สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเรา ชั่งใจอยู่นานว่าจะเขียนดีไหม
ขอแนะนำตัวเองก่อนว่าอดีตเคยเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่ท้อง จนวันนึงออกลูกมาก็มาคบกับ ผช.คนนึงอายุเท่ากันและรู้จักกันมานานจนจะเข้าปีที่8
ลูกเข้ากับสามีได้ดีมากเหมือนพ่อลูกกันแท้ๆ เราทำอาชีพธุรกิจส่วนตัว รายได้จัดว่าโอเค พอได้กินได้เก็บ ส่วนสามีรับราชการทหาร เพิ่งแต่งงานกันได้ไม่ถึงปี เราก็ท้องได้จะ5เดือนแล้ว สามีก็จัดว่าดี เป็นคนขยันมากๆคนนึง ช่วยงานทั้งสองบ้าน และรับผิดชอบหน้าที่ได้ดีแม้กระทั้งยอมให้ตัวเองเป็นหนี้เพื่อพ่อเขาก็ยอม
แต่บางทีติดดื้อ รั้น ไม่ฟังใครเตือน

#ปัญหาของเราคือ สามีเราติดแม่มาก ไม่รู้ว่าเป็นลูกแหง่หรืออย่างไร เพราะเราไม่เคยเจอ ผช. แบบนี้
เช้า กลางวัน กลับจากงาน จะโทรหาและวีดีโอคอลหาแต่แม่ หรือแม้แต่บางที เข้าห้องน้ำที่ทำงานก็ยังวีดีโอคอลหาแม่ ก่อนนอนบางทีก็ยังคอลหาแม่ทั้งที่เรานอนอยู่ข้างๆ วันๆ เราแทบจะไม่ได้คุยกันเลยก่อนนอน เพราะพอจะคุยนางจะบ่นง่วงนอน หลับ ตลอด 
นางไม่โทรหาเราถ้าไม่มีธุระจำเป็น แล้วยิ่งช่วงนี้เราแพ้ท้อง ใจคอไม่ดี  บางคืนอาเจียนกินข้าวไม่ลง บวกกับอากาศร้อนหน้ามืด เราอยากอยู่ใกล้ๆเขา
แต่บางทีเขาอยากไปนอนบ้านแม่มากกก ก็ไปนอน เราก็ไม่ว่าอะไร ไปนอนกันทีกอดกันกลม อัพรูปแม่ๆๆลงเฟสรัวๆ แต่แทบจะไม่มีรูปเราในเฟสเลย😅

เราคิดอยู่ว่าเราให้ความอบอุ่นเขาไม่ดีหรือเปล่า 
เรารู้สึกน้อยใจ อึดอัดมาก อายุ33แล้ว มีครอบครัวแล้วและลูกก็กำลังอยู่ในท้อง 
บางทีเขาเครียดเรื่องงานหนักๆ เขาก็บอกเราๆก็ปลอบใจ ตอนนั้นดูเขารักเรามา ราวว่าเราเป็นคนอยู่ข้างๆ
รักเหมือนกับรักแม่ตัวเอง ส่วนตัวเราไม่ได้มีปัญหากับบ้านเขาและพ่อแม่เขาเลย แม่เขาจะไม่โทรหาเขาถ้าไม่มีธุระจริงๆ จะมีแต่สามีเราที่ชอบโทรหาแม่เขาบ่อยๆ
ทั้งหมดที่เล่ามาเราแค่อยากระบาย
#เราบอบบางมากรู้สึกเหมือนไปแย่งเขามาจากแม่
หรือเราใจดำมากไป#