อยากสอบถามนะคะ ว่ามันสมควรหรือไม่ที่เราอยากแยกบ้านกับแม่สามี คือเมือก่อนตอนที่เรายังไม่ได้แต่งงานเข้าบ้านสามี ก็ดีค่ะ แม่สามีก็ไม่ได้ยุ่งวายอะไร แค่ชอบนินทาชาวบ้านให้เราฟังเราก็รับฟังเขามาตลอด ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย แต่พอเราท้องมีลูกซึ่งเป็นหลานคนแรก เขาวุ่นวายกับเรามากและด่าเราบแกว่าเกลียดเรา ต้นเหตุมาจาก เราไม่ให้ลูกเรากินน้ำเพราะลูกเราพึ่งเกิด ตั้งแต่นั้นมาก็คอยจับผิด คอยด่าเรามาตลอด แต่เราอดทนเพราะสามีกับลูก
จนลูกเราได้ประมาณ4เดือนทก็เอาผลไม้ชนิดหนึ่งมาให้เราลูกเรากินซึ่งไม่ได้ปลอกและเป็นผลไม้เนื้อแข็งให้ลูกเราทานหลังจากนั้นลูกเราติดคอและเงียบไปเลยเราถามว่าเอาอะไรให้ลูกเรากินเขาก็บอกกินอันนี้ ซึ่งทำหน้าตาเฉยพอเห็นลูกเราติดคอถึงตกใจ แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นเราก็ไม่เอาลูกไปอยู่ใกล้อีกเลยมีวันนึงเราเข้าห้องน้ำเขามาขอเล่นก็เอาอีกเอามาป้อนทั้งลูกเลย เราบอกแล้วก็ไม่ฟัง แถมยังเอาน้ำเปล่า ซึ่ง้ป็นน้ำกรองมาให้ลูกเรากิน เจ้าจี้เจ้าการบงการลูกเราสาระพัด พอลูกเรา6เดือน ก็จับดึงแขนขึ้นจากที่นอน กระชากแขนเหมือนเล่นกัยเด็ก ซึ่งเราไม่โอเคมาก เราพูดอะไรก็ไม่เคยฟัง แถมชอบฟ้องลูกชาย ตอนเช้าก็จะมาบังคับเราให้เอาลูกไปเล่นกับเขา ก่อนนอน1-2ทุ่มซึ่งเป็นเวลานอนของลูกเราก็จะเอาลูกเราไป ไม่ว่าเราจะทำอะไรถ้าเขาเห็นก็จะมาแย่งเราทำทุกอย่าง เช่นเราอุ้มอยู่ก็มาแย่งจากอก เราพาลูกเดินก็มาแย่งไป ที่รับไม่ได้เลยคือเวลาเราไม่อยู่มาใช้คำแทนตัวเองว่าแม่กับลูกเรา ซึ่งเราบอกกับสามีแล้วว่าต้องการแยกบ้าน เขาก็ตกลง แต่เขาเหมือนไม่กล้าบอกแม่ของเขาว่าจะแยก ซึ่งเราไม่โอเคมากๆ ตอนนี้เรายังอยู่บ้านสามีแต่ระหว่างที่สามีไปทำงานเราก็จะกลับมานอนบ้าน ซึ่งเขาจะทำหน้าไม่พอใจทุกครั้ง เราอยากบอกมากนะ ถ้าเขาไม่มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเรามากไปหรือ เคารพในการเลี้ยงลูกของเราเราจะไม่หวงให้เขาเล่นกับลูกเราเลย แต่ทุกครั้งที่เขาอยู่กับลูกเรามีปัญหาทุกครั้ง ลูกป่วย ลูกอาเจียน ลูกอาหารติดคอเกือบทุกครั้ง เราคิดถูกไหมคะที่อยากแยกบ้าน เราไม่เคยมีพื้นที่ได้เป็นตัวของตัวเองเลย อยากเล่นกับลูก อยากทำอะไรก็มาแย่งเราทำซะทุกอย่าง เข้าใจค่ะว่าหวังดีแต่มันเกินไปค่ะ พ่อกับแม่ของเราก็เป็นตากับยายยังเคารพการตัดใจของเรา จะทำอะไรกับลูกเรามาถามเราก่อนทุกครั้ง