ในที่สุดเวลาก็มาถึง เราเรียนจบปี 1 สักที อีกไม่กี่วันเราก็จะอายุ 19 แล้ว แต่ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไรกับการฉลองเวลาที่เหลืออยู่น้อยนิดในการเข้าใกล้ความตายขึ้นมาเรื่อย ๆ 

ทุกคนคิดว่าเราบ้าไหมคะ ตั้งแต่เริ่มกินยาซึมเศร้า เราดีดค่ะ โดยเฉพาะยานอนหลับอะ แม้งโครตดีเลย กินแล้วเคลิ้มๆ หัวเราะมีความสุข ^^ เลิกเรียนมา บางครั้งเราก็แอบกินไปเม็ดสองเม็ด แล้วก็นอนหลับไปอย่างมีความสุข บางครั้งก็ทักไปกวนเพื่อนเล่น ๆ มันก็มีความสุขดีนะ ถึงแม้ว่าทุกคนในสาขาจะมองว่าเราแปลกก็เถอะ

เรามีปัญหากับเพื่อนในมหาลัยด้วยค่ะ เขาลบเราออกจากกลุ่มไปเลย เรายอมรับผิดเองแหละ เราไปรับยาก่อนในวันพรีเซนต์งาน แต่ลืมแจ้งล่วงหน้าไว้ เพื่อนๆก็เลยโกรธเรา และไม่คุยกับเราอีกเลยค่ะ เราร้องไห้หนักมากมาสามวัน เราก็เมลไปบอกอาจารย์กับพี่ TA เรียบร้อยแล้ว อาจารย์ก็บอก จริง ๆ ถ้าเรามีปัญหา สามารถอีเมลมาปรึกษาผมได้ตลอดนะครับ หรือจะนัดเวลาเข้ามาคุยก็ได้ ผมอยากให้เราใช้ชีวิตที่__ชื่อมอ__อย่างมีความสุขครับ  เรื่องคะแนนผมไม่อยากให้เรายึดติดครับ  แต่เราต้องทำตามกฎกติกาที่สังคมสร้างขึ้นครับ คะแนนในห้องเรียนเป็นเพียงการจำลองเท่านั้น เราต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นผ่านมาแล้ว และมุ่งเป้าไปที่ข้างหน้า ซึ่งตอนนี้ก็คือการสอบปลายภาคครับ 🙂

จนแม่เราโทรมาบอกว่าหยุดร้องได้แล้ว เรื่องแค่นี้เอง ปัญหามันมีทุกที่แหละ ลองมองออกไปบนจักรวาลอันกว้างใหญ่ดูสิ ทั้งดาวฤกษ์แดงที่กำลังจะระเบิดกลายเป็นหลุมดำ หลุมดำที่กำลังดูดกลืนแสงเข้าไป มีเหตุการณ์หลายอย่างมากที่กำลังเกิดขึ้นในจักรวาลตอนนี้ แล้วพอมองย้อนกลับมาดูเราล่ะ ร้องไห้แค่เรื่องนี้เองหรอ มองไปบนฟ้าดูสิ เรามันก็แค่สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่กำลังจมกับความเศร้า ตัวเล็กไม่ต่างอะไรจากพวกแบคทีเรียเลย โลกนี้ยังมีอะไรหลายอย่างที่รอให้เราได้ไปค้นพบ เรายังไม่เคยไปทะเลเลย เรายังไม่รู้เลยว่าจับหิมะแล้วมันจะเป็นยังไง ถ้าตายไปตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยทำมาก็เปล่าประโยชน์

วันต่อมา เราไปเปิดดูคลิปใน gore center พวกคนที่คิดสั้น ศพพวกเขาน่ากลัวมาก ตัวขาด แขนขาด สมองเละ ไม่ได้เหยียดนะ แต่เราคิดว่าถ้าวันนึงเราจะต้องตายจริงๆ ก็ขอตายแบบสวยๆหน่อย ใส่เดรสเซ็กซี่ ทำผม แต่งหน้าสวยๆ ไรงี้ ตายแบบสงบๆ และตายแบบไม่เดือดร้อนใคร ตายแล้วเพื่อเป็นประโยชน์แก่สังคมและชาติให้พัฒนา อันนี้เราจะไม่เสียใจเลย เพราะเราตายอย่างมีศักดิ์ศรี เอาเถอะ ยังไงสักวันทุกคนก็ต้องตายอยู่แล้ว เราก็เลยคิดว่างั้นเราเลิกคิดสั้นแล้วกัน ปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลาไป มีความสุขกุบเรื่องบ้าๆไร้สาระของตัวเองดีกว่า

ส่วนเรื่องเพื่อนในสาขาก็ชั่งแม้งละกัน ถ้าจะเกลียดกันขนาดนี้ ชั้งเถอะ เพื่อนในสาขามีตั้ง 110 คน มันจะไม่มีใครคบเราเลยสักคนรึไงวะ เออ

.

.

.