เราอายุ22ปีค่ะ พึ่งเรียนจบเเละขึ้นมาทำงานในกรุงเทพได้1ปี แต่ก็ยังไม่ได้มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง แต่รู้สึกเหมือนว่ามันท้อมากๆในการไปทำงานในแต่ละวัน รู้สึกฉันไม่อยากทำงานแล้ว ฉันอยากอยู่เฉยๆ 
          แต่ความเป็นจริงคือได้แค่คิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ได้เเต่ทำใจลุกตั้งเเต่ตี3อาบน้ำแต่งตัวและไปทำงาน เลิกงานมาก็กว่าจะถึงห้องก็ดึก วนอยู่แบบนี้ในทุกวัน แล้วก็หันไปมองคนที่เขาอายุมากกว่าเรา แบบ40-50ปี เขาไปทำงานทุกวัน ไม่เคยหยุดเลย ไอ้เราก็ได้แต่ไปถามเขาว่า พี่ไม่ขี้เกียจมั้งเหรอ ทำไมถึงทนทำงานได้นานเป็น20-30ปีขนาดนี้ หนูทำแค่1-2ปีก็ยังคิดว่าตัวเองไม่ไหว ชีวิตมันน่าเบื่อหน่ายไปซะหมด 
          รุ่นพี่เขาก็ได้แต่ตอบว่า "พี่ก็ขี้เกียจ แต่จะทำไงได้ล่ะ มันก็ต้องมาทำงานอยู่ดี ค่ารถ ค่าอะไรต่างๆภาระเยอะเเยะ" แต่ไอ้เราก็ยังรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่คะว่าฉันจะทนทำงานอีก20-30ปีว่าจะเกษียณได้ยังไงกันนะ มันคิดแล้วมันก็ท้อค่ะท้อมากๆเลย พยายามหาเเรงจูงใจต่างๆที่จะทำให้เราขยันขึ้น ตั้งเป้าหมายว่าฉันอยากได้อะไร อยากมีอะไร แต่สุดท้ายมันก็จบที่ว่า "เห้อ ฉันเหนื่อยล่ะ ยังไม่ต้องมีละกัน" 
           บางครั้งก็อยากไปสมัครงานที่ใหม่อยากได้เงินเยอะๆ ส่วนตัวก็ไม่เคยหยุดงานเลย เพรพาถ้าคิดว่าหยุดไปจะเอาอะไรกิน เงอนก็ได้น้อยโอทีก็ไม่ค่อยมี เเต่พอจะเริ่มไปสมัครที่อื่น ก็กลัวค่ะ กลัวการที่จะเริ่มใหม่ กลัวเจอคนไม่ดี เข้ากับใครไม่ได้ สุดท้ายก็ไม่ได้ไปไหนเหมือนเดิม ชีวิตมันวนลูบอยู่แบบนี้ จนบางทีก็คืดว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ฉันต้องการอะไร แต่ก็ไม่รู้อยู่กีว่าตัวเองต้องการอะไรในชีวิต ทุกอย่างมันเบื่อมันน่าลำคานไปหมด อะไรที่อยากได้มันก็ไม่ได้ อะไรที่หวังจะเก็บเงินซื้อ พอเก็บเงินได้ก็มีเรื่องอื่นให้เสียเงินนั่นไปทุกที
           ทุกวันนี้ยังคิดอยู่เลยค่ะว่า ฉันจะต้องทำงานจนเกษียณจริงๆเหรอ เเล้วฉันจะทนทำงานโรงงานไปอีก20ปี30ปีได้ยังไงกัน ซึ่งฉันไม่รู้เลยว่าคนอื่นเขาทำได้ยังไง เขาเก่งกันมากที่ทนทำงานมาได้นานขนาดนั้น คิดไปแล้วมันก็เหนื่อยค่ะ