เราไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นอาการของโรคอะไรรึเปล่า หรือเราเเค่กลัวการอยู่คนเดียว รู้สึกเหมือนเรามีปมกับการถูกทอดทิ้งในเวลาที่เราต้องการใครสักคน มากๆ อาทิ เช่น

   ตอนทะเลาะกับแฟนแล้วอีกฝ่ายไม่อยากจะคุย อยากให้ใจเย็นๆกันก่อนเเล้วค่อยคุย เเล้วแฟนก็เดินหนี พอถึงจุดที่แฟนเดินหนีไปจริงๆ เราจะรู้สึกขึ้นมาเองว่าทำไมไม่มีใครเข้าใจเรา ทิ้งเราไปให้เราตั้งคำถามกับตัวเอง ว่าเวลานั้นเราต้องการความเข้าใจมากที่สุด เเต่ทำไมต้องอยู่คนเดียวทุกที เราผิดอะไร เสียใจร้องไห้ ไม่อยากอยู่คนเดียวเลย รู้กสึกเศร้า กลัวการเดินหนีมากๆ เหมือนพยายามทิ้งเราไว้ข้างหลัง กลัวแบบขนลุกขึ้นมาเองเลย มันหว่าเหว่ยังไงไม่รู้ บางทีทะเลาะกันบนรถ เค้าจอดรถเเล้วเดินหนีเราไปเลย ปล่อยใ้ห้เราจัดการกับสถาณการณ์ตรงหน้าว่าจะยังไงต่อลำพัง แบบทิ้งไปเลยจนเราต้องไปง้อให้มาขับก่อน  เราทำอะไรไม่ถูก กลัวการเดินหนีมากๆค่ะ มันสะกิดต่อมอะไรสักอย่าง

   ตอนโทรศัพท์หาเเฟนเก่าเเล้ว เค้าพยายามเลิกกับเราโดยการไม่รับโทรศัพท์ เเละค่อยๆหายไปจากชีวิต
เราก็งงว่าเราผิดอะไรถ้าจะเลิกคือบอกกันตรงๆเราก็รับได้ ให้เราคาใจโดยการโทรซ้ำๆ เเล้วก็ได้ยินเสียง ตัดสาย หรือ เสียงสัญญาณรอ ตู้ด ตู้ด เเล้วก็ตัดสาย มันเกิดขึ้นซ้ำๆจนเรากลัวการโทรไปเเล้วไม่มีคนรับสาย กลัวความรู้กสึกที่ไม่มีใครต้องการเรา รู้สึกใจหายวูบจนเจ็บหัวใจ นึกทีไรขนลุกทุกที กลัวการต้องเจอความรู้สึกไม่เป็นที่ต้องการ

   ตอนเครียดๆเเล้วไม่มีคนที่ปรึกษาได้ ก็จะกระวนกระวายใจอยากได้วิธีขจัดปัญหานั้นเร็วๆจนทำลายสุขภาพตัวเอง เพราะนอนไม่หลับคิดพะวงถึงเเต่เรื่องความเครียดนั้นต้องคอยทักหาเพื่อนที่พอจะให้คำปรึกษาได้จนเค้าตอบถึงจะดีขึ้น ไม่ก็ถึงขั้นโทรหากรมสุขภาพจิต เพื่อระบายความเครียด ณ เวลานั้น ไม่เช่นนั้นก็จะรู้สึกเครียดอยู่แบบนั้นตลอดเวลา รู้สึกโดดเดี่ยวได้คุยกับใครสักคนถึงจะดีขึ้น

   ตอนน้องแมวเสีย ต้องโทรหาเพื่อน หรือคนในครอบครัว ให้คุย หรืออยู่เป็นเพื่อนไม่เช่นนั้นจะเกิดความรู้สึกกลัวเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นซ้ำอีก กระวนกระวาย นอนไม่หลับ คิดมากตลอดเวลาจน คนที่อยู่ด้วย อยู่ต่อไม่ไหวขอตัวไปพักผ่อน ให้กำลังใจได้เเค่พอประมาณ บางครั้งต้องกินยาที่ทำให้ง่วงจะได้ต้องคิดมากได้หลับไป

อาการเบื้องต้นที่กล่าวไป เวลาใช้ชีวิตปกติไม่มีคน หรือสิ่งที่มากระทบกับอารมณ์ ความรู้สึก เราจะไม่มีอาการแบบนี้ อยู่เดียวได้ชิลๆไม่คุยกับใครเป็นวันๆก็ยังได้ ไม่คุยกับแฟน หรือครอบครัวก็อยู่ได้  กินข้าวคนเดียว ทำอะไรคนเดียวได้ เเต่พอเจอเรื่องที่กระทบกับอารมณ์ทีไร อาการมันเป็นขึ้นมาเองเลย (อาการขนลุก กลัว เศร้า เสียใจ ร้องไห้ กลัวการอยู่กับความเงียบ การอยู่คนเดียวไม่มีใครเข้าใจ การถูกทิ้งไว้ข้างหลัง คิดมาก กระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุข จนต้องหาคนมาระบายรับฟัง หรือแก้ปัญหาการทะเลาะนั้นได้ ถึงจะสงบลง )เราอยากจะรู้ว่ามันคืออาการอะไร หรือเราเป็นโรคอะไรทางจิตไหม เราต้องจัดการยังไงกับความรู้สึกโดดเดี่ยวถ้ามันเกิดเหตุการณ์อะไรมากระทบ

ขอคำแนะนำหน่อย
ขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกๆความคิดเห็นค่ะ