“ความสงบ” ดุจเพียงเสียงที่สงัด
พลวัตไร้ขยับในห้วงสิ่ง
สงบเงียบไร้กาลเคลื่อนอย่างแท้จริง
เพียงบางสิ่งไม่เคลื่อนตาม “กาลเวลา”

“แรงผลักดัน” ที่ผลักไสในหลากสิ่ง
ไล่เร็วยิ่งก่อนใจจะพบหา
แรงผลักไล่ไวเกินกว่าพรรนณา
สิ่งผ่านมาไร้ตรึกตรองจึงผ่านไป

เปรียบเช่นใจร้อนแรงที่แรงร้อน
และเปรียบใจเย็นอ่อนก่อนไฉน
บางเวลาร้อนเร่งเช่นเปลวไฟ
บางห้วงใจเย็นสงบจนน่ากลัว

เพียง “ระหว่าง” ความในใจมีอยู่บ้าง
คือ “ระหว่าง” ความเจิดจ้าความสลัว
และ “ระหว่าง”ความกล้าและความกลัว
มี “ระหว่าง” ความหมองมัวกับความจริง

เพียงกักเก็บความในใจอย่างนั้นหรือ
เพียงย้ำยื้อที่ข้างในกับบางสิ่ง
เพียงเก็บกักความในใจที่แท้จริง
เพียงจบสิ้นในบางสิ่งผ่านพ้นไป

เพียงเช่นนั้นจริงแล้วเช่นนั้นหรือ
ใยดวงจิตในกำมือสั่นพลิ้วไหว
ใยเกิดความแตกร้าวในดวงใจ
ใยเกิดไฝ่ความคิดจะย้อนคืน

เพียงระหว่างความเคยคิดและความคิด
เพียงลิขิตเพียงขัดแย้งมิอาจฝืน
เพียงสิ่งฝันเพียงอดีตเพียงกล้ำกลืน
เพียงค่ำคืนระหว่างกาลที่ผ่านไป