คือเราอายุ12ค่ะ ครอบครัวเราคาดหวังกับเรามากๆๆๆก.ไก่ล้านตัวเลยก็ว่าได้อะไรก็ต้องทำตามกฏเกณฑ์ของครอบครัวอยู่ตลอดเวลา คือบ้านเราเป็นบ้านคนจีนเรามีน้องชายหนึ่งคน บ้านเราจนค่ะจนแบบก็จนแต่ไม่มาก พ่อกับแม่เราเลิกกันค่ะ พ่อเรามีเมียใหม่เป็นเด็กนั่งดริ้ง เราเลยมาอยุ่กับแม่ที่ทำงานได้ทุกอย่าง ขายของ ทำงานห้าง เปลี่ยนงานบ่อยๆเพราะไม่มั่นคง ตอนที่เราเกิดพ่อกับแม่เราก็มีหนี้ค่ะ ซาโกคือน้องของตานะคะเขาคอยจ่ายของช่วยทุกอย่าง ตอนเด็กๆเราทำให้ครอบครัวได้ทุกอย่างเลยค่ะ ไม่ว่าจะเหรียญทอง รางวัลมากมายไม่ขาดสาย แต่พอโตมาเราก็กลับไม่ได้เป็นแบบนั้น พอเราเรียนประถม3-6 เกรดเราจาก 4.00 ตอนนี้ก็เหลือ 3.89-3.98 ครอบครัวเราไม่พอใจเป็นอย่างมากเลยค่ะ จากที่1ตกมาอยู่ที่2 เราอยากเป็นศิลปินค่ะ แต่ด้วยความที่ว่าครอบครัวเราบอกว่าศิลปินมันก็เหมือนขายตัวนั้นแหละ เลิกความคิดนี้ไปสะแต่ถ้าไม่เลิกก็ไปอยู่กับพ่อ แต่เราไม่อยากไปอยู่กับพ่อค่ะ เพราะเรากลัวพ่อเอาไปขาย เวลาเราทำอะไรผิดแม่ก็จะเอาแต่พูดว่าแบบนี้ไปอยู่กับพ่อๆๆ พูดทุกวัน คือเรางงมากๆค่ะ เราทำงานเสร็จหมดแล้ว เราเลยมานอนเล่นทรศ. เพราะเราไม่มีหนังสือภาษาจีน เราเลยอ่านในทรศ.เพราะที่บ้านเราไม่ค่อยมีเงิน มีหนี้แล้วก็กินไปวันๆ เขาเลยไม่ซื้อหนังสือให้เรา แต่เราก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะเพราะเราโอเคเข้าใจครอบครัวในตอนนี้แล้วมีโควิดด้วยอะไรด้วยมากมาย พ่อเราเคยทำงานร้านอะไหล่รถยนต์ค่ะ พ่อเราหลอกให้แม่เซ็นเช็ค แล้วโกหกว่าจะเอาของที่ซื้อมาจากคนๆนึงขอไม่เอ่ยชื่อนะคะ ไปขายให้กับบริษัทอีกบริษัทนึง แต่ว่าพ่อเราก็หลอกแม่จนตอนนี้แม่เราเป็นหนี้เยอะมาก เราก็หาเงินทุกวิถีทางที่จะทำได้ แต่พอทำงานอะไรเสร็จเราเหนื่อยมากค่ะเหนื่อยจนแค่จะพูดยังเหนื่อยเลย เราเป็นพวกทำอะไรที่แขนขาก็มีเสียงกระดูก ปวดร้าวไปทั้งตัวแบบไม่รู้สาเหตุ ยายเราก็เอาแต่ด่าเราทุกวัน ทั้งครอบครัวไม่มีใครเข้าใจเราเลยค่ะ เพราะเรากล้ามเนื้ออ่อนแรงมาก แต่เราไม่เคยพูดกับครอบครัวเลยค่ะ เขาเอาแต่บแกว่าเราเอาแต่เล่นทรศ.ไปวันๆไม่ทำงานทำการเหมือนลูกบ้านนู้นบ้านนี่ แล้วเขาก็บอกว่า ทำอะไรยังทำมาหา-ไม่ได้ก็เอาแต่ย้อนๆ ไปตายไปรีบๆไปตายเลย ทั้งๆที่เรายังไม่ได้เถียงอะไรเลยด้วยซ้ำ เราแค่อธิบายว่า เราปวดขามากๆ แต่พวกเขาก็บอกว่าแค่ข้ออ้างลมๆแล้งๆของเก็บไปใช้กับพ่อนะยายเราพูดแบบนี้ค่ะ มันทำให้เราเหนื่อยที่จะพูดแล้ว พูดอะไรก็ผิดไปหมดทำเหมือนเราไม่ใช่ลูก ไม่ใช่หลาน ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับเด็กข้างบ้านบ้าง คนในโทรทัศน์บ้าง จนบางทีเราก็คิดนะคะว่าทำไมถึงต้องเอาไปเปรียบเรากับเขามันคนละคนกันนะจนบางทีเราก็เกลียดคนในโทรทัศน์ที่มาออกรายการเลยก็ว่าได้ค่ะ เพื่อนที่เราสนิทด้วยข้างบ้านแต่ตอนนี้ไม่สนิทแล้วค่ะ ครอบครัวเราก็เอาไปเปรียบว่าดูเขาสิทำงานช่วยพ่อช่วยแม่ไม่เหมือนกับใช้แต่เงินๆ ไม่ช่วย อะไรพวกกูสักอย่าง ด้วยความที่เราสนิทกับเพื่อนคนนี้มานานเราเลยบอกไปว่า เอ(ชื่อสมมุติ)ไม่ได้ทำเลยนะ มันก็แค่ปิดประตูบ้านแล้วเล่นทรศ.แม่ไม่เห็นอ่ะทำไมแม่ต้องเปรียบเทียบกับหนูด้วย แม่ก็ลุกมาตบปากเราเลือดออกเลยค่ะแล้วบอกว่าเราเถียง เราเหนื่อยมาก กับการที่อธิบายไปก็ไม่มีใครเข้าใจเลย แม่เพื่อนเรากลับเข้าใจเรามากกว่าแม่แท้ๆของเราสะอีก ซาโกเราก็เอาแต่พูดว่านอนๆไปวันๆจะไปเป็นกระห/รี่หรอ เราไม่กล้าบอกว่าเราทำงานเสร็จหมดแล้วแล้วจะให้ไปทำอะไรล่ะ เรากลัวโดนตบปากอีกแล้วเขาก็เปรียบเทียบคนในโทรทัศน์กับเราว่านู้นบ้างนี่บ้างไม่ทำตัวเหมือนกับเขาบ้าง กูจะรอดุอนาคตเอาะ แต่ไม่ต้องดูหรอกก็คงเป็นได้แค่กระห/รี่ เรามักจะโดนแบบนี้ทุกๆวัน จนเราจำขึ้นใจไม่เคยลืม เราเหนื่อยมาก เราควรฆ่/าตัวตา/ยดีไหมคะ เพราะเราอธิบายให้ครอบครัวไปเขาก็ไม่เข้าใจ ใครพอจะมีคำแนะนำบ้างคะ เราไม่มีหนทางยอกจาลาโลกนี้ไปแล้วจริงๆค่ะ  ขอบคุณทุกคำแนะนำด้วยนะคะ