ตามหัวข้อเลยค่ะ
เราอยากให้แม่หายไป เราไม่รู้จะเริ่มเล่าตั้งแต่ไหนดี คือ แม่เราเป็นพวกอารมณ์ไปก่อนความคิดค่ะ ด้วยความเขามีความเป็นหัวหน้าสูง อายุ

เยอะแล้ว เวลาเหนื่อยเรารับฟังค่ะ แต่บางทีเขาคุมอารมณ์ไม่อยู่ ก็จะดุ หรือหนักสุดคือทำร้ายร่างกายค่ะ เราก็ทนอยู่นิ่งๆมาตลอด แต่บางทีเขาก็รู้นะคะ ว่าทำ
รุนแรงไป เขาก็ปลอบค่ะ แต่คำมันไม่ได้ปลอบเลยค่ะ มันทำเราใจสลายเลยมากกว่า เป็นแบบนี้แต่เด็กเลยค่ะ

จนตอนนี้อายุได้ 16 ค่ะ 
บางทีเราคุมอารมณ์ไม่ได้เลยค่ะ เวลาว่าเราก็เถียงกลับ บางทีก็ทนไม่ได้เหมือนตอนเด็กบ้าง  รู้สึกเวลาเขาว่าเราแรงๆบางทีราก็ตีหน้ายิ้มยอมรับหมดแม้บางที

จะไม่ใช่ความผิดเรา จนบางครั้งก็ทนไม่ไหว บางรู้สึกที่เราร้องไห้เพราะ เราสู้เขาไม่ได้แค่เพราะคำว่าแม่ แค่คำว่าลูก  
ทุกวันนี้เหนื่อยมากค่ะเวลาร้องไห้ก็จะหยุดไม่ได้นานสุด4-5ชม ไม่ก็ร้องจนเหนื่อยหลับไปเลยค่ะ บ่นว่าอยากตายบ้าง(แบบอารมณ์ชัววูบค่ะ) แต่เราก็ไม่ได้

อยากตายจริงๆนะคะ;-; อยากทำงานไวๆ อยากหนีออกมาจากบ้าน แล้วเขาก็จะไม่ได้บ่นเรื่องแฟนด้วยค่ะ บางทีเราก็รู้สึกไม่พร้อมจะมีแม่เลยค่ะ อาจจะฟังดู
แปลก แต่การที่แม่เอาเรามาเป็นสนามอารมณ์ ทาส(<---อันนี้เขาเคยพูดใส่เราค่ะ) เราไม่รู้ว่าทนได้อีกแค่ไหน เพราะเราก็"ม่ได้เข็มแข็ง ไม่ได้แข็งแกร่งเราที่

ทำได้แค่ทนไปจนกว่าเราจะหลุดพ้น