สวัสดีค่ะ เรามีพี่ชายคนละพ่อหนึ่งคน ตั้งเเต่เด็กจนโตเรารู้สึกว่าเขาสร้างแต่ปัญหา รถล้มหลายรอบมากจากความประมาทของตัวเอง เมาบ้าง หลับในบ้าง คนอื่นท้วงก็ไม่ฟัง เเม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายกับพี่ไปเยอะมาก พอเราเข้ามัธยม พี่ก็ชอบเริ่มขอตังแม่ แล้วลามมาหาเรา ทีละร้อย สองร้อย ห้าร้อยบ้าง หลายพันบ้าง แม่ส่งพี่ไปนอกก็กลายเป็นว่าโดนไล่ออกแถมยังไปเป็นหนี้เป็นแสน จนเยาส่งใบหนี้กลับมาบ้าน จนปัจจุบันนี้ ก็ไปเป็นหนี้คนอื่น มีคนมาทวงที่บ้านบ่อยๆ คนที่ใช้หนี้มักเป็นยายและแม่ และพี่ก็มักทักมายืมเงินเรา เราทนไม่ไหว เรารู้สึกเกลียดพี่ตัวเองขึ้นทุกวันๆ ไม่มีอะไรดีจึ้นเลย พอมีใครพูด เขาก็จะเอาแต่ประมาณว่า คนอื่นสำคัญหมดยกเว้นเขา ทุกคนโยนแต่ความผิดให้เขา ทัเงที่ทั้งหมดเขาเอาความเดือดร้อนมาโยนใส่คนอื่นด้วย และก่อนหน้าที่จะไปนอก ก็ชอบสั่งของมาลงบ้าน เเต่คนจ่ายตังต้องเป็นเราไม่ก็ยาย (เพราะตอนนั้นแม่ไปทำงานต่างประเทศ)  เราเหนื่อยมากเลย ไม่อยากพูดไม่อยากคุยกับพี่ ไม่อยากเห็นหน้าหรือข้องเกี่ยวชีวิตพี่ด้วยซ้ำแต่ก็ทำไรไม่ได้ พอเห็นแม่ช่วยเหลือพี่บ่อยครั้งเข้า เราก็เริ่มน้อยใจแม่ตัวเองด้วย รู้สึกว่า ทีกับเราบางอย่างที่อยากได้เราต้องรอ บางทีก็ไม่กล้าขอ เพราะกลัวแม่ไม่มี แต่กับพี่ทำไมต้องยอมทุกครั้ง เหนื่อยมากเลยค่ะ แต่ทำอะไรไม่ได้เลย ถ้าพูดไปแม่ก็คงพูดแค่ว่าก็นั่นมันพี่ มันเป็นของมันอย่างนั้นจะให้ทำยังไง อยากจะโกรธแม่มากเหมือนกัน เเต่แม่ก็ใจดีกับเราอยู่ สงสารแม่ด้วยที่ต้องให้พี่ตลอดจนบางทีตัวเองซื้อของที่อยากได้ไม่ได้ด้วยซ้ำ เราควรทำยังไงดีคะ บางทีก็อยากตายๆไปให้มันจบ แต่ก็สงสารคนข้างหลังที่ต้องมาเสียใจ ไหนจะหนี้กยศ.ที่เรากู้เรียนตายไปจะทำยังไง ชีวิตที่เราใช้มาตั้งนาน เป้าหมายที่เราอยากทำอีก