“ข้ากับพวกจะกันมันไว้ ไอ้ยอด เอ็งรีบพาไอ้กล้าขึ้นม้าไปแจ้งเหตุ หากข้าศึกมันผ่านด่านเราไปได้อีก หมู่บ้านเราคงลำบาก ข้ากับพวกข้าทุกคนขอพลีชีพอยู่ที่นี่ ดึงเวลามันไว้ ให้พวกเอ็งไปถึงในเมืองหลวงให้ได้เสียก่อน” 

ขณะนั้นในความรู้สึกของหมอกนึกเป็นห่วงผู้ชายกลุ่มนี้ และไม่อยากจะหนีไปไหน ความรู้สึกบอกว่าอยากจะต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับพวกเขาอยู่ที่นี่

“ผมจะไปได้ยังไง แล้วพวกท่านล่ะ”

“เอ็งต่อสู้ไม่เก่ง เห็นแก่พวกข้าสักครั้ง จะต้องมีคนรอดชีวิตไปจากที่นี่ เร่งม้าทั้งคืนทั้งวันเอ็งไปทันแน่ อย่าให้พวกข้าที่นี่ต้องตายเปล่า รีบไปเร็วเข้า อย่าช้า...พวกมันมากันแล้ว”

แล้วกลุ่มชายพวกนั้นก็กระจายตัวซุ่มอยู่ตามพุ่มไม้ ผู้ชายด้านข้างดึงแขนหมอกให้ขึ้นหลังม้า 

และก่อนที่หมอกกับคนชื่อยอดจะชักม้าหันหัวไป ชายคนสวมเสื้อกั๊กก็ยกมือโบกทำสัญญาณ พวกชาวบ้านซึ่งซุ่มอยู่ก็ระดมยิงหน้าไม้เข้าใส่ในเงามืดข้างหน้า แทบจะในวินาทีเดียวกัน ม้าของหมอกก็โผนทะยานหนีห่างออกจากที่ตรงนั้นไปทันควัน 

ขณะควบม้าหนีห่างออกมา หูของหมอกได้ยินเสียงโลหะกระทบกันดังเคร้งคร้าง เสียงปืนลั่นดังปัง เสียงลูกธนูยิงแหวกอากาศไล่หลังมา เขากัดฟันแน่น หวดแส้ลงสะโพกม้าดังขวับ ๆ ควบตะบึงไปให้ถึงจุดหมาย ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าคือที่ไหน

แม้ม้าจะวิ่งมาไกล แต่ในหูของหมอกยังคงได้ยินเสียงโลหะปะทะกัน เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดดังระงม ผสมกับเสียงคนขู่คำรามดังเป็นระยะ ความรู้สึกของหมอกตอนนั้นเกิดปวดร้าวไปกับพวกเขาจนน้ำตาไหล ขี่ม้าพลางร้องไห้ไปพลาง ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนลง แล้วในที่สุดเขาก็รู้สึกตัวว่ามายืนอยู่ที่หน้าเต้นท์ตามเดิม