คือเราไม่ค่อยได้อยู่กับแม่ตั้งแต่เด็กค่ะยิ่งพอเริ่มเข้ามหาลัยเราต้องไปอยู่ห่างไกลบ้านยิ่งทำให้เราไม่ค่อยได้กลับบ้านไปอีก เดือนสองเดือนกลับไปเจอแม่ทีเลยก็ว่าได้ เวลาเรากลับบ้านเราก็นอนตื่นสายเล่นทรศ.ทำตัวสบายๆ เพราะเราคิดเสมอว่าบ้านคือ safe zone อยากทำอะไรก็ทำ เพราะอยู่มหาลัยเราก็ต้องตื่นเช้าไปเรียน อ่านหนังสือ เราเป็นเด็กกิจกรรมก็ไปซ้อมเต้นกับเพื่อนบ้าง เราวาดรูปเป็นบ้างครั้งก็หมดเวลาไปกับการวาดรูปหรือบ้างทีออกไปสังสรรค์กับเพื่อนบ้าง ไมาได้อยู่แต่ห้องเล่นแต่ทรศ. แต่พอกลับบ้านแม่ชอบเห็นเราช่วงเล่นแต่ทรศ.ก็เลยเหมารวมว่าเราเอาแต่เล่นทรศ.ทุกวันไม่ทำอะไรเลยก็บ่น คือแม่มองข้ามสิ่งที่เราเคยทำไป แต่บอกว่าเรามักจะเป็นแบบที่เค้าเห็นคือเด็กขี้เกียจ ไม่ทำอะไรเลยตื่นก็สาย หลายๆครั้งที่แม่บ่นเรามักจะเก็บเงียบไว้เพราะไม่อยากทะเลาะกัน แต่พอเราเริ่มเถียงว่าเราไม่ได้เป็นแบบนี้ทุกวันซะหน่อย พยายามอธิบายว่าเราอยู่มอเราก็ทำอย่างอื่นนะ แม่ก็เริ่มหาว่าเราบ่นเราว่าอะไรไม่ได้เอาแต่ใจตัวเอง คือเร่เหนื่อยกับที่นู้นมาเยอะแล้วก็อยากจะอยู่บ้านเฉยๆ แม่เหมือนมองเห็นเราในด้านที่กลับบ้านแล้วขี้เกียจอย่างเดียว คือแม่ไม่เชื่อเรามากกว่าที่เราพูดว่าเราไม่ได้เป็นแบบนี้ในทุกวัน ไอเรื่องทำให้แม่เห็น เราก็ทำค่ะ เราเอาหนังสือมาอ่านบ้าง ทำความสะอาดบ้านก็ทำแม่สั่งให้เราทำอะไรเราก็ทำ คือทำเยอะอะ แต่พอมีเรื่องบ่นทีแม่ก็เหมารวมทุกอย่างว่าเราไม่ทำอะไรเลยยยนอนตื่นก็สายเอาแต่เล่นทรศ.เหมือนสิ่งที่เราเคยทำไปแม่มองข้ามมันไปหมด เราน้อยใจมากๆ อยากให้แม่มองย้อนสิ่งที่เราเคยทำสักนิดและรับฟังเรามากขึ้นกว่านี้ เราเคยพูดนะคะว่าอยากให้แม่ฟังเราแต่แม่ก็เอาแต่ตัดพ้อว่าเราเอาแต่ใจตัวเองบ่นว่าอะไรไม่ได้ คือเรียกได้ว่าแม่ไม่เข้าใจเราเลยสักนิดกับสิ่งที่เราจะสื่อ ทุกครั้งเลยปล่อยผ่านโดยการเงียบไปก่อนเสมอ เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแล้วเหมือนกัน อยากระบายค่ะเพราะเรารู้ว่ามันคงเปลี่ยนอะไรไม่ค่อยได้