ทำไมเรารู้สึกไม่มีทางเลือกแบบนี้ทำงานช่วยงานที่ทำงานแล้ววพอเลิกงานต้องกลับไปเป็นแม่บ้านนทำความสะอาดเอาจริงมันเหนื่อยนะอยากจะนอนเบียดเนื้อเบียดตัวบีบขี้เกียจบ้างแต่มันก็ดูไม่ดี เราเป็นคนต่างจังหวัดไม่มีเงินเรียนต่อมหาลัยเหมือนเพื่อนจบม6มาเราก็มาทำงานกับญาติเลยที่จริงถ้าเราจะเรียนต่อพ่อแม่ก็คงส่งเราเรียนแต่ในตอนนั้นเศรษฐกิจไม่ดีพ่อแม่ทำงานหนักแต่ค่าตอบแทนนไม่ดีเราเกรงใจพ่อแม่ก็ไม่อยากให้ท่านทำงานหนักกว่าเดิมเพื่อส่งเราเรียนเราเลือกที่จะมาทำงานกับญาติเพราะญาติค่อนข้างจะมีฐานะเวลาพ่อแม่เราเดือดร้อนเราคิดว่าเราจะขอความช่วยเหลือและพึ่งพาท่านได้ไปเริ่มงานช่วงแรกๆๆก็หนักหน่อยบอกตรงอึดอัดมากเพราะตอนนั้นยังไม่สนิทกับญาติเหนื่อยแอบบร้องไห้ทุกคืนแทบบจะไม่มีเวลาส่วนตัวเลยนอนน้อยถูกแฟนนแอบบคุยกับสาวอื่นเพราะเราไม่มีเวลาให้สุดท้ายก็เลิกกัน ท้อมากแม้วันเสาอาทิตย์เราก็ยังทำงานเหนื่อยและะท้อมากทำงานกับญาติครบพอนานขึ้นท่านก็เหมือนเลื่อนตำแหน่งงเราดูดีขึ้นหน่อย (งานที่ทำคือเป็นแม่ค้าาขายผัก)ไปช่วงแรกกทำงานแบบบแรงงานนพม่าทำทุกอย่างที่พม่าต้องทำแต่หลังมาญาติเราเราต้องเรียกว่าพี่ ท่านให้เรามีหน้าที่ควบคุมสั่งงานขายของหน้าร้านไม่ต้องทำทุกอย่างเหมือนเมื่อก่อนเพราะพี่เห็นความรักความขยันที่เรามอบให้ความสุขการทำงานของเราก็เพิ่มมากขึ้น ผูกพันกันมากขึ้นแต่ความอึดอัดก็ยังคงมีเราขอพี่เรียนต่อ ม.รามคำแหง เราไม่เคยเข้าเรียนเลยเราจะไปมอเฉพาะตอนสอบไม่อยากให้กระทบต่อการงาน เวลาเราลงทะเบียนเรียนเราจะเลือกวันสอบเป็นวันเว้นวันเพราะมันจะทำให้ดูเหมือนไม่ค่อยขาดงานคือไปสอบเสร็จกลับมาทำงานบ้านอีกวันก้อไปเฝ้าร้านแบบนี้คือเราเหมือนชีวิตจะตันอ่ะทำอะไรอย่างอื่นก้อไม่เป็นที่จริงเราไม่ได้ไม่มีทางเลือกขนาดนั้นหรอกเราสามรถกลับไปหางานแถววบ้านได้หรือหางานในเมืองเช่าหอเองได้แต่เราไม่เลือกที่จะทำไงเพราะถ้าเราทิ้งงานตรงนี้เรากลัวว่าญาติพี่น้องเราจะไม่พอใจดูไม่ดีเป็นขี้ปากญาติพี่น้อง คือเราแคร์์คำพูดของญาติพี่น้องมากและะไม่อยากให้พ่อแม่เราถูกนินทาในทางไม่ดี ชีวิตเรามีอะไรน่าเบื่อและะอึดอัดมากกว่านี้อีก ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อกับชีวิตไปทางไหนมันรู้สึกว่ามืดมนไปหมดคิดทุกอย่างเคยจะคิดสั้นคิดว่าเกิดมาไม่มี่อะไรดีไม่รู้จิงๆตอนนี้เราอยากมีอิสระอยากให้ฐานะครอบครัวดีขึ้นไม่ลำบากอีกอยากมีความสุขอ้อนวอนพระเจ้าให้ฉันได้มีชีวิตที่ฉันมีความสุขด้วยเถิด🥺