ไม่ใช่เรื่องของเราค่ะ เป็นเรื่องของคนรู้จักค่ะ
คือพี่เค้าเคยถูกคนแปลกหน้า3คนข่มขืนแล้วตั้งท้องขณะเรียนค่ะ(ตอนนั้นมหาลัยมีงานค่ะพี่อยู่ช่วยงานจนดึก ทางเดินกลับหอก็ค่อนข้างเปลี่ยว พี่เค้าจึงโชคร้ายถูกผู้ชายทำร้ายแล้วลากไปรุมโทรม)
พี่เค้าไม่ได้แจ้งความไม่ได้บอกใครเพราะอายแล้วก็กลัวสายตาคนรอบข้าง แล้วก็ไม่กล้าทำแท้งด้วยตอนนั้นยังผิดกฎหมาย
ยิ่งเมื่อก่อนตอนมีข่าวข่มขืน หลายๆคนชอบเบลมเหยื่อ โทษว่าแต่ตัวโป๊บ้าง กลับบ้านดึกบ้าง หรือไปเดินทางเปลี่ยวบ้าง
หลายๆคนที่ถูกข่มขืนแล้วคนอื่นรู้ก็มักจะถูกสายตาแปลกๆมอง ถูกซุบซิบนินทา ทั้งๆที่ต้นเหตุมาจากคนสารเลวที่กระทำแท้ๆ
ตอนท้องพี่เค้าต้องเลิกกับแฟน และต้องดร็อปเรียนแต่ที่มหาลัยและไม่ทราบค่ะ มาอยู่บ้านปีกว่าๆถึงกลับไปเรียนต่อ
พ่อแม่พี่เค้าเสียใจมากที่ท้องขณะเรียน แต่พวกเค้าก็ไม่รู้ค่ะว่าเป็นลูกที่เกิดจากการข่มขืนเพราะพี่เค้าไม่ได้บอก พ่อแม่คิดว่าเป็นลูกของแฟนค่ะ(พี่เค้ามีแฟนสมัยเรียน แต่ก็แค่จับมือ กับกอด ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น)
ปัจจุบันเด็กอยู่กับพ่อแม่ของพี่เค้าค่ะที่ต่างจังหวัด ปีหนึ่งพี่จะกลับบ้าน 1-2 ครั้ง
พี่เค้ามาระบายให้เราฟัง บอกว่าทุกวันนี้เค้าก็ยังออกมาจากเหตุการณ์ตรงนั้นไม่ได้ มันเป็นบาดแผลฝังลึกในใจถึงจะผ่านมาหลายปีแล้ว
เค้าบอกว่าเค้าเป็นแม่ที่เลว เค้าไม่สามารถรักลูกคนนี้ได้ เค้าเกลียดเด็กคนนี้ พี่เค้าบอกว่าทุกครั้งที่มองหน้าลูกภาพในอดีตมันก็ย้อนกลับมา เด็กที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อ เค้าบอกว่ามันเจ็บมาก ทรมานมากเหมือนตกนรกทั้งเป็น
พี่เค้าไม่อุ้มลูก ไม่กอดลูก เมินเฉยกับลูก ทำเหมือนว่าลูกไม่มีตัวตน ถ้าลูกมาคลอเคลียพี่เค้าก็จะเดินหนีหรือดันตัวลูกออก
ถ้าลูกทำอะไรไม่ถูกใจว่าเค้าก็จะมีตวาดแบบประมาณว่าออกไป อย่ามายุ่ง ถ้าหนักมากๆก็จะประมาณว่าจะเกิดมาทำไม ไม่น่าเกิดมาเลยอะไรแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยตบตีนะคะ ถ้าเหลืออดก็แค่ผลักออก
พ่อแม่พี่เค้าไม่เข้าใจก็ด่าว่าพี่เค้าว่าทำไมทำแบบนี้ ลูกตัวเองแท้ๆทำไมไม่รักบ้าง หมามันยังรักลูกตัวเอง//คำพูดประมาณนี้ค่ะ
พี่เค้าเครียดมาก เอาจริงๆเค้าเคยบอกนะคะว่าเค้ารู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเด็กค่ะ แต่เค้าก็ทำใจให้รักเด็กคนนี้ไม่ได้จริงๆ เค้าทำไม่ได้ เค้าเคยทานยาตายมาแล้วค่ะ แต่ก็มีคนมาช่วยนำส่งรพ.ได้ทัน เคยกรีดข้อมือแต่ก็ไม่ตาย ล่าสุดมองรถบนถนนแล้วอยากวิ่งไปให้รถเหยียบค่ะ
เราถามว่าได้ไปหาจิตแพทย์หรือยัง เค้าบอกว่าไปแล้ว ได้ยามาทานประจำ พี่เค้าพยายามฆ่าตัวตายมา2 ครั้งค่ะ ยังดีที่หลังได้รับยาแค่คิดแต่ไม่ได้ลงมือทำจริง
เราทำได้อย่างมากก็แค่รับฟังแล้วก็ปลอบค่ะ ใจหนึ่งก็สงสารเด็ก ใจหนึ่งก็สงสารพี่เค้า
สุดท้ายพี่เค้าก็บอกพ่อแม่นะคะเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมด แต่พี่เค้าไม่ได้เล่ารายละเอียดเรื่องนี้ให้ฟัง แต่เค้าบอกว่าสบายใจมากขึ้น พ่อแม่เข้าใจเขามากขึ้น ไม่ด่าว่าพี่เขาแล้ว
เราอยากรู้ว่ามันผิดมากไหมที่แม่คนหนึ่งไม่สามารถรักลูกที่เกิดจากความไม่เต็มใจได้
แล้วมันเป็นไปได้ไหมที่แม่คนหนึ่งจะรักลูกที่เกิดจากเหตุการณ์แบบนี้ได้
นี่คือสิ่งที่เราและพี่เค้าอยากรู้ค่ะ
รบกวรคอมเม้นแบบสุภาพนะคะ
คนเป็นแม่จะสามารถรักลูกที่เกิดจากการข่มขืนได้ไหมคะ
คือพี่เค้าเคยถูกคนแปลกหน้า3คนข่มขืนแล้วตั้งท้องขณะเรียนค่ะ(ตอนนั้นมหาลัยมีงานค่ะพี่อยู่ช่วยงานจนดึก ทางเดินกลับหอก็ค่อนข้างเปลี่ยว พี่เค้าจึงโชคร้ายถูกผู้ชายทำร้ายแล้วลากไปรุมโทรม)
พี่เค้าไม่ได้แจ้งความไม่ได้บอกใครเพราะอายแล้วก็กลัวสายตาคนรอบข้าง แล้วก็ไม่กล้าทำแท้งด้วยตอนนั้นยังผิดกฎหมาย
ยิ่งเมื่อก่อนตอนมีข่าวข่มขืน หลายๆคนชอบเบลมเหยื่อ โทษว่าแต่ตัวโป๊บ้าง กลับบ้านดึกบ้าง หรือไปเดินทางเปลี่ยวบ้าง
หลายๆคนที่ถูกข่มขืนแล้วคนอื่นรู้ก็มักจะถูกสายตาแปลกๆมอง ถูกซุบซิบนินทา ทั้งๆที่ต้นเหตุมาจากคนสารเลวที่กระทำแท้ๆ
ตอนท้องพี่เค้าต้องเลิกกับแฟน และต้องดร็อปเรียนแต่ที่มหาลัยและไม่ทราบค่ะ มาอยู่บ้านปีกว่าๆถึงกลับไปเรียนต่อ
พ่อแม่พี่เค้าเสียใจมากที่ท้องขณะเรียน แต่พวกเค้าก็ไม่รู้ค่ะว่าเป็นลูกที่เกิดจากการข่มขืนเพราะพี่เค้าไม่ได้บอก พ่อแม่คิดว่าเป็นลูกของแฟนค่ะ(พี่เค้ามีแฟนสมัยเรียน แต่ก็แค่จับมือ กับกอด ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น)
ปัจจุบันเด็กอยู่กับพ่อแม่ของพี่เค้าค่ะที่ต่างจังหวัด ปีหนึ่งพี่จะกลับบ้าน 1-2 ครั้ง
พี่เค้ามาระบายให้เราฟัง บอกว่าทุกวันนี้เค้าก็ยังออกมาจากเหตุการณ์ตรงนั้นไม่ได้ มันเป็นบาดแผลฝังลึกในใจถึงจะผ่านมาหลายปีแล้ว
เค้าบอกว่าเค้าเป็นแม่ที่เลว เค้าไม่สามารถรักลูกคนนี้ได้ เค้าเกลียดเด็กคนนี้ พี่เค้าบอกว่าทุกครั้งที่มองหน้าลูกภาพในอดีตมันก็ย้อนกลับมา เด็กที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อ เค้าบอกว่ามันเจ็บมาก ทรมานมากเหมือนตกนรกทั้งเป็น
พี่เค้าไม่อุ้มลูก ไม่กอดลูก เมินเฉยกับลูก ทำเหมือนว่าลูกไม่มีตัวตน ถ้าลูกมาคลอเคลียพี่เค้าก็จะเดินหนีหรือดันตัวลูกออก
ถ้าลูกทำอะไรไม่ถูกใจว่าเค้าก็จะมีตวาดแบบประมาณว่าออกไป อย่ามายุ่ง ถ้าหนักมากๆก็จะประมาณว่าจะเกิดมาทำไม ไม่น่าเกิดมาเลยอะไรแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยตบตีนะคะ ถ้าเหลืออดก็แค่ผลักออก
พ่อแม่พี่เค้าไม่เข้าใจก็ด่าว่าพี่เค้าว่าทำไมทำแบบนี้ ลูกตัวเองแท้ๆทำไมไม่รักบ้าง หมามันยังรักลูกตัวเอง//คำพูดประมาณนี้ค่ะ
พี่เค้าเครียดมาก เอาจริงๆเค้าเคยบอกนะคะว่าเค้ารู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเด็กค่ะ แต่เค้าก็ทำใจให้รักเด็กคนนี้ไม่ได้จริงๆ เค้าทำไม่ได้ เค้าเคยทานยาตายมาแล้วค่ะ แต่ก็มีคนมาช่วยนำส่งรพ.ได้ทัน เคยกรีดข้อมือแต่ก็ไม่ตาย ล่าสุดมองรถบนถนนแล้วอยากวิ่งไปให้รถเหยียบค่ะ
เราถามว่าได้ไปหาจิตแพทย์หรือยัง เค้าบอกว่าไปแล้ว ได้ยามาทานประจำ พี่เค้าพยายามฆ่าตัวตายมา2 ครั้งค่ะ ยังดีที่หลังได้รับยาแค่คิดแต่ไม่ได้ลงมือทำจริง
เราทำได้อย่างมากก็แค่รับฟังแล้วก็ปลอบค่ะ ใจหนึ่งก็สงสารเด็ก ใจหนึ่งก็สงสารพี่เค้า
สุดท้ายพี่เค้าก็บอกพ่อแม่นะคะเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมด แต่พี่เค้าไม่ได้เล่ารายละเอียดเรื่องนี้ให้ฟัง แต่เค้าบอกว่าสบายใจมากขึ้น พ่อแม่เข้าใจเขามากขึ้น ไม่ด่าว่าพี่เขาแล้ว
เราอยากรู้ว่ามันผิดมากไหมที่แม่คนหนึ่งไม่สามารถรักลูกที่เกิดจากความไม่เต็มใจได้
แล้วมันเป็นไปได้ไหมที่แม่คนหนึ่งจะรักลูกที่เกิดจากเหตุการณ์แบบนี้ได้
นี่คือสิ่งที่เราและพี่เค้าอยากรู้ค่ะ
รบกวรคอมเม้นแบบสุภาพนะคะ