ความเดิมตอนที่แล้ว
ณ ที่ข้างลำห้วยนั้นเอง ผัวเมียคู่หนึ่งกำลังกอดกันซบหน้าร้องไห้แทบขาดใจ เมื่อลูกชายวัยรุ่นที่พามาหาปลาด้วย ถูกงูพิษกัดตายอยู่ที่ริมลำห้วยนั้นเอง ทั้งสองเอาแต่กอดกันร้องไห้ จึงไม่เห็นดวงไฟสีเขียวเรื่อเรือง ที่ลอยวูบหายเข้าไปในร่างของเด็กหนุ่มคนนั้น

พลัน! มือของเด็กหนุ่มก็ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว ดวงตาทั้งสองข้างกะพริบสองสามครั้ง ก่อนเปิดกว้างออก พร้อมรอยยิ้มที่คลี่ออกอย่างยินดี

ย้อนไปเมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมา
ผมมีเพื่อนชื่อไอ้น้อย เหตุที่มันได้ชื่อนี้ เป็นเพราะในวัยเด็กมันทั้งตัวผอมทั้งเตี้ย ตัวเล็กกว่าเพื่อนในวัยเดียวกันมาก ไอ้น้อยไม่ค่อยมีเด็กผู้ชายอยากมาเล่นกับมัน เพราะเวลาเล่นด้วยกันแล้ว หากเผลอไปเล่นมันแรงจนทำให้มันเจ็บ เป็นต้องโดนป้าเลียบแม่ของมัน มาตามด่าเช็ดเด็กคนนั้นจนถึงในบ้าน ป้าเลียบแกเป็นคนปากร้าย ลุงบุญช่วยพ่อของมันก็เป็นคนขี้เกรงใจเมีย ป้าเลียบว่าไงก็มักจะว่าตามเมีย แล้วเพราะความที่มันตัวเล็กจึงดูอ่อนแอบอบบาง บาดเจ็บได้ง่าย เป็นสาเหตุให้ไอ้น้อยไม่ค่อยมีเพื่อนมาเล่นด้วย ต้องหันไปเล่นกับเด็กผู้หญิงแทน และเป็นคนติดพ่อติดแม่ ไปไหนก็ไปกับพ่อแม่ ยกเว้นแต่กับผมที่มักจะพามันไปเล่นด้วยกัน เพราะไอ้น้อยความจริง มันก็ไม่ได้อยากเล่นกับเด็กผู้หญิง ผมสงสารมันก็เลยยอมเล่นด้วย และมักพามันไปไหนต่อไหนด้วยเสมอ

ผมพอจะเข้าใจว่าทำไมป้าเลียบกับลุงบุญช่วยถึงได้หวงลูกชายนัก เป็นเพราะผัวเมียคู่นี้แกมีลูกยาก แกจึงรักและหวงลูกชายคนเดียวของแก ป้าเลียบถึงจะเป็นคนปากร้าย และมีนิสัยพูดจาโผงผาง แต่แกก็เป็นคนตรงไปตรงมา จึงมักมีเรื่องกับผู้ใหญ่เชี่ยว เรื่องความไม่โปร่งใสในการสร้างวัดของหมู่บ้าน เพราะเงินที่ญาติโยมนำมาทำบุญ ผู้ใหญ่เชี่ยวมักจะเก็บไว้ที่แกเพียงคนเดียว และไอ้ยิ่งลูกชายของผู้ใหญ่ก็ชอบมาหาเรื่องไอ้น้อย ไอ้ยิ่งคนนี้เป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่ตามใจ มีนิสัยเกเร ชอบหาเรื่องแกล้งคน และมักมาล้อเลียนไอ้น้อยที่มาเล่นกับเด็กผู้หญิง ยั่วให้มันโกรธจนถึงขั้นชกต่อยกัน และไอ้น้อยก็เป็นฝ่ายถูกยำเละมาทุกครั้ง สองบ้านนี้จึงมักทะเลาะกันเพราะเรื่องลูกชายเป็นประจำ

ผมอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันกับไอ้น้อยจนเรียนจบ ป. เจ็ด ก็ต้องตามพ่อแม่ออกไปค้าขายยังกรุงเทพ แล้วไปเรียนต่อที่นั่นจนถึงระดับอุดมศึกษา ชีวิตของผมหลังออกจากหมู่บ้านมา จึงมีแต่เรื่องเรียนและช่วยพ่อแม่ทำงาน จนไม่มีเวลากลับไปที่บ้านเกิด และขาดการติดต่อกับไอ้น้อยไป

จนเมื่อผมได้ไปออกค่ายอาสาพัฒนาท้องถิ่นกับทางมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่ ซึ่งเขากำหนดให้ไปออกค่ายในหมู่บ้านที่ห่างไกลทุรกันดาร ยังไม่มีอาคารโรงเรียนที่แข็งแรงมั่นคงพอ ผมจึงนึกถึงบ้านเกิดขึ้นมา เลยลองเสนอไปดู ปรากฏว่าหมู่บ้านของผมได้รับเลือกให้ไปออกค่ายฯ ผมดีใจมากที่จะได้ไปเยี่ยมถิ่นเกิด และยังจะได้ไปพบกับไอ้น้อยอีกด้วย รีบเตรียมข้าวของ ที่จะไปออกค่ายพร้อมกับของฝากของไอ้น้อย คิดว่าถ้าทำค่ายเสร็จ จะขออยู่ต่อที่นั่นสักวันสองวันค่อยกลับ จะไปพักอยู่กับไอ้น้อยที่บ้าน เพราะญาติพี่น้องของผมไม่มีเหลืออยู่เลย บ้างก็โยกย้ายไปอยู่ที่อื่น บ้างก็เสียชีวิตไป ที่ดินที่นั่นก็ขายไปนานแล้ว

เมื่อเดินทางไปถึง หมู่บ้านของผมก็ยังคงมีสภาพเดิม ๆ ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย ทั้งวัดและโรงเรียนก็ยังเป็นสภาพเดิม ชาวบ้านส่วนใหญ่ยังใช้ชีวิตเหมือนเมื่อสิบกว่าปีก่อน ยังทำไร่และออกหาของป่ากันเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ ครอบครัวของไอ้น้อยหายไป ป้าเลียบและลุงบุญช่วยถูกฆ่าตายหมกในป่า ชาวบ้านพากันสงสัยว่าน่าจะเป็นฝีมือของผู้ใหญ่เชี่ยว แต่ไม่มีใครกล้าเป็นพยาน สุดท้ายสองคนนั้นก็ตายฟรี ส่วนไอ้น้อยมันคงเสียใจมาก ที่พ่อแม่มันตายแต่จับมือใครดมไม่ได้ ก็เลยหนีไปสร้างบ้านอยู่ในป่าตามลำพัง ไม่ค่อยออกมาสุงสิงกับใคร ต่อมาทั้งผู้ใหญ่เชี่ยวและไอ้ยิ่ง ซึ่งยึดอาชีพเป็นนายพราน พานักท่องป่าเดินป่า ก็มาถูกเสือกัดตายในป่าทั้งคู่ คนเล่าลือกันว่าเสือที่มากัดสองพ่อลูกตาย ไม่น่าจะเป็นเสือธรรมดา แต่ว่าเป็นเสือสมิง เพราะขณะนั้นที่หมู่บ้านข้างเคียงกำลังมีเรื่องคนในหมู่บ้านเป็นเสือสมิง และหายตัวเข้าไปในป่ากันอยู่

คุณผมกำลังจะเข้าไปหาเพื่อนในหมู่บ้านเดิมของตัวเอง เขาจะพบกับอะไรบ้าง ติดตามได้ที่ลิ้งค์นี้ค่ะ  https://youtu.be/dPlepUSV8Ks