สวัสดีค่ะ ทุกคนวันนี้เราจะพาทุกคนไปรูจักกับชุมชนแห่งหนึ่งในจังหวัดอุบลราชธานี ขอเกริ่นไว้ก่อนเลยว่าหมู่บ้านแห่งนี้จุดเด่นอยู่ที่ ‘พุทรา’ และได้ชื่อว่าเป็นหมู่บ้าน ‘การท่องเที่ยวเชิงเกษตร’พอจะเดาออกรึยังคะ? ว่าเรากำลังพูดถึงหมู่บ้านอะไรกันอยู่… ใช่แล้วค่ะ เรากำลังจะพูดถึงชุมชนบ้านบัวเทิงกันอยู่ ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าวันนี้เราจะพาทุกคนไปเจาะลึกเรื่องที่คุณอาจจะไม่รู้เกี่ยวกับบ้านบัวเทิงมาก่อน ถ้าคุณได้รู้เรื่องเหล่านี้คุณอาจจะตกหลุมรักบ้านบัวเทิงแบบไม่รู้ตัวเลยก็ได้ค่ะ
 
     เรามาเริ่มจากประวัติคร่าวๆ ของบ้านบัวเทิงกันก่อนดีกว่าค่ะ บ้านบัวเทิงตั้งอยู่ที่ ตำบลท่าช้าง อำเภอสว่างวีระวงศ์ จังหวัดอุบลราชธานี เป็นหมู่บ้านที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่า 200 ปี และในปัจจุบันยังเป็นหมู่บ้านที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นแหล่งเรียนรู้ทางปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง เกษตรผสมผสานและแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศน์ในจังหวัดอุบลราชธานีอีกด้วย อยากรู้ไหมคะว่ากว่าจะมาเป็นบ้านบัวเทิงจนถึงทุกวันนี้ มีประวัติความเป็นมาอย่างไร ถ้าอยากรู้เตรียมตัวอ่านได้เลยค่ะ เพราะพวกเราได้ไปถามข้อมูลจากคุณพ่อกิติพจน์มาแล้ว ท่านเป็นประธานศูนย์พัฒนาชุมชนบ้านบัวเทิง แต่เนื่องจากหมู่บ้านนี้มีประวัติยาวนานถึง 200 ปี ต้องขอย้อนนานนิดนึงนะ เมื่อประมาณ 200 ปีที่แล้ว ราวๆ พ.ศ. 2372 ย่าโมได้ยกทัพไปตีเวียงจันทร์ทำให้คนลาวแตกทัพแล้วอพยพมาทางเรือผ่านแม่น้ำมูล พอล่องไปเรื่อยๆ แล้วเจอพื้นที่หนึ่ง ที่คิดว่าปลอดภัย มีป่าและท่าน้ำที่อุดมสมบูรณ์ มีหนองน้ำขนาดใหญ่ นั้นก็คือ ‘หนองบัวหล่ม’ เรียกสถานที่นั้นว่า ‘โนนบ้านบัวท่า’ ก็หยุดตั้งรกราก ใช้เป็นที่อยู่อาศัยและทำมาหากิน ต่อมาในปี พ.ศ. 2482 – พ.ศ. 2483 หลังเกิดสงครามอินโดจีน มีทหารเข้ามาเกณฑ์คนไปซ่อมแซมบ้านเมืองที่เสียหายจากสงครามในตัวเมืองจังหวัดอุบลราชธานี คนลาวที่รวมกันอยู่ที่โนนบ้านบัวท่ากลัวที่จะโดนเกณฑ์ไป ประกอบกับมีปัญหาเรื่องน้ำท่วม จึงหลบหนีออกมา อยู่บริเวณที่เรียกว่า ‘หนองบัวหล่มเก่า’ ซึ่งอยู่ห่างจากบริเวณเดิมประมาณ 2 - 3 กิโลเมตร โดยใช้หนองน้ำเป็นแหล่งทำมาหากิน ปลูกพืช เลี้ยงสัตว์ เป็นที่อยู่อาศัย คนที่เป็นผู้ใหญ่บ้านในตอนนั้น คือ พ่อใหญ่หนูกะลอม เป็นคนที่ตั้งชื่อบริเวณที่อยู่ว่า ‘บ้านบัวเทิง’ โดยนำชื่อมาจากบริเวณที่อยู่ก่อนหน้านี้ คือ ‘บ้านบัว’ และเพิ่มคำว่า ‘เทิง’ เข้าไป เนื่องจากคำว่า ‘เทิง’ ในภาษาท้องถิ่นของภาคอีสาน แปลว่า ‘ที่ราบสูง’ และพื้นที่บริเวณใหม่ที่ย้ายไปมีลักษณะภูมิประเทศสูงกว่าพื้นที่เดิมที่เคยอยู่ จึงกลายมาเป็นชื่อ ‘บ้านบัวเทิง’ ในปัจจุบัน แต่ถ้าพูดถึงภาคอีสาน เขาก็จะมีเรื่องความเชื่อ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ของแต่ท้องที่อยู่แล้ว แน่นอนว่าของบ้านบัวเทิงพวกเราก็ได้ไปสืบค้นกันมาเรียบร้อยแล้วค่ะ ก็จะมี ‘พระครูวิโรจ์รัตโนบล (บุญรอด)’ วัดทุ่งศรีเมือง เรื่องเริ่มมาจากสมัยก่อนตั้งแต่เริ่มก่อตั้งหมู่บ้านมักมีพายุและโรคห่าอยู่เป็นประจำ ทำให้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก ผู้ใหญ่บ้านในตอนนั้นเลยนิมนต์พระครูวิโรจ์รัตโนบล (บุญรอด) วัดทุ่งศรีเมือง มาสะเดาะปัดเป่า และตั้งเสาหลักบ้านหรือเสาหลักเมืองไว้กลางบ้าน เพื่อทำให้ชุมชนมีความสงบสุข ตั้งแต่นั้นมาในทุกๆ ปีช่วงเดือนพฤษภาคม คนในชุมชนจะรวมตัวกันไหว้เสาหลักบ้านและนำของเส้นไหว้ตลอด และอีกที่หนึ่งก็คือ ‘ดอนปู่ตา’ เป็นป่าดึกดรรบรรพ์สาเหตุที่บอกว่าเป็นป่าดึกดำบรรพ์เพราะตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันที่ดินแห่งนี้ไม่เคยถูกบุกรุก ไม่เคยมีใครไปยุ่ง หรือไปทำลายระบบนิเวศน์ในป่าได้เลยและคนสมัยก่อนมักจะนับถือผีปู่ตา คนในชุมชนเลยไปตั้งศาลไว้และนิมนต์พระในสมัยนั้นมาอยู่ ชาวบ้านก็จะไหว้กราบขอพร ซึ่งคนในสมัยก่อนเรียกพระองค์นี้ว่า ‘ชุมฮุม’ จนทุกวันนี้ศาลนั้นก็ยังคงอยู่เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของคนในหมู่บ้านมาโดยตลอด

          ปล. งานชิ้นนี้จัดทำโดยนิสิตชั้นปีที่ 3 วิทยาลัยนวัตกรรมสื่อสารสังคม เอกการสื่อสารเพื่อการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
          ปล2. งานชิ้นนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิชา INC263 writing for tourism communication