เราเป็นคนค่อนข้างที่จะซีเรียสกับวันข้างหน้าหรือว่าอนาคตมากๆๆๆค่ะ ชอบคิดไปก่อนทั้งที่มันยังไม่เกิดขึ้นเลย เราเรียนจบเเละมีเพลนจะไปทำงานหลังสงกรานต์ เเต่เราก็รู้สึกใจหาย แบบว่านี่เราโตพอที่จะเดินออกจากบ้านเเละไปใช้ชีวิตที่เป็นของฉันเองแล้วเหรอ(ซึ่งเราคิดว่าทุกคนก็คงคิดแบบเราในครั้งเเรก)ตอนที่เรายังไม่โตพอ คนหลายคน ญาติ พี่น้อง มาพูดให้ฟังว่าอยากกลับบ้านมาก อยากกลับบ้านใจจะขาด ร้องไห้ทุกวันท้อทุกวัน เเต่ยังมีภาระที่ต้องรับผิดชอบมันทำให้กลับมาบ้านไม่ได้ ตอนนั้นเราคิดเสมอว่าด้วยความที่เรายังเด็กก็คิดตามประสา ว่าอะไรมันจะขนาดนั้น ได้ออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่นมันดีจะตาย ไม่มีใครบ่น ไม่มีใครด่า ไปไหนก็ไปมีอิสระ ตอนนั้นเราคิดว่าถ้าเราได้ออกไปใช้ชีวิตแบบนั้น เราก็คงจะมีความสุขมาก เเต่พอถึงวันที่เราจะต้องไปจริงๆ กลับรู้สึกว่าฉันไม่อยากไปเลย ฉันกลัว ฉันตัวคนเดียวลูกสาวคนเดียว ไม่มีพี่ ไม่มีน้อง ไม่มีคนรู้จัก ซึ่งฉันเริ่มจาก0จริงๆ ฉันกลัวว่าฉันจะประสบความสำเร็จรึเปล่า ฉันจะท้อร้องไห้กลับบ้านไหม ฉันจะมีเงินเยอะๆแบบคนอื่นเขารึเปล่า กลัวกลัวไปหมด และก็พึ่งมาเข้าใจความรู้สึกที่คนรอบข้างพูดให้ฟังทั้งญาติพี่น้องและแฟน ว่าทำไมอยากกลับมาอยู่บ้านเหลือเกิน ฉันพึ่งเข้าใจมันก็วันนี้....