คือเราไม่รู้ว่าจะอธิบายหรือว่าพูดยังไงให้ทุกคนเข้าใจสิ่งที่เราจะสื่อออกไปอ่ะค่ะ เเต่เรารู้สึกเหมือนว่า เราเป็นคนที่ค่อนข้างจะซีเรียสกับการใช้ชีวิตมากมากกกกกกกกกก ใครจะมาพูดเล่นเกี่ยวกับชีวิตนี่เราจะไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่เลย ตั้งเเต่เราเลิกกับเเฟน เราก็เอาเเต่ทำงานทำทั้ง7วันเลยไม่มีเวลาพักให้มานั่งคิดเรื่องเขาเลยด้วยซ้ำ จนลืมไปแล้วว่าการที่เราถูกใครทำให้รู้สึกดีมันเป็นยังไง มันน่าตื่นเต้นแบบไหน เเต่ล่ะวันเราไปแค่ที่ทำงานแล้วกลับห้อง ไม่มีคนคุยเลยยยสักคน ถ้ามีทักมาเราก็ไม่ตอบ เเต่เรายอมรับค่ะ ว่าเหงา เหงามาก เหงาจนร้องไห้ก็มี ท้อไปหมด เเต่จะให้คุยกับใครไปทั่วคนนั้นทีคนนี้ที เราไม่ทำเลยค่ะหรือถ้าเราคุยด้วยเเล้วเหมือนใช้คำพูดหยอกๆเราแบบว่า ถามเราว่าทำไรอยู่ เราก็จะตอบไปสั้นๆว่า นอน เเค่นั้น เขาก็จะพูดมาประมาณว่า นอนด้วย ให้ไปนอนด้วยไหม เราจะรู้และว่าควรออกมาจากตรงนั้นให้ไวมาก เราไม่รู้เจตนาเขาว่าหยอกหรืออะไร เเต่เราไม่ชอบให้มาพูดมาเล่นอะไรแบบนี้เลย บางคนเราถามกลับว่าทำอะไรอยู่ บอกเราว่า กินต้มท่อม กินเหล้า ชนแก้วได้นะละหัวเราะ คือแบบนี้เราก็ถอยเเล้วมาคิดว่าอะไรว่ะ อยู่ในใจ แล้วเราก็จะพูดไปว่าตามสบายเถอะ นี่ไม่ชอบอะไรแบบนี้หรอกนี่ทำแต่งาน แล้วเราก็จะไม่ตอบกลับไปอีกเลย หรือว่าเราจริงจังกับชีวิตเกินไปหรือเปล่าคะเราเลยไม่มีความสุข เเต่เราไม่ชอบแบบนั้นจริงๆที่ดูรุกมาจนน่ากลัว เราเลยขออยู่แบบนี้ ไปไหนมาไหนคนเดียว ทำงานกลับห้อง นอน ชีวิตมันมีอยู่เเค่นี้จริงๆ ส่วนแฟน เรายังไม่พร้อมที่จะมีเลยค่ะ เพราะสาหัสกับเรื่องความรักที่ผ่านมาค่อนข้างหนักจนเกือบช้อคเข้าโรงพยาบาลเลย ตอนนี้ก็พอที่จะอยู่ได้บ้างแล้วลืมเรื่องเกี่ยวกับเขาได้ส่วนหนึ่งเเต่ก็ยังไม่พร้อมที่จะเริ่มใหม่อยู่ดี ตั้งเเต่เลิกกันมามันทำให้เราจริงจังกับทุกเรื่องมากกว่าเดิมจากที่เคยจริงจังอยู่แล้วเหมือนมีปมว่าที่ผ่านมาสงสัยฉันยังเด็กและจริงจังไม่มากพอ มันทำให้กำแพงในใจมันสูงขึ้นและสูงมากที่ไม่เปิดใจรับใครเข้ามาแม้กระทั่งเพื่อนก็ไม่มีค่ะมีเเค่คนรู้จักคุยในที่ทำงานตามที่คนอื่นมี เราอยากรู้ว่าเราเป็นคนจริงจังมากไปหรือเปล่ากับชีวิตทั้งที่อายุเเค่21ปีถ้าใครมาพูดหยอกพูดอะไรแบบที่เราบอกไปมากๆเราไม่คุยด้วยเลยค่ะ บล็อกเลยก็มีเพราะลำคาญ