้ๆแต่กับคนอื่นดีหมดให้หมด..เบื่อจริงๆคะ สงสารลูกเรา ต้องมาทนอะไรแบบนี้ บางทีลูกเราทำไมถูกใจดื้อ จะพูดว่า ไม่รักแล้ว โป้งแล้วไม่ต้องมาคุย จะเป็นแบบนี้ตลอด.พี่ๆเพื่อนมีอะไรแนะนำไหมคะ หรือว่าลูกเราผิดจนไม่ให้อภัย