เขียนอยู่ในระหว่างที่กำลังปั่นงานส่งค่ะ เป็นกระทู้ระบายที่ไม่กล้าพูดกับคนใกล้ ๆ ตัว ตอนนี้ไม่มีสมาธิทำงานเลยทั้งที่ต้องรีบส่งงานตอนเช้าแล้ว
ตามหัวข้อกระทู้คือกลัวค่ะ กลัวการไปหาจิตแพทย์ กลัวการออกไปข้างนอก กลัวการพูดคุยด้วยการเปล่งเสียงสนทนา ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี
แค่นึกภาพว่าต้องไปหาหมอก็ร้องไห้ออกมา แต่รู้สึกว่าตัวเองทนอยู่กับสภาพแบบนี้ไปไม่ได้ตลอด และไม่มีวี่แววว่าตัวเองจะสามารถปรับปรุงตัวเองได้ และไม่อยากเป็นภาระหรือทำให้สุขภาพจิตคนรอบตัวแย่หรือผิดหวังตาม อยากรับผิดชอบตัวเองได้ให้ดี
คนรอบตัวมีหลายคนที่บอกให้ไปหาจิตแพทย์ค่ะ แต่ประวิงเวลามานานและไม่มีเวลาไปหาเลย เพราะมีงานและใกล้ช่วงจบมหา'ลัยแล้ว
รู้สึกแย่มาตั้งแต่ช่วงมัธยม ทำแบบทดสอบสุขภาพจิตก็คะแนนสูงอยู่ทุกครั้ง ทั้งของที่โรงเรียนและมหาลัยเคยให้มา และทำด้วยตัวเอง
แต่คิดว่าเป็นเพราะตัวเองแย่เอง แล้วก็คิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไรมาก ต้องมีหนทางสักทาง
ไม่มีปัญหากับการอยู่ตัวคนเดียว แต่กลัวเวลาอยู่ในสังคม กลัวทำผิดพลาดไปหมด
และตอนนี้มีงานที่คนในทีมเริ่มรู้สึกขาดความเชื่อใจในตัวเรา เพราะความไม่มั่นใจและความกลัว รวมถึงการตัดสินใจ
ตอนนี้ไม่กล้าคิดอะไร หัวว่างเปล่าไปหมดจนคิดอะไรแทบไม่ได้ เพราะเริ่มคิดว่าตัวเองไม่สามารถตัดสินใจได้ดีอีกต่อไป คิดช้าทำช้า ความจำก็เริ่มหาย
ถ้าเราพลาดอีกครั้ง เรากลัวว่าจะไม่สามารถทนอยู่กับสังคมได้อีกแล้ว เคยคิดอยากหายไป อย่างน้อยก็อยู่คนเดียว แต่ไม่อยากตายค่ะ
แต่ยังอยากอยู่ในสังคมอย่างมีความสุขอยู่ โดยที่ไม่มีปัญหานี้
กลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นคนที่ไม่ดี ทำให้คนอื่นเสียใจ กลัวความท็อกซิกของตัวเอง กลัวว่าตัวเองควบคุมอะไรไม่ได้
กลัวว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันแย่แล้วจะถูกดุ หรือถูกว่า ถึงแม้ว่าจะพยายามรับคำติจากทุกคนให้ได้ แต่ก็ยังกลัว
กลัวคนอื่นจะเกลียดตัวเอง แล้วประณามความผิดของตัวเอง เพราะบางครั้งเราอารมณ์รุนแรงและนิสัยไม่ดีค่ะ
ทุกวันนี้มีบางวันที่ไม่ได้นอนเลย แล้วยืมเมลาโทนินของคนในบ้านมาทาน แต่ก็มีบางวันที่นอนวันละ 14 - 16 ชม.ต่อวัน
บางครั้งก็นอนต่อจากวันที่ไม่ได้นอน แล้วนอนทั้งวันนั้นตั้งแต่เที่ยงคืนถึงเที่ยงคืนของอีกวันนึง เริ่มเป็นหนักช่วงไม่มีคาบเรียนค่ะ
ลุกไม่ขึ้นทำอะไรไม่ไหว และเป็นปัญหาต่อเวลาการทำงานมาก ๆ
บางวันก็ไม่ได้กินข้าวเลยทั้งวัน บางวันก็กินข้าวอย่างน้อย 1 มื้อไม่ก็ขนมปังบ้าง ถ้าบางวันดีหน่อยหรือไม่ได้นอนก็จะครบ 3 มื้อ
ตอนนี้ดีขึ้นกว่าเก่าหลังจากที่เมื่อ 4 ปีที่แล้วจะอาเจียนตอนได้กลิ่นอาหาร มักรู้สึกแย่แทนเพื่อนที่กินข้าวอยู่ หรือร้านอาหารที่เดินผ่าน
มีเลือดกำเดาไหลบ้างตอนตื่นนอน กับปวดท้ายทอยร้าวไปถึงหัวมากจนต้องกินยาพารา มีเหงื่อเฉพาะท้ายทอยบ้างที่มือบ้าง
แต่คิดว่าเพราะเครียดนิดหน่อย ไม่ก็เพราะไม่นอน หรือไม่ก็อากาศเย็นค่ะ อีกทั้งเพราะตอนเด็ก ๆ เองก็เลือดกำเดาไหลบ่อยอยู่
ที่บ้านไม่ได้มีปัญหาอะไร คนรอบตัวเองก็เหมือนกันค่ะ กลาง ๆ ไม่ถึงขั้นแย่ แต่จะมีปัญหาเรื่องการทำงานเป็นทีมหรือการสื่อสารที่จริงจัง
บางครั้งเองก็คลื่นไส้มีอาเจียนบ้างตอนต้องพูดคุยกับคนอื่น กังวลไปหมด เวลาทำงานเองก็กินข้าวไม่ได้เพราะจะคลื่นไส้มาก ๆ
พยายามควบคุมตัวเองให้ร้องไห้ไม่นานเกินไป มักจะเริ่มดีขึ้นหลังจากรู้สึกแย่ครึ่งชั่วโมงบ้างก็ 1 ชั่วโมงแล้วจะเริ่มปกติจนรู้สึกว่ามันก็แค่ชั่วคราว
และไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ตัวเองคิดมันมีปัญหาอะไรขนาดนั้น ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร เราทำได้ เรายังไหว เราอดทนเก่ง
บ่อยครั้งที่คิดว่าเป็นเพราะช่วงของผู้หญิงที่ทำให้รู้สึกแย่ดาวน์ไปเอง แต่เริ่มไม่มั่นใจเพราะรู้สึกว่ารู้สึกแย่ในทุก ๆ วัน
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากหายได้เองค่ะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันปั่นป่วนไปหมดเลยจนเราควบคุมอะไรในชีวิตตัวเองไม่ค่อยได้
ขอโทษที่อาจจะพิมพ์ยาวไปบ้างนะคะ เป็นคนที่ฟุ้งซ่านมาก ๆ แล้วจะพิมพ์ยาวมาก ๆ จับใจความสำคัญไม่ได้ มีอะไรก็พิมพ์ออกมาหมด
ตอนนี้ไม่มั่นใจอะไรในตัวเองเลย ไม่อยากให้คนใกล้ตัวช่วยเพราะไม่สนิทกับใคร ทั้งคนส่วนใหญ่ใกล้ตัวเป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะมากยิ่งไม่อยากทำให้เขารู้สึกไม่ดีกับเรื่องของตัวเอง และเราเองก็ไม่ได้ทำอะไรเพื่อคนอื่นเพราะอยู่แต่กับตัวเอง ปลีกวิเวกอยู่คนเดียว ถ้าเป็นคนไม่รู้จักหรือไม่รู้ชื่อของตัวเองจะรู้สึกไว้วางใจกว่าว่าจะไม่ถูกพูดต่อหรือเป็นภาพจำในการรู้จักกัน แต่ยังไงก็เริ่มรู้สึกเป็นคนแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วค่ะ อย่างน้อยก็เพื่อคนอื่น ยังอยากเป็นคนที่ถูกยอมรับและมีความสุขกับคนอื่นได้ค่ะ อยากมีเพื่อนเยอะ ๆ แล้วถูกยอมรับโดยที่ไม่ทำร้ายความรู้สึกใครด้วย
ขอกำลังใจ คำแนะนำ หรือไม่ก็ขอกอดหน่อยนะคะ
หลังจากนี้จะไปพยายามฮึ่บทำงานต่อก่อนค่ะ ไม่มั่นใจว่าพอเริ่มรู้สึกดีขึ้นจะได้ลองคุยกับที่บ้านว่าขอไปหาจิตแพทย์ดีไหม ไม่กล้าพูด กลัวตัวเองเหมือนกันว่าจะปล่อยไปตามยถากรรมเหมือนกับทุกครั้ง แล้วพยายามแก้ด้วยตัวเองอีกรอบนึง
ตอนนี้เขียนกระทู้ระบายเป็นหนทางเดียวในตอนนี้เท่าที่จะทำให้ตัวเองน่าจะดีขึ้นได้ ถึงแม้จะมีหลายคนที่ไม่โอเคกับการระบายบ่นเรื่องในพันทิปแล้วไม่ยอมไปหาหมอก็ตาม แต่ตอนนี้ทำได้แค่นี้จริง ๆ ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ
ระบายเกี่ยวกับกลัวการไปหาจิตแพทย์ กลัวการพูดคุย การตัดสินใจ ยังไม่กล้าไปหาจิตแพทย์
ตามหัวข้อกระทู้คือกลัวค่ะ กลัวการไปหาจิตแพทย์ กลัวการออกไปข้างนอก กลัวการพูดคุยด้วยการเปล่งเสียงสนทนา ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี
แค่นึกภาพว่าต้องไปหาหมอก็ร้องไห้ออกมา แต่รู้สึกว่าตัวเองทนอยู่กับสภาพแบบนี้ไปไม่ได้ตลอด และไม่มีวี่แววว่าตัวเองจะสามารถปรับปรุงตัวเองได้ และไม่อยากเป็นภาระหรือทำให้สุขภาพจิตคนรอบตัวแย่หรือผิดหวังตาม อยากรับผิดชอบตัวเองได้ให้ดี
คนรอบตัวมีหลายคนที่บอกให้ไปหาจิตแพทย์ค่ะ แต่ประวิงเวลามานานและไม่มีเวลาไปหาเลย เพราะมีงานและใกล้ช่วงจบมหา'ลัยแล้ว
รู้สึกแย่มาตั้งแต่ช่วงมัธยม ทำแบบทดสอบสุขภาพจิตก็คะแนนสูงอยู่ทุกครั้ง ทั้งของที่โรงเรียนและมหาลัยเคยให้มา และทำด้วยตัวเอง
แต่คิดว่าเป็นเพราะตัวเองแย่เอง แล้วก็คิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไรมาก ต้องมีหนทางสักทาง
ไม่มีปัญหากับการอยู่ตัวคนเดียว แต่กลัวเวลาอยู่ในสังคม กลัวทำผิดพลาดไปหมด
และตอนนี้มีงานที่คนในทีมเริ่มรู้สึกขาดความเชื่อใจในตัวเรา เพราะความไม่มั่นใจและความกลัว รวมถึงการตัดสินใจ
ตอนนี้ไม่กล้าคิดอะไร หัวว่างเปล่าไปหมดจนคิดอะไรแทบไม่ได้ เพราะเริ่มคิดว่าตัวเองไม่สามารถตัดสินใจได้ดีอีกต่อไป คิดช้าทำช้า ความจำก็เริ่มหาย
ถ้าเราพลาดอีกครั้ง เรากลัวว่าจะไม่สามารถทนอยู่กับสังคมได้อีกแล้ว เคยคิดอยากหายไป อย่างน้อยก็อยู่คนเดียว แต่ไม่อยากตายค่ะ
แต่ยังอยากอยู่ในสังคมอย่างมีความสุขอยู่ โดยที่ไม่มีปัญหานี้
กลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นคนที่ไม่ดี ทำให้คนอื่นเสียใจ กลัวความท็อกซิกของตัวเอง กลัวว่าตัวเองควบคุมอะไรไม่ได้
กลัวว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันแย่แล้วจะถูกดุ หรือถูกว่า ถึงแม้ว่าจะพยายามรับคำติจากทุกคนให้ได้ แต่ก็ยังกลัว
กลัวคนอื่นจะเกลียดตัวเอง แล้วประณามความผิดของตัวเอง เพราะบางครั้งเราอารมณ์รุนแรงและนิสัยไม่ดีค่ะ
ทุกวันนี้มีบางวันที่ไม่ได้นอนเลย แล้วยืมเมลาโทนินของคนในบ้านมาทาน แต่ก็มีบางวันที่นอนวันละ 14 - 16 ชม.ต่อวัน
บางครั้งก็นอนต่อจากวันที่ไม่ได้นอน แล้วนอนทั้งวันนั้นตั้งแต่เที่ยงคืนถึงเที่ยงคืนของอีกวันนึง เริ่มเป็นหนักช่วงไม่มีคาบเรียนค่ะ
ลุกไม่ขึ้นทำอะไรไม่ไหว และเป็นปัญหาต่อเวลาการทำงานมาก ๆ
บางวันก็ไม่ได้กินข้าวเลยทั้งวัน บางวันก็กินข้าวอย่างน้อย 1 มื้อไม่ก็ขนมปังบ้าง ถ้าบางวันดีหน่อยหรือไม่ได้นอนก็จะครบ 3 มื้อ
ตอนนี้ดีขึ้นกว่าเก่าหลังจากที่เมื่อ 4 ปีที่แล้วจะอาเจียนตอนได้กลิ่นอาหาร มักรู้สึกแย่แทนเพื่อนที่กินข้าวอยู่ หรือร้านอาหารที่เดินผ่าน
มีเลือดกำเดาไหลบ้างตอนตื่นนอน กับปวดท้ายทอยร้าวไปถึงหัวมากจนต้องกินยาพารา มีเหงื่อเฉพาะท้ายทอยบ้างที่มือบ้าง
แต่คิดว่าเพราะเครียดนิดหน่อย ไม่ก็เพราะไม่นอน หรือไม่ก็อากาศเย็นค่ะ อีกทั้งเพราะตอนเด็ก ๆ เองก็เลือดกำเดาไหลบ่อยอยู่
ที่บ้านไม่ได้มีปัญหาอะไร คนรอบตัวเองก็เหมือนกันค่ะ กลาง ๆ ไม่ถึงขั้นแย่ แต่จะมีปัญหาเรื่องการทำงานเป็นทีมหรือการสื่อสารที่จริงจัง
บางครั้งเองก็คลื่นไส้มีอาเจียนบ้างตอนต้องพูดคุยกับคนอื่น กังวลไปหมด เวลาทำงานเองก็กินข้าวไม่ได้เพราะจะคลื่นไส้มาก ๆ
พยายามควบคุมตัวเองให้ร้องไห้ไม่นานเกินไป มักจะเริ่มดีขึ้นหลังจากรู้สึกแย่ครึ่งชั่วโมงบ้างก็ 1 ชั่วโมงแล้วจะเริ่มปกติจนรู้สึกว่ามันก็แค่ชั่วคราว
และไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ตัวเองคิดมันมีปัญหาอะไรขนาดนั้น ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร เราทำได้ เรายังไหว เราอดทนเก่ง
บ่อยครั้งที่คิดว่าเป็นเพราะช่วงของผู้หญิงที่ทำให้รู้สึกแย่ดาวน์ไปเอง แต่เริ่มไม่มั่นใจเพราะรู้สึกว่ารู้สึกแย่ในทุก ๆ วัน
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากหายได้เองค่ะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันปั่นป่วนไปหมดเลยจนเราควบคุมอะไรในชีวิตตัวเองไม่ค่อยได้
ขอโทษที่อาจจะพิมพ์ยาวไปบ้างนะคะ เป็นคนที่ฟุ้งซ่านมาก ๆ แล้วจะพิมพ์ยาวมาก ๆ จับใจความสำคัญไม่ได้ มีอะไรก็พิมพ์ออกมาหมด
ตอนนี้ไม่มั่นใจอะไรในตัวเองเลย ไม่อยากให้คนใกล้ตัวช่วยเพราะไม่สนิทกับใคร ทั้งคนส่วนใหญ่ใกล้ตัวเป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะมากยิ่งไม่อยากทำให้เขารู้สึกไม่ดีกับเรื่องของตัวเอง และเราเองก็ไม่ได้ทำอะไรเพื่อคนอื่นเพราะอยู่แต่กับตัวเอง ปลีกวิเวกอยู่คนเดียว ถ้าเป็นคนไม่รู้จักหรือไม่รู้ชื่อของตัวเองจะรู้สึกไว้วางใจกว่าว่าจะไม่ถูกพูดต่อหรือเป็นภาพจำในการรู้จักกัน แต่ยังไงก็เริ่มรู้สึกเป็นคนแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วค่ะ อย่างน้อยก็เพื่อคนอื่น ยังอยากเป็นคนที่ถูกยอมรับและมีความสุขกับคนอื่นได้ค่ะ อยากมีเพื่อนเยอะ ๆ แล้วถูกยอมรับโดยที่ไม่ทำร้ายความรู้สึกใครด้วย
ขอกำลังใจ คำแนะนำ หรือไม่ก็ขอกอดหน่อยนะคะ
หลังจากนี้จะไปพยายามฮึ่บทำงานต่อก่อนค่ะ ไม่มั่นใจว่าพอเริ่มรู้สึกดีขึ้นจะได้ลองคุยกับที่บ้านว่าขอไปหาจิตแพทย์ดีไหม ไม่กล้าพูด กลัวตัวเองเหมือนกันว่าจะปล่อยไปตามยถากรรมเหมือนกับทุกครั้ง แล้วพยายามแก้ด้วยตัวเองอีกรอบนึง
ตอนนี้เขียนกระทู้ระบายเป็นหนทางเดียวในตอนนี้เท่าที่จะทำให้ตัวเองน่าจะดีขึ้นได้ ถึงแม้จะมีหลายคนที่ไม่โอเคกับการระบายบ่นเรื่องในพันทิปแล้วไม่ยอมไปหาหมอก็ตาม แต่ตอนนี้ทำได้แค่นี้จริง ๆ ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ