เหนื่อยมากๆค่ะ ทั้งร่ายกาย กับจิตใจ
ครอบครัวไม่มีใครช่วยเหลือเลยสักคน เอาแต่ผลักภาระมาให้

ตอนนี้เรียนมหาลัยขึ้นปี3ค่ะ มีภาระที่ต้องจ่ายเยอะมากสำหรับเด็กที่พึ่งอายุ20 ค่ากิน ค่าหอ ค่าน้ำค่าไฟ ค่ารถที่แม่เอาเข้าไฟแนนซ์ ค่าหนี้ที่ที่บ้านให้ไปกู้มาเพื่อเอามาช่วยที่บ้าน

เมื่อก่อนทำงานพาร์ทไทม์ เรียนไปด้วยค่ะ ซึ่งก็ยังไม่พอกับค่าใช้ต่างๆ ได้เงินแค่วันละ180บาท ทำงาน17.00 เลิก00.00อาจจะมีถึงตี1-ตี2 ทำได้เกือบ1ปี เลยเลิกทำ แต่บอกก่อนเลยว่า เราทำงานร้านอาหารระดับที่ว่าคนมีชื่อมีเสียงมากิน ทำให้เรามีคนเลี้ยงค่ะ ใช่ค่ะ อ่านไม่ผิด ซึ่งตอนนั้นเราได้เขาช่วยเราพอได้บ้าง แต่เราทำงานหนักมาก จนต้องเข้ารพ.หลายครั้ง ทำให้เราคิดออกจากงาน และไม่นานเราก็เลิกรากับคนเลี้ยงไป

ตอนนั้นเราตันมากๆค่ะ มีภาระจ่ายเยอะสุดๆ จนมีความคิดที่ว่าอยากตาย แล้วตอนนั้นเราไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เราเลยหันไปลองรับงานในทวิตเตอร์ ซึ่งเราไม่ได้รับบ่อย แค่ไปรับช่วงที่ต้องใช้หนี้ จ่ายค่าหอ
ทำมาแบบนี้มาเกือบ1ปี ซึ่งเรามีความคิดที่ว่าใช้หนี้หมดเมื่อไหร่จะเลิกทำ ระหว่างนั้นจะเก็บเงิน ไปลงทุนอย่างอื่นแทนและหางานพาร์ทไทม์ทำ

เราทำงานใช้หนี้ให้ที่บ้านมาแล้ว35,000 ตอนนี้เหลือหนี้อยู่15,000  แต่เราเหนื่อยมากๆค่ะ หันไปทางไหนก็ไม่มีที่พึ่ง บอกใครก็ไม่ได้ มีแค่เพื่อนสนิทรู้

ทุกวันนี้เรานอนไม่หลับเลย มีความคิดที่ว่าจะตายยังไง อยากตายแต่กลัวแมวที่เลี้ยงไว้จะไม่มีใครเลี้ยง

คนในครอบครัวตอนนี้ มีแม่(หนีหนี้ไปแล้ว) พ่อ(เสียชีวิต) พี่ชาย(ทำงานแต่ไม่ช่วยอะไร) ป้า ย่า (คนที่หันหลังให้เราตลอด ปากบอกมีอะไรก็บอก)

เกลียดคนในครอบครัวที่ไม่เคยถามเราสักคำว่าเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย โทรมาแต่ละทีมีเเต่เรื่องเงินๆทองๆ จนไม่อยากรับสาย เหนื่อยมากๆค่ะ

ถ้าย้อนกลับไปได้จะไม่ใจดีกับคนในครอบครัวเลย

สมเพชชีวิตตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้มากเลยค่ะ 🥲

(คนที่คิดจะรับงานแบบเรา อย่าทำเลยนะคะ เป็นเรื่องแย่ที่สุดในชีวิตเลยค่ะ)